Mosagjërimi Me Qëllim I Disa Ditëve Në Ramazan

MOSAGJËRIMI ME QËLLIM I DISA DITËVE NË RAMAZAN



PYETJA: Çfarë është dispozita e atij që ka agjëruar disa ditë në
Ramazan dhe në disa ditë të tjera me qëllim e ka prishur agjërimin? A i
llogariten (pranohen) atij ditët të cilat i ka agjëruar, apo nuk i
llogariten?



PËRGJIGJJA: Kjo pyetje është e llojit të pyetjes së kaluar dhe
përgjigjja jonë është se çdo send ka llogarinë e vet, ndërsa çështja
nuk është në ditët të cilat i ka agjëruar, a llogariten ato, apo jo?
Por (çështja) është në ditët në të cilat nuk ka agjëruar, a kompensohen
apo jo? Dhe nuk mundet të kompensohet një ditë e Ramazanit, përveç se
me një ditë të ngjashme me të nga Ramazani tjetër, ndërsa çdo Ramazan
pa dyshim vjen i zënë me obligueshmërinë e agjërimit në të. Për këtë
arsye Ebu Hurejre r.a. ka thënë: “Kush nuk agjëron një ditë prej ditëve
të Ramazanit, atë nuk e kompenson asnjë ditë prëj ditëve të kësaj bote”
(Transmeton Trimidhiu dhe teksti është i tij, Ebu Davudi, Nesai, Ibni
Maxhe, Ibn Hazime dhe Bejhekiu nga Ebu Hurejre r.a.)



Transmetohet nga ai se një njeri nuk ka agjëruar (e ka prishur
agjërimin) në Ramazan, e Ebu Hurejre ka thënë: ”Nuk i pranohet atij
agjërimi një vit”. Nga Ibn Mes’udi: “Kush nuk agjëron një ditë të
Ramazanit pa kurrfarë arsye, nuk ia plotëson (kompenson) atij as
agjërimi tërë jetën edhe në qoftë se e agjëron atë”. E njejta gjë
transmetohet edhe nga Ebu Bekri dhe Aliu. Pra, le t’i frikohet
All-llahut muslimani në fenë e tij, le të jetë i kujdesshëm në
agjërimin e ramazanit dhe le t’i mundë pasionet e veta. E kush dështon
para barkut të tij, nuk fiton në asnjë sferë prej sferave (të jetës).





NDIKIMI I MËKATEVE NË AGJËRIM



PYETJA: Çfarë është dispozita e agjëruesit të Ramazanit nëse përgojon
ose gënjen, ose shikon në ndonjë femër të huaj me passion. A është i
shëndoshë agjërimi i tij, apo prishet?



PËRGJIGJJA: Agjërimi i dobishëm dhe i pranuar është ai që e pastron
shpirtin, e përforcon vullnetin e mirësisë dhe rezulton me
devotshmërinë e përmendur në fjalën e Të Lartësuarit:



“O ju që besuat, agjërimi ju është bërë obligim sikurse që ishte
obligim edhe i atyre që ishin para jush, kështu që të bëheni të
devotshëm”.

(El Bekare, 183)



Është obligim i agjëruesit të largohet nga çdo fjalë ose vepër që nuk
përputhet me agjërimin e tij, në mënyrë që mos të jetë fati i agjërimit
të tij vetëm – uria, etja dhe privimi. Në hadithin e tij, Pejgamberi
s.a.v.s. ka thënë: “Agjërimi është mbrojtje, e ai që është duke
agjëruar nuk guxon të flasë fjalë të turpshme e as ta ngrejë zërin,
ndërsa në qoftë se dikush e ofendon (shan), ose kundërshton (fjaloset
me të) le të thotë: “Unë jam agjërues” (Transmetojnë Buhariu dhe
Muslimi)



Gjithashtu, Muhammedi s.a.v.s. ka thënë: “Ka ndonjë agjërues, që
ndoshta prej agjërimit të tij nuk ka asgjë, përveç urisë, dhe ka
adhurues, që ndoshta prej adhurimit të tij nuk ka asgjë përveç
mosfjetjes”. (Transmetojnë Nesaiu, Ibn Maxhe dhe Hakimi i cili ka thënë
se është i shëndoshë sipas kushtit të Buhariut)



Po ashtu, Pejgamberi s.a.v.s. ka thënë: “Kush nuk largohet nga
gënjeshtra dhe veprimi me të, All-llahu nuk ka kurrfarë nevoje që ai të
largohet nga ushqimi dhe pija e tij”. (Transmetojnë Buhariu, Ahmedi dhe
As’habu Sunen)



Ibnul-Arebiu ka thënë: “Kuptimi i këtij hadithi është që ai nuk
shpërblehet për agjërimin e tij”, - don të thotë se shpërblimi i
agjërimit nuk vihet në peshojë për shkak të mëkatit të gënjeshtrës dhe
asaj çka u përmend me të. Ibn Hazmi mendon se këto gjëra e prishin
agjërimin, ashtu sikur e prishin ngrënia dhe pija dhe është transmetuar
nga disa sahabë dhe tabi’inë çka kuptohet prej tij kjo. Ndërsa sa na
takon neve – edhe pse nuk kemi thënë me mendimin e Ibn Hazmit, -
mendojmë se mëkatet e humbin (zhdukin) vlerën e agjërimit dhe e prishin
qëllimin e obligueshmërisë së tij. Për këtë shkak brezat e parë të
besimtarëve të mirë të ummetit i kanë kushtuar rëndësi agjërimit nga
fjala dhe vepra jo e mirë (e kotë) dhe nga ndakesa – harami, sikurse i
kanë kushtuar rëndësi agjërimit nga pijet dhe ushqimet. Omeri r.a. ka
thënë: “Agjërimi nuk është vetëm largim nga pijet dhe ushqimet, por ai
është edhe të larguarit nga gënjeshtra, e pavërteta dhe fjala, ose
vepra e kotë”. Nga Aliu r.a. është transmetuar e njëjta porosi.
Transmetohet nga Xhabiri, i cili ka thënë: “Nëse agjëron, le të
agjërojnë veshi yt, syri yt dhe gjuha jote nga gënjeshtra dhe mëkatet.
Largoja mundimet shërbëtorit dhe të kesh durim dhe qetësi ditën e
agjërimit tënd dhe mos e bën të njejtë ditën e mosagjërimit tënd me
ditën e agjërimit tënd”. Ebu Dherri i ka thënë Talik bin Kajsit: “Nëse
agjëron, ruaju sat ë mundesh”. Kështu që, Taliku kur agjëronte hynte
Brenda dhe nuk dilte, përveç se për namaz. Ebu Hurejre dhe shokët e tij
kur kanë agjëruar janë ulur në xhami dhe kanë thënë: “Po e pastrojmë
agjërimin tonë”. Transmetohet nga Mejmun Ibn Mehran, i cili ka thënë:
“Agjërimi më i dobët është apstenimi nga ngrënia dhe pija”. Sido që të
jetë çështja, agjërimi e ka ndikimin dhe shpërblimin e tij, ndërsa
përgojimi, gënjeshtr etj., e kanë dënimin dhe ndëshkimin e tyre te
All-llahu xh.sh., i cili në Kur’an thotë: “Tek Ai çdo send është me
masë të caktuar”. (El Rra’d,



Pra, çdo vepër është me llogari dhe masë (peshojë): “Zoti im nuk gabon e as nuk harron” (Ta Ha, 52)



Dhe analizoje këtë hadith pejgamberik që flet për saktësinë e llogarisë
së All-llahut në botën tjetër. Do ta gjesh aty përgjigjen e duhur të
kësaj pyetjeje dhe dy pyetjeve tjera të më poshtme: Transmetojnë Imam
Ahmedi dhe Tirmidhiu nga Aisheja r.a. se një njeri nga shokët e Të
dërguarit të All-llahut s.a.v.s. është ulur pranë tij dhe ka thënë: “O
I dërguar i Allahut unë kam disa shërbëtorë të cilët më gënjejnë dhe më
kundërshtojnë. Unë i rrah ata dhe i qortoj, e si është pozita ime ndaj
tyre (d.m.th. Ditën e Gjykimit.” I dërguari i All-llahut s.a.v.s.i tha:
“Llogaritët ajo çka të kanë tradhtuar, kundërshtuar dhe gënjyer, pastaj
dënimi yt ndaj tyre. Nëse dënimi yt ndaj tyre ka qenë (më i vogël) më
pak se gabimet e tyre është mirësi për ty, ndërsa në qoftë se dënini yt
ndaj tyre ka qenë aq sa gabimet e tyre kjo do të ishte e mjaftueshme jo
për ty dhe as mbi ty, e nëqoftë se dënimi yt ndaj tyre ka qenë më tepër
(më i madh) se gabimet e tyre, ata do ta marrin prej teje mirësinë e
cila pat mbetur para teje”. Pas kësaj, njeru filloi të qajë në praninë
e Të dërguarit të All-llahut dhe të bërtasë, ndërsa I dërguari i
All-llahut s.a.v.s. tha: “Çka ka ai që nuk e lexon librin e All-llahut?”



“Në Ditën e Gjykimit Ne do të vëmë peshoja të drejta, e askujt nuk i
bëhet e padrejtë asgjë, edhe nëse është (vepra) sa pesha e një kokrre
të melit Ne do ta sjellim atë. E mjafton që Ne jemi llogaritës”. (El
Enbija, 47)



Pastaj, njeriu tha: “O I dërguar i All-llahut: Nuk gjej zgjidhje më të
mirë se lirimi i këtyre (shërbëtorëve) – Unë të dëshmoj se të gjithë
ata janë të lirë”.