Jeta e profetit Ibrahim -1-

Ibrahimi nuk ishte as çifut, as i
krishterë. Ai ishte vetëm musliman (besimtar) me
besim të vërtetë e të pastër dhe nuk ishte prej
idhujtarëve. Vërtet që njerëzit më të afërt me
Ibrahimin janë ndjekësit e tij, bashkë me këtë
Profet (Muhamedin) dhe besimtarët. Allahu është Ai
që i ndihmon besimtarët.(Ali Imran: 67-68)

Profeti Ibrahim përmendet shpesh në Kuran si
një shembull i lartë për njerëzit e tjerë. Populli
i tij adhuronte idhujt, ndaj dhe ai i këshilloi të
largoheshin nga kjo gjë dhe të kishin frikë nga
dënimi i Allahut, mirëpo populli nuk ia vuri
veshin këtyre paralajmërimeve, përkundrazi mbajti
një qëndrim armiqësor. Kur presioni i popullit
ndaj tij u shtua, Ibrahimit iu desh të shpërngulej
në një vend tjetër bashkë me gruan, profetin Lut e
ndoshta edhe me disa besimtarë të tjerë.

Ibrahimi e kishte origjinën nga Nuhu, pra, ai ishte një
nga pasardhësit e tij, ndaj dhe në Kuran thuhet se ai ndoqi
rrugën e Nuhut.

Paqja qoftë mbi Nuhun, në mbarë botën! Sigurisht që kështu
i shpërblejmë ata që kryejnë vepra të mira. Nuhu ishte me
të vërtetë një nga robërit Tanë besimtarë. Pastaj Ne i përmbytëm
të tjerët. Një prej atyre që ndoqën udhën e Nuhut është
edhe Ibrahimi. (Es-Saffat: 79-83



Në kohën
e profetit Ibrahim ekzistonin shumë besime politeiste
në rajonin e Mesopotamisë. Zoti-hënë, Sini, ishte nga
perënditë më të rëndësishme. Njerëzit ndërtonin statuja
të këtyre perëndive dhe i adhuronin. Në të majtë mund
të shihni disa statuja të Sinit. Simboli i gjysmëhënës
mund të shihet qartë në gjoksin e statujës.

Ziguratet, të cilat përdoreshin
njëkohësisht si tempuj dhe observatorë astronimikë,
ndërtoheshin me ndihmën e teknologjisë më të përparuar
të kohës. Yjet, hëna dhe dielli ishin objektet kryesore
të adhurimit. Për këtë arsye, qielli kishte rëndësi
të madhe. Në të majtë dhe poshtë mund të shihni ziguratet
më të rëndësishme të Mesopotamisë.


Në kohën e profetit Ibrahim, shumë popuj
që jetonin në Ultësirën e Mesopotamisë, në Anatolinë e Mesme
dhe atë Lindore adhuronin yjet. Zoti i tyre më i rëndësishëm
ishte Sini, zoti-hënë. Ai personifikohej si një njeri me
mjekër të gjatë me një veshje që kishte të vizatuar një
hënë në formë drapri. Përveç kësaj, këta njerëz bënin iktura
dhe skulptura të këtyre zotave dhe i adhuronin ato. Ky ishte
një besim mjaft i përhapur, i cili gjeti vend të përshtatshëm
për t'u zhvilluar në Lindjen e Afërme dhe arriti të ruante
ekzistencën e tij për një kohë të gjatë. Njerëzit që jetuan
në këtë zonë vazhduan t'i adhuronin këta zota deri në vitin
600 e.s. Si pasojë e këtij besimi, disa ndërtesa të njohura
si "zigurate", të cilat përdoreshin si observatorë astronomikë
dhe tempuj, u ndërtuan në zonën që shtrihej nga Mesopotamia
deri në brendësi të Anatolias. Këtu adhuroheshin disa zota,
së pari zoti-hënë Sin.12