Synimi i Xhihadit në rrugën e All-llahut të Madhëruar

Synimi i Xhihadit në rrugën e All-llahut të Madhëruar



Xhihadi në rrugën e All-llahut është ibadet nga ibadetet e mëdha me të
cilën adhurohet All-llahu [subhanehu ve teala] dhe llogaritet nga
parimet e domosdoshme të urdhërimit në të mirë dhe ndalimit nga e
keqja, përcjelljes i tevhidit deri tek njerëzit dhe asgjësim i shirkut.
Sa
ibadet i mire që është! Ngase dobia e tij nuk kthehet vetëm tek ai që e
kryen, por kalon edhe tek njerëzit tjerë që udhëzohen në të mira, dhe
ua sjellë lumturinë në këtë botë dhe në botën tjetër.


Mund t'i përmbledhim synimet dhe qëllimet e xhihadit në pikat që vijojnë:
1- Adhurimi i All-llahut [subhanehu ve teala]

Me këtë simbol të madh të Islam, muxhahidit ndjen se është rob i
All-llahut, e don All-llahun dhe veprat që e kënaqin All-llahun, si
xhihadi. Dhe urren atë që e urren All-llahu, shirkun dhe fesadin, dhe
urren atë që e urren All-llahu nga armiqët e tij mosbesimtarë.

Andaj i lufton që të jetë fjala e All-llahut më e larta, kurse fjala e
atyre që kan bërë kufër të jetë më e ulëta. Kjo ndjenjë është nga
nxitjet më të mëdha që nxisin besimtarin në dhënjen e mundit në rrugën
e All-llahut. Sikur thirrësi mos të arrijë me thirrjen dhe xhihadin e
tij asgjë tjetër përveç ndjenjës së tij se i shërben All-llahut, dhe
kënaqësis në këtë rrugë, do të kishte mjaftuar të jetë si synim.

Nga dobia e kësaj është ndjenja, që e shoqëron thirrësin në të gjitha
lëvizjet e tij, edukimi i njeriut në sinqeritet dhe ndjekjen e së
vertetës. E që këto dyja janë kushtë në pranimin e ibadetit. Sepse
sikur të ishte e kundërta, të harronte muxhahidi se është duke e
adhuruar All-llahun me thirrjen dhe xhihadin e tij, ai me këtë do të
dobësonte sinqeritetin dhe do të fillonte dëshira e vetës dhe epshit të
pushtojnë zemrën e në fund përfundon me dobësimin e muxhahidit apo
rrëshqitjes së tij, All-llahu na ruajt.
Vërtet, flijimi me
veten dhe pasurin në rrugën e All-llahut numërohet nga shenjat më të
mëdha të dashurisë ndaj All-llahut dhe fesë së Tij. Kurse braktisja e
xhihadit, koprracia në pasuri dhe vete, kur thërret thirrësi i
xhihadit, është shenjë e dobësis së dashurisë ndaj All-llahut
[subhanehu ve teala] dhe fesë së Tij.
Ibnu Tejmije, në
lidhje me këtë thotë: “Ai që e don All-llahun, patjetër do të pasoj
Pejgamberin, salallaju alejhi ve selem, do t’i besoj në atë që e ka
lajmëruar, do t’a respektoj në atë që thotë, do t’a ndjek në atë që e
ka vepruar. Kush e bën këtë ai ka bërë atë që e dëshiron All-llahu, dhe
All-llahu e don atë. Andaj All-llahu [subhanehu ve teala] të dashurve
të Tij u ka dhënë dy shenja:
a). Ndjekjen e Pejgamberit salallahu alejhi ve selem, dhe

b), Xhihadin në rrugën e All-llahut, sepse esenca e xhihadit në rrugën
e All-llahut është dhënja e mundit për të arritur atë që e dëshiron
All-llahu, nga imani dhe veprat e mira, dhe largimi nga ajo që e urren
All-llahu nga mosbesimi, fisku, dhe mëkatet.
All-llahu [subhanehu ve teala] thotë: "Thuaj (o i dërguar):
“Në qoftë se etërit tuaj, vëllezërit tuaj, bashkëshortet tuaja,
farefisi juaj, pasuria që e fituat, tregëtia që frikoheni se do të
dështojë, vendbanimet me të cilat jeni të kënaqur, (të gjitha këto)
janë më të dashura për ju se All-llahu, se i dërguari i Tij dhe se
lufta për në rrugën e Tij, atëherë, pritni derisa All-llahu të sjellë
vendimin e Tij. All-llahu nuk vë në rrugën e drejtë njerëzit e prishur." [Et-Tevbe, 24]

Në këtë ajet All-llahu i është kërcënuar atyre që familjen dhe pasurine
e dojnë më tepër se All-llahun [subhanehu ve teala] dhe xhihadin në
rrugën e All-llahut. Kur robi braktis nga xhihadi atë që mundet ta
kryej, kjo është shenjë e dobësisë së dashuris ndaj All-llahut
[subhanehu ve teala] dhe Pejgamberit [sal-lallahu alejhi ve sel-lem],
në zemrën e tij. Sepse dihet se të shtrenjtat nuk arrihen përveç duke
bartur vështirësitë, qofshin ato të dashurat nga gjërat e mira apo të
këqia. Ata që dashurojnë pasurin, pozitën dhe fotografit nuk e arrijn
synimin e tyre, vetëmse me durim para vështirësive që u ndodhin në këtë
botë, pastaj do ta gjejnë dënimin edhe në botën tjetër.”
N ë
një vend tjetër thotë: “Argumentet për vlerën e xhihadit dhe
pjesmarrësve në xhihad janë shumë. Madje është ibadeti më i mire, robi
e kryen vullnetarisht.
Pastaj, xhihadi është argument i
dashurisë së plotë sepse dashuria përmban xhihadin. I Dashuruari
dëshiron atë që e don i dashuri, urren atë që e urren i dashuri,
miqëson atë që miqëson i dashuri, armiqëson atë që armiqëson i dashuri,
kënaqet me kënaqësin e tij, hidhërohet me hidhërimin e tij, urdhëron në
atë që urdhëron ai, ndalon nga ajo që ndalon ai, ai pëlqehet me të
dashurin në të gjtha çështjet. Këta janë ata, që Zoti është i kënaqur
kur ata kënaqen dhe hidhërohet kur ata hidhërohen, sepse ata kënaqen
kur kënaqet All-llahu, dhe hidhërohen kur hidhërohet All-llahu.”

2-Fitimi i kënaqësis së All-llahut dhe xhennetit të All-llahut në botën tjetër

Ky është fryti i adhurmit për hirë të All-llahut, që e kemi përmendur
më herët. Ky është qëllimi më i madhë, që ua ka premtuar All-llahu
robërve të Tij, që urdhërojnë në të mirë dhe ndalojnë nga e keqja dhe
muxhahidëve në rrugën e All-llahut. Ajete të shumta në librin e
All-llahut i lavdërojnë muxhahidët e durueshëm në atë që goditen në
rrugën e All-llahut, dhe tregojnë për atë që i është premtuar atyre, në
ditën e kijametit nga kënaqësit dhe dhuntit e përherëshme.

Kur thirrësi marshon me këtë qëllim dhe shpirti i tij e tërheq në këtë,
atij i lehtësohen të vështirat, dhe vazhdon rrugën e tij me vullnet dhe
vendosmëri. Kur ai lidhet me këtë synim të lartë dhe nuk e harron, ai
nuk kthehet të shikoj në interesat e kësaj bote të përkohshme, nuk e
pret shpërblimin e veprës dhe xhihadit të tij në këtë botë, por e
trajnon dhe edukon veten e tij që të bëjë durimi dhe të jep gjithë
mundin e tij, e mos ti shpaguhet asgjë në këtë botë, por të pret
shpërblimin në botën tjetër nga Zoti i tij në xhenetet e përhershme.

Andaj, këta shpirtëra të sinqert nuk i goditë lodhja që i godet
njerëzit që kan qëllime të përkohshme të kësaj bote, të cilët nëse
arrijn qëllimet e tyre në këtë botë, kënaqen dhe vazhdojnë kontributin,
e nëse i vonohet shpagimi lodhen dhe ndalen nga kontributi.

Ata që bartin synimin e lartë nuk presin shpërblimin në këtë botë sepse
ata e dinë se kjo botë nuk është vendi i shpagimit, por bota tjetër
është për shpagim, andaj veprojnë papushim derisa t'u vie vdekja.

3-Njerëzit të bëhen vetëm robër të Allahut, Zotit të botërave

Të shpëtojnë nga errësira, të hyjnë në dritë, te nxirren njerëzit nga
adhurimi që ia bëjnë njerëzve e në adhurim ndaj Allahut të Vetëm, të
nxirren nga padrejtësia e feve në drejtësin e Islamit, nga ngushtësia e
kësaj bote në gjerësin dhe lumturin e saj, dhe nga dënimi i zjarrit në
Ditën e Gjykimit, në xhennetet e përhershme.
Po kjo nuk
ndodhë, vetëm me eliminimin e shirkut dhe zotërave të shirkut, që
pengojnë tevhidin të arrijë deri te zemërat e njerëzve. Për shkak të
kësaj është legjitimuar xhihadi, për t'i evituar këto pengesa dhe
bariera që pengojnë rrugën e vërtet të arrijë në zemërat e njerëzve.
Që mos të mbetet shirku dhe feja të jet vetëm për All-llahun. "Luftoni
ata derisa të mos mbetet idhujtari (besim i kotë), e i tërë adhurimi të
bëhet vetëm për All-llahun. Po nëse ata ndalen (i japin fund
mosbesimit), All-llahu është mbikëqyrës për atë që veprojnë." [El-Enfal, 39]

Kur muxhahidi e kujton këtë mision të madh dhe qëllimin esencial të
thirrjes dhe xhihadit të tij, ai e dyfishon mundin e tij dhe nuk
qetësohet përderisa e sheh shirkun, fesadin, padrejtësit e përhapura,
që i tërheqin njerëzit në të këqia dhe fatkeqësi në këtë botë, kurse në
botën tjetër, në një dënim të dhembshëm.
Prandaj, muxhahidi
që ka kuptuar qëllimin e xhihadit të tij, është i friksuar për veten
dhe njerëzit, nga dënimi i Allahut në këtë botë dhe botën tjetër, i
mëshirshëm ndaj njerëzve dhe këshillues i tyre. Dëshiron me thirjen dhe
xhihadin e tij, nxjerrjen e tyre nga errësirat në dritë, dhe shpëtimin
e tyre nga dënimi i All-llahut në këtë botë dhe botën tjetër.

Andaj, xhihadi është obliguar në Islam si mëshirë për njerëzit, edhe
pse përmban vështërsi, lëndime dhe flijimin e shpirtërave. Këto
vështirësi nuk janë asgjë në krahasim me dobit e mëdha që vinë nga
xhihadi, duke filluar nga përhapja e tevhidit, shëndrimi i njerëzve në
rob të All-llahut, evitimi i shirkut, fitness dhe padrejtësis.

Nga ky shpjegim i detajshëm në qëllimet e xhihadit, mundemi të
konkludojmë se të gjitha qëllimet kthehen në një qëllim të kësaj bote
dhe në një qëllim të botës tjetër.
Qëllimit i xhihadit në
këtë botë është: Përhapja e tevhidit, bërja e njerëzve rob të
All-llahut, evitimi i fitnes, dhe shirkut nga ata, vetëm për të qenë
fjala e All-llahut më e larta.
Kurse qëllimit i xhihadit për
në botën tjetër, është arritja e kënaqësis së All-llahut, hyrja në
xhenet dhe shpëtimi nga hidhërimi I All-llahut. Kështuqë qëllimi i
xhihadit në këtë botë, është mjet për të arritur qëllimin e xhihadit që
ka për botën tjetër.
Shejhu El-Islam Ibnu Tejmije, shpjegon
synimin e xhihadit dhe qëllimet e tij, dhe thotë: “Synimi i xhihadit
është për të qenë fjala e All-llahut më e larta, të ngritet feja e
All-llahut e jo njeriu të përmbush fatin e tij. Andaj shpërblimi i
muxhahidit për atë që goditet në veten dhe pasurin e tij është te
All-llahu [subhanehu ve teala] sepse All-llahu ka blerë shpirtërat dhe
pasurin e besimtarëve me Xhenet.”
Pavarësisht, xhihadi a
është xhihad mbrojtës apo xhihad ofensiv, që të dy llojet e xhihadit
kanë të njëjtin qëllim. Me xhihadin mbrojtës zbrapset fitneja e armikut
që sulmon vendet e muslimanëve, sepse pushtimi i mosbesimtarëve vendet
e muslimanëve, është një hyrje për sprovimin e muslimanëve në fe,
nderin dhe pasurin e tyre.
Pastaj, pushtimi është ngritje e
fjalës së kufrit mbi fjalën e tevhidit. Pra, xhihadi mbrojtës është
obliguar për të eliminuar fitnen që mundet t'i bëhet muslimanëve nga
pushtuesi jomusliman, e të dalin njerëzit nga feja, siç pengon ngritjen
simboleve të kufrit në një vend ku është ngrituri simboli i tevhidit.

Kurse qëllimi i xhihadit ofensivë është shumë i qartë, pasi është
obliguar që për ngritjen largimin e paganizmit nga njerëzit në vendet e
tyre, e feja të jetë vetëm për Allahun e mos të të adhurohen paganët,
dhe tagutët, të cilët kanë robëruar njerëzit, u bëjnë padrejtësi dhe i
thërrasin për në zjarrë.
Marrë nga libri: “Terbijetul xhihadije fi dev’il kitabi we sunneh”
Autorë: Abdul Aziz ibn Nasir el-Xhulejl
E përktheu dhe e përshtati: Shukri Aliu
28 Shkurt 2007