Frytet e besimit ndaj sifatëve të All-llahut

[subhanehu ve teala]

Dije, All-llahu të dhashtë sukses ty dhe mua, se njohja e sifatëve të
All-llahut azze ve xhel-le ashtu siç i takojnë Atij dhe besimi ndaj
tyre jep fryte dhe dobi të mëdha. Njohja dhe besimi i tyre e bën
njeriun që ta shijojë embësinë e imanit. Nga kjo mirësi u privuan shumë
njerëz, prej tyre Muatilët (ata që shtrëmbërojnë emrat dhe sifatët e
All-llahut [subhanehu ve teala] ), Muevilët (ata që i japin kuptim të
padrejtë) Mushebihët (ata që i gjasojnë).



Prej frytëve dhe dobive të njohjes dhe besimit ndaj sifatëve të All-llahut [subhanehu ve teala] janë edhe këto:

1. Njeriu orvatët që të cilësohet dhe të dekorohet me këto cilësi aq
sa i takon një njeriut. Sepse është e njohur tek intelektualët se ai që
do dike dëshiron t’i ketë cilësitë e atij që do, e poashtu ai që duhet
nga tjetri i dëshiron t’i ketë cilësitë që ai posedon. E kjo tërheq
njeiun të cilësohet me sifatet e të Dashurit të tij, të Adhuruarit të
tij aq sa i takon. All-llahu është bujar (Kerim) i do bujarët. Është i
mëshirshëm (Rrahim) dhe i do të mëshurëshmit. Është i butë (Refikë) i
do të butit. E kur njeriu t’i njeh këto, preokupohet që të dekorohet
me cilësinë e bujarisë, mëshirës, butësisë. E kështu me radhë me
cilësitë tjera, të cilat All-llahu [subhanehu ve teala] dëshiron që
robi i Tij t’i ketë në mënyrën që ai ka mundësi t’i posedoi ato.

2. Njeriu kur të besojë se prej sifatëve të All-llahut [subhanehu ve
teala] është Dashuria (El-Hub, El-Mehabbeh) dhe se Ai është i
mëshirëshëm, dashamirës (Err-rrahim, El-Vedud) dëshiron që të jetë afër
me këtë Zot dhe mundohet që t’i ofrohet Atij me ato punë, të cilat
shtojnë dashurin dhe dashamirësinë e Tij. Siç thotë All-llahu në një
hadith kudsij: “Vazhdimisht robi më afrohet Mua me nafile deri sa ta
dua...” Dhe ai kështu vazhdon deri të jetë prej atyre që All-llahu
thotë për ta: “O Xhibril, Unë e dua filanin duaje dhe ti atë! E do dhe
Xhibrili atë e pastaj thërret në qiell: All-llahu e do filanin duane
edhe ju atë! E dojnë edhe banorët e qiellit e pastaj i jepët atij
pranimi në tokë.” Gjithashtu nga efektet e imanit ndaj kësaj cilsie
madhështore është se ai që do të jetë i dashuri tek All-llahut
[subhanehu ve teala] pason Pejgamberin [sal-lallahu alejhi ve sel-lem]:
“Thuaj: Nëse e doni All-llahun, atëherë ejani pas meje që
All-llahu t’ju dojë, t’ju falë mëkatet tuaja, se All-llahu është që fal
shumë, mëshiron shumë.” [Ali Imran, 31] Dashuria e All-llahut
ndaj robit të vet është e lidhur me dashurinë e robit ndaj All-llahut.
Kur të mbillet dashuria në zemër, të ujitet me ujin e sinqeritetit dhe
me pasimin e Pejgamberit [sal-lallahu alejhi ve sel-lem] jep fryte të
shumta dhe në çdo kohë me urdhër të All-llahut [subhanehu ve teala].

3. Kur njeriu beson cilësinë e diturisë (El-Ilm) e gjithpërfshirjes
(El-Ihata) dhe shoqërimit (El-Meijeh), kjo i mbjellë atij frikën nga
All-llahu azze ve xhel-le, i Cili e mbikqyrë atë, e ruan dhe është
dëshmitarë. E kur të besojë cilësinë e dëgjimit (Es-sem’u) e din se
All-llahu e dëgjon atë dhe ai më nuk flet tjetër përveç të mirës. E kur
të besojë cilësinë e shiqimit (El-Besar), e dukjes (Err-rru’je), të
shiquarit (En-Nadhar) dhe se ai ka sy (El-Ajn) e din se All-llahu e
sheh atë dhe nuk vepron tjetër përveç të mirës. Vallë, një njeri, i
cili e din se All-llahu e dëgjon atë dhe e sheh atë dhe Ai është i
Dijshëm se robi ç’thotë e ç’punon. A nuk është e duhur që këtë njeri
mos ta gjejë All-llahu aty ku Ai ka ndaluar dhe mos t’i humbë ato që Ai
e ka obliguar. Kur ta dije njeriu dhe ta besojë se All-llahu don dhe
kënaqët, punon atë don dhe është i Kënaqur i Adhuruari dhe i Dashuri i
tij. E kur të besojë se prej sifatëve të All-llahut është edhe
hidhërimi (El-Gadabu, Es-Sehatu, El-Maktu, El-Esefu), urrejtja
(El-Kurhu) dhe mallkimi, punon veprat që nuk e hidhëron Zotriun e tij
dhe iu largohet veprave që Ai urren për të mos fituar hidhërimin e
All-llahut [subhanehu ve teala], urrjetjen dhe mallkimin e Tij e ta
largojë atë nga mëshira e Tij.
E kur të besojë sifatët e All-llahut
se ai gëzohet (El-Ferah) dhe qeshët (Jed-hak) afrohet tek ky Zot, i
cili gëzohet me robët e Vet dhe iu qeshet atyre. Vërtetë, s’ka më
mirëse se sa të të qeshët Zoti.
4. Kur të njohet dhe të
besojë sifatët e All-llahut si mëshirën (Err-rrahmeh, Err-rre’feh),
pranimit të tevbës (Et-Tevbe), butësinë (El-Lutf), faljën (El-Afv,
El-Magfireh), mbulimit të turpëve (Es-Sitr) dhe përgjigjës se lutjeve
(Ixhabetu Ed-Dua) ai kurdo që bie në mëkat e lut All-llaun që ta
mëshirojë atë, t’ia fal atij dhe t’ia pranojë pendimin. Dhe kështu nga
All-llahu lakmon që këto t’ia mbulojë me butësinë e Tij. Pra, kjo
gjithëherë e bën atë të kthehet tek All-llahu. Pesimizmi nuk gjen vend
në zemrën e tij. Si të humbë shpresën nga mëshira e All-llahu ai që e
di se prej sifatëve të All-llahut është dhe bujaria (El-Kerumu,
El-Xhevdu) dhe dhënia (El-Ata)?!
5. Ai rob që e di se
All-llahu është cilësuar me sifatin e nënshtrimit (El-Kahru) mundjes
(El-galebeh), sundimit (Es-Sultanu), fuqisë (El-Kudreh), dominimit
(El-Hejmeneh) dhe plotëfuqisë (El-Xheberutë), e di se nuk send që ai
s’mundë ta bëjë. Ai është i fuqishëm ta shafojë tokën, ta denojë atë në
dunja dhe ne ahiret. Ai është Nënshtruesi mbi robët e vet, Mbretërues
me plotëfuqi dhe sundim të gjithëherëshëm. Andaj, i lartl është Zoti im
i Madhëruar (Subhane Rabijel-Adhim).
6. Gjithashtu nga
frytet e imanit ndaj sifatëve te All-llahut [subhanehu ve teala] se
njeriu është gjithëherë në lutje të Zotit të vet. Kur ai bën mëkat, ai
e lut All-llahun me cilësitë: e mëshirës, e faljes së gabimëve që ta
falë atë dhe ta mëshirojë dhe t’ia pranojë pendimin. E nëse frikohet
nga ndonjë armik tiran kërkon nga Ai me cilësitë: e nënshtrimit
(El-Kahru) mundjes (El-galebeh), sundimit (Es-Sultanu), fuqisë
(El-Kudreh), dominimit (El-Hejmeneh) dhe plotëfuqisë (El-Xheberutë),
duke i ngritur duart kah qielli dhe duke thënë: O Zot, o Ti që posedon
fuqi, sundim dhe nënshtrim, me ndihmo!
E kur të besojë se
All-llahu është sigurues (Kefil), rujatës (Hafidh), i mjaftueshëm
(Hasibë) marrjes në kujdes (Vekilë), thotë: Na mjafton neve All-llahu
se ai është kujdestar i mirë. I mbeshtët All-llahu Një (El-Vahid,
El-Ehad), Zot që çdo krijesë Atij i mbeshtet për çdo nevojë (Es-Samed)
dhe e di se All-llahu posedon krenari (El-Izeh) dhe Fuqi (Esh-Shideh,
Ai e mbronë prej armiqëve dhe nuk do ta prekin me të keqe,
bi-idhnil-lah.
E kur atë e kaplon varfëria i bën dua
All-llahut duke kërkuar nga ai me cilësitë e Tij të pasurisë (El-Gina),
bujarisë (El-Kerum, El-Xhevdeh) dhe dhënies (El-Ata).
E kur ai sëmurët i bën dua Atij sepse ai është shëruesi (Et-Tabib, Esh-shafi) dhe mjaftues (El-kafi).

E nëse atij i mungojnë pasardhësit-fëmijët kërkon nga All-llahu që t’i
japë atij pasardhës të mirë sepse vetëm ai është që jep riskun
(Err-Rrezzak) dhënës i madh (El-Vehhabë). E kështu me radhë çdo herë që
ka nëvoj i bën dua All-llahut me cilësit e mira të Tij, që ai i njeh
dhe i beson.
7. Kur robi i All-llahut mediton në sifatët e
All-llahut: Madhështisë (El-Adhame) Lartëmadhërisë (El-Xhelal) fuqisë
(El-Kuveh), dominimit (El-Hejmeneh) dhe plotëfuqisë (El-Xheberutë) i
zvogëlohet vetja dhe atëherë e sheh se sa vlerë të vogël posedon. E kur
ta dijë se All-llahut i takon e gjith madhëria (El-Kibrija) nuk shpreh
kryelartësi ndaj askujt dhe nuk e cilëson vetën me cilësietë që
All-llahu e veçoi Vetën e Tij.
E kur e din se All-llahu
është i cilësuar me pasuri (El-Gina), mbretëri (El-Mulk) dhe dhënijes
(El-Ata) ndien nevojën e madhe për Zotëriun e tij, Mbretin e mbretërve,
i Cili i jep kujt të do dhe ia ndalon atij që do.
8. E kur
njeriu ka njohuri se All-llahu posedon fuqi (El-Kuveh), krenari
(El-Izzeh) dhe mundje (El-Galebe) dhe në këto cilësi të All-llahut ka
besim, ai e di se fuqinë qe e posedon e ka nga All-llahu dhe krenaria e
tij vjen nga All-llahu dhe nuk i nënshtrohet pabesimtarit e as që nuk
ndihet i nënçmuar para tij dhe e di se nëse ai është me All-llahun,
All-llahu do të jetë me te dhe nuk ka kush që mund ta mundë.

9. Gjithashtu nga frytet e imanit ndaj cilësive te All-llahut është
njeriu nuk e cilëson vetën e tij me cilësin e gjykimit (El-Hukm),
adhurimit (El-Uluhije), ligjvënies (Et-Teshri), lejimit (Et-Tahlil) dhe
ndalimit (Et-Tahrim) dhe nuk gjykon me tjetër pos me atë që ka zbritur
Ai, e as nuk i ndan punën mes njerëzve përveç me atë që ka zbritur Ai,
nuk e bën haram atë që All-llahu e ka lejuar e as e lejon atë që
All-llahu e ka bërë haram.
10. Edhe sifatët e bërjes së
kurthëve (El-Kejd, El-Mekr), e talljes (El-Istihza) e mashtrimit ndaj
mashtruesve (El-Hada’) kur këto i bëson njeriu në mënyrën që i takon
All-llahut [subhanehu ve teala] dhe madhërisë së Tij, e din se askush
nuk mund t’ia hedh All-llahut ndonjë kurth sepse se All-llahu më mirë
se askush bën kurtha, [subhanehu ve teala]. Dhe se askush nga robët e
Tij nuk ka mundësi të tallet me All-llahun e as ta mashtrojë atë sepse
All-llahu do të tallët me te dhe do ta mashtrojë atë. Nga dukuritë e
talljes se All-llahut me robin e vet është që të hidhërohet me te dhe
ta dënojë atë.
Ulvi bin Abdul-Kadir Es-Sekkaf
16 gusht 2005
Përktheu:
Ankebut.com