Esedudin Shirikoh, mësuesi i xhihadit dhe çliruesi i Egjipti

Pjesa e tretë...



Tradhëtia e verbër

Esedudini nuk e dinte se tradhëtia e cila qarkullonte në gjakun e
Shavirit do ta shtyjë Shavirin të bëjë marrëveshje sekrete me të
krishterët, ku kërkohej nga ai t’i paguaj të krishterët 100 dinarë për
çdo vit nga të ardhurat shtetërore për t’u forcuar në luftë kundër
Nexhmudinit në Sham, madje nuk e la me kaq, por bëri marrëveshje me ata
që të krishterët të kenë një mbrojte nga kalorësit e mëdhenj të tyre që
do të ruajnë dyert e Kairos. E gjithë kjo ndodhi në vitin 562 Hixhri.

Qëndrimi i asaj garde nuk ishte mbrojtja dhe sigurimi i Kairos, por
ishte për të vëzhguar gjendjen dhe parapërgatitur kthimin e të
krishterëve përsëri në Kairo, siç edhe ndodhi në fillim të vitit 564
Hixhri.
Kjo ndodhi pasi kjo gardë dërgoi një shkrim deri të
mbreti Amlerik i Kudsit, ku lajmërohej se gjendja është parapërgatitur
për t’u kthyer të krishterët me ushtritë e tyre.
Mblodhi
Amleriku ushtrinë e tij dhe u nis me nxitim për në Egjipt dhe stacioni
i parë i tij ishte qyteti Balbis ku të krishterët kryen një masakër
barbare siç e kanë zakon çdoherë, pastaj rrethuan Kairon, për ta
nënshtruar.
Kësaj rradhe Shaviri bën një vepër të poshtër,
nënçmuese dhe gabim të madh politik pasi e djeg Kairon për të kthyer të
krishterët dhe vazhdon zjarri të djeg Kairon 54 ditë rresht.

Banorët e vendit, së bashku me Adudin Fatmij dërguan një shkrim deri te
Nexhmudini dhe kërkuan nga ai t’i shpëtojë nga të krishterët dhe
Shaviri.

Çlirimi përfundimtar

Për Esedudinin, çlirimi i Egjiptit ishte hapi i fundit për të realizuar
ëndrrën e jetës së tij, për të bashkuar botën islame, Egjiptin dhe
Shamin, e për të larguar armikun krishter që kishte okupuar tokën e
shenjtë 70 vite me rradhë. Andaj e shohim Esedudinin se prej kur ka
dalur për në Egjipt në vitin 559 Hixhri nuk mendon dhe nuk përgatit
vetëm se për çlirimin e Egjiptit, ashtu që herë pas here i kthehet edhe
pse çdoherë ballafaqohej me pengesa dhe vështirësi të mëdha.

Kur i erdhi letra e Nexhmudinit ku kërkohej nga ai që të niset për në
Haleb, për t’u përgatitur për të shpëtuar Egjiptin, Esedudini ishte
duke jetuar në Hums (një qytet në Sirinë e sotme afër kufirit me
Libanin) i kishte kaluar të gjashtëdhjetat, i hypi kalit pas namazit të
sabahut dhe arriti në Haleb para perëndimit të diellit. Kjo nuk i
kishte ndodhur askujt përveç sahabëve që të kalojnë një udhëtim të
tillë për një kohë aq të shkurtër.
Kjo e gëzoi Esedudinin pa
masë dhe përgatiti ushtrinë e tij prej 2000 kalorësve dhe 6000 kalorës
tjerë vullnetarë nga Shami për të çliruar Egjiptin.
Siç
përmendëm edhe më herët, se të krishterët ia kishin frikën Esedudinit
vetëm sa të përmendej emri i tij, ishte tmerr, që nuk i linte të qetë
në shtratin e tyre. Kur u erdh lajmi se Esedudini dhe ushtria e Shamit
janë nisur për në Egjipt, ikën të frikësuar e të hutuar… Dhe Esedudini
hyri në Kairo, çlirues, triumfues, kësaj here pa përdorur shpatën as
një fije. Allahu, subhanehu ve teala, e ndihmoi me frikën që e futi në
zemrat e ithtarëve të kryqit.
Deshi Shaviri t’i bëjë një
tradhti Esedudinit, ta ftojë në gosti që ta helmojë me ushqim, mirëpo i
biri i tij më i madh i cili ishte njeri i mirë, i devotshëm dhe
muxhahid, i tha babait të tij: “Do ta informojë për këtë gjë
Esedudinin”, ndërsa ai ia ktheu: “Nëse nuk bëjmë këtë, që të gjithë do
të jemi të vdekur!” Në kë rast djali i tij tha një fjalë burrërore:
“Ashtu është, të vritemi si muslimanë dhe vendet të jenë në duar të
muslimanëve është më e mirë se sa ta mbysim e vendi të kthehet nën
sundimin e të krishterëve evropianë. Betohem në Allahun se nuk qëndron
mes teje dhe okupimit krishter vetëm se jeta e Esedudinit”.

Vërtetë Shaviri e gjeti shpërblimin e tradhëtisë së tij kur Adudi
Fatimi urdhëroi të ekzekutohet Shaviri dhe ministrinë e morri Esedudini
ku filloi të përgatis rënien e shtetit të fëlliqur fatimij dhe
bashkimin e Shamit dhe Egjiptit nën sundimin e Nurudinit e në veçanti
pas nxitjes së Halifes Abasij el-Mustedi Bil-lah në këtë vepër.

Mirëpo vdekja e caktuar e pengoi nga kjo dhe më 22 Xhemadil Ahir të
vitit 564 Hixhri vdiq, Allahu e mëshiroftë pasi ia arriti qëllimit të
tij në çlirimin e Egjiptit.
Lëvadat i takojnë Allahut, ky
trim i pashoq bëri më tepër se 150 beteja dhe në çdo përleshje kërkonte
të bijë dëshmor, mirëpo vdiq në shtratin e tij, të vërtetën e ka thënë
Sidiku kur tha: “Kërkoje vdekjen, të jipet jeta”.
Jeta e
këtij njeriu ishte shpjegim i jetës së muxhahidit që krenohet me fenë e
tij dhe që nuk sheh para vetes së tij përveç çlirimit të tokës së
okupuar. Lajmet dhe ndodhitë e tij mbushin gjoksat, pamja e tij mbushte
sytë, serioziteti dhe vlera e tij tek armiku ishte sikur frika e
tërmeteve, e fortunave dhe vullkaneve. Zoti e mëshiroftë i cili na la
neve këtë biografi që e kemi para vetes, dhe nga medreseja e guximit,
trimërisë dhe xhihadit të tij, doli Salahudini.
Autori:
Sherif Abdul Aziz Përktheu:
Shukri Aliu
08 Shkurt 2007-----------------------------------------
Literatura e konsultuar:
1. El-kamil fi Tarih
2. Sijer E’Alam nubela
3. El-Bidaje ve Nihaje
4. Vefejatul e’Ajan
5. El-Suluk el-Mukrizij
6. El-Iber fi Haber men Guber
7. Ravdatejni fi Tarihi Devletijeni
8. Shedheratu Dheheb
9. Nuxhum Zahire
10. Muferrixhul kurub
11. Husnul Muhadare
12. Ejamul Islam