Tregimi i një studenteje...pjesa e dytë

Shpresoja që kurrë më mos ta shihja e as ajo mua. E çdo herë që e
vëreja nga largë merrja rrugë tjetër që mos të më shohë. Kurse raportet
me kolegët e mia vazhduan ashtu si më parë. Ndërsa imazhi i asaj vajze,
serioziteti, kultura dhe qytetrimi i saj gjithnjë rrinin në kujtesën
time.
Erdhi koha të realizohet e
vërteta. U sëmura rëndë dhe mu desht të shtrohem në spital ku aty duhet
të rri një kohë të gjatë. Më mori malli shumë t’i shoh kolegët e mia e
të marr ndonjë lajm nga univerziteti dhe për mësimet, të cilat më kanë
humbur.
Pas një jave, më erdhi njëra
nga ato dhe me lajmëroi se shoqët tjera kërkojnë ndjesë se nuk kishin
mundësi të vinin edhe ato për vizitë. Nga ajo kërkova që t’mi
fotokopjojë ligjëratat, që nuk prezantova. Me premtoi se do ta bënte
këtë.
I pritja pa durim këto
ligjërata, por asnjëra nga ato nuk më erdhën. Kujtoja, ç’vlerë ka
shoqëria kur nuk ka fryta në kohët më të vështira?! A nuk njifet shoku
i mirë në ditën e vështirë?!
Vazhdoja të pres gjithë javën tjetër, por më kot.

Pas dy ditësh, më lajmëruan se jashtë ishte një vajzë, dëshiron të më
takojë. Patjetër thashë të jetë njëra nga kolegët e mia, e cila do të
ketë ardhur të m’i sjellë ligjëratat siç i kisha kërkuar. Kërkova nga
motra medicinale që ta lejonte të hyjë brenda.

Në derë hyri vajza, me të cilën polimizuam tek hyrja e univerzitetit
rreth çështjes së hixhabit-mbulesës. U bëfasova me vizitën e saj! Si e
mori vesh se unë jam sëmurë dhe jam shtruar në spital?! Kur e hoqi
perçën-nikabin (petkun që mbuloi fytyrën) dhe u ul pranë meje e kuptova
se ajo është mu ajo vajza që na këshilloi tek kafiteria. Ajo vajzë që
mëson më mua në të njejtën degë. Ajo që u mahnita me bukurinë e saj,
qytetrimin e saj, precizitetin që kishte në rrobat e saja dhe me
përsonalitetin e saj të lartë.
Gati se nuk besoja se kjo vajzë e civilizuar me këto rroba që mbulon tërë trupin qëndron përball meje. I thashë:
-Ti je ajo?
Tha:

-Po. I pyeta shoqët tua për ty dhe me lajmëruan për sëmundjen tënde.
Kërkova nga ato që të më japin emrin e spitalit dhe numrin e dhomës që
të vijë e të vizitoj. E pa dyshim se për atë që viziton të sëmuarin ka
shpërblim të madh.
I thashë:

-Në relalitet, nuk di se si të falënderoj për këto ndjenja të ngrohta.
Përveç kësaj, dua të kërkoj falje për çdo gjë që ka ndodhur nga unë.
Më tha:

-Mos u ngushto nga kjo. Më e rëndësishmja është që ti të shërohesh
sepse koha e provimeve ka erdhur tek dera. Pastaj, nga çanta e saj
nxori disa fletë dhe tha:
-Këtu i ke
të gjitha ligjëratat që të kanë kaluar. E në fund të çdo mësimi do të
gjeshë përblejdhjen e mësimit në pika të shkurta. E unë gjithashtu –
inshallah- do të vizitoj pas një jave që t’i sjellë ligjëratat e reja.

Këtu nuk munda t’a mbajë vetën nga lotët. Kujtova ashpërsinë dhe
kundervimin tim ndaj saj tek hyrja e kafiterisë. Pas gjithë kësaj ajo
sillet me mua me butësi, dashuri dhe afrim!

Gjithashtu, kujtova kolegët e mia, të cilat u bënë koprace të vijnë e
të më shohin në spital apo së paku të më telefonojnë.
Këtu m’u ndryshuan të gjitha mendimet dhe imagjinatat që kisha për civilizim, përpraim dhe bashkohoritet.

Tash e kuptova se civilizimi nuk realizohet duke u larguar nga veprat
virtyte dhe duke u shmangur gjestëve dhe parimëve të dobishme.

Tash e kuptova se bashkohoroteti nuk realizohet duke injoruar fene dhe
moralin dhe duke këmbëngulur në mendimet dhe kulturat e pavlera.

Tash e kuptova se përparim është atëherë kur merr pjesë në dhimbjet e
të tjerëve, iu ndihmon atyre dhe ua lehtëson atyre dhimbjet.

Tash e kuptova se Islami i ka dhuruar femrës civilizimin dhe i ka dhënë
asaj të drejta, me të cilat mund të çojë një jetë të shkëlqyer nën
hijën e mësimëve të shëndoshta.
I thashë:

-Prej tani po shpall deshtimin në sfidën me ty. E kam vendosur që nga
ky çast t’i jap jetës sime kahje tjetër, duke u përputhur me Ligjin e
All-llahut [subhanehu ve te’ala], që të jem vajzë e mirë sikur ti...
Iu ndriçua fytyra nga një buzëqeshje e ngrohtë dhe tha:

-Oj motër, mardhëniet tona nuk kishin kuptim të dyluftimit. E
rëndësishmja është që ne të arrijmë të gjithë tek mirësia e sigurtë, të
triumfojmë me të vërtetën dhe të arrijmë lumturin e gjithherëshme.
Thash:
-Po, vëretët kjo është e rëndësishme... Marrur nga: www.islamway.com Përktheu:
Ankebut.com
18 muharrem 1426 – 27 shkurt 2005