Tregimi i një studenteje...pjesa e parë

Falëndërimi dhe takon vetëm All-llahut, kurse
salavatët dhe selamet qofshin mbi Pejgamberin tonë [salallahu alejhi ve
sel-lem], që pas tij nuk ka më të dërguar, mbi familjën e tij, mbi
shokët e tij deri në Ditën e Gjykimit.

Ishte ëndërra ime që këmba të shkelë në hapsirën e
univerzitetit. Më dëshirë të madhe shpresoja të vijë momenti ku unë të
bëhëm studente. Do isha e lumtur më këtë fat të madh, me të cilin një
studente do të fitonte nje autoritet.

Kurse sa i përket jetës sime fetare, isha shumë e mangët; nuk i
kushtoja kujdes namazit e as adhurimeve të tjera. Megjithatë, isha e
kënaqur më këtë jetë fetare. Besimtarët e mirëfilltë i shikoja me syrin
nënçmues. Tek unë ishin njerëz të prapambetur. Tek ata është e
papranueshme çdo gjë që është bashkohore, e re. Ndërkohë, gjithnjë bija
dakord me mendimet që kishin qëndrime toleruese, të cilat i dëgjoja nga
disa dijetarë që vazhdimisht dalin në kanale satelitore. Madje, këto
ishin justifikim i gabimeve dhe keqtrajtimëve të mija.

Isha mërzitur më me urdhërat, ndalesat, të cilat nuk na u ndanin në
shkollë. Dëshiroja të kem një liri më të plotë. Në univerzitet do të
veshi ç’të dua, do veproj ç’dua. Boll më u ngushtova më këshillat dhe
gjykimet e mësueseve; mos vish këtë rrobë, assesi mos vish rrobe të
shkurta, hiqe nga fytyra këtë kozmetik.
Për
njeriun është të orvatët deri që të arrijë piksynimet e tija. Po, do
t’i arrijë piksynimet e mija... Gjithnjë mendoja, me padurim pritja
ditën kur do t’i jap fund këtyre prangave. Dua të bëhëm femër me
qëndrime, dëshira, mendime të mija përsonale.

Përfundova shkollën e mesme me rrezultat që mjaftonte për ta
regjistruar fakultetin. Së fundi, m’u realizua endërra që shpresoja
tash sa kohë. Së fundi, tashmë unë do të kem mendimet e mija përsonale
dhe nuk do të preokupohem me qëndrimet e të tjerëve!

Filloi viti shkollor dhe unë po kërkoj shoqe, të cilat do t’më
shkëmbejnë të njejtat ndjenja dhe përjetojnë të njejta preokupime.
Mënjëfjalë, të ashtuquajtura femra të kohës dhe civilizimit, që
kërkojnë të njetën liri sikurse unë.

U njoftova me disa shoqe dhe lidha me to shoqëri të ngushtë. Bisedat
tona gjithnjë përfshinin çështje të kota, që nuk kishin vlerë; rreth
modës, kozmetikës, kanaleve satelitore, filmave, telenovelave, këngëve
me videoklipat më të fundit... thashëtheme, përgojime, shpifje, shaka
dhe përqeshje dhe shumë punë të këtij lloji.

Në shtepi, babai ishte i zënë me tregti, vëllezërit të gjithë kishin
punët e tyre. Nuk dëgjoja asnjëherë nga ata ndonjë fjalë të më
këshillonin apo ndonjë vërjtje. Jetoja në një botë tjetër tërësish ku
vet e ndërtova për vete, e që nuk kisha dëshirë të ndahem nga ajo. Unë
asnjëherë nuk beja ndonjë vepër të ligë sa isha e shoqëruar me shoqet e
kolegët e mia (ashtu mu dukte mua).

Një ditë, duke pritur autobusin tek dyert e univerzitetit, ja po me
drejtohet një vajzë. Nga forma u dukte se kishte te njëjtat bindje dhe
zakone ashtu siç i kishte nëna dhe gjyshja ime, e mbuluar tërësisht
saqë nuk u shifte nga ajo asgjë. Më përshëndeti dhe zgjati dorën e
mbuluar me dorëza drejtë meje. Dhe unë ia zgjata dorën dhe e tërhoqa më
shpejtësi.
I thashë:
-Sikur kërkon diç nga unë?
-Tha: Në realitet oj motër, ajo që më tërhoqi shikimin tek ty ishte mantili yt. Desha të pyes për modelin e tij.
U çlirova dhe i thashë:
-Është model francez. Është modeli më i ri që ka zbritur në treg deri më tash!
Tha:
-A të shkon mendja se stilisti i këtij mantili nga Franca e bëri mbi parimet valide që vlejnë për muslimanët?
I thashë:
-Për cilat parime e ke fjalën?
Më tha:

-A nuk e din se hixhabi-mbulesa fetare ka disa kushte: ta përfshijë
tërë trupin, të mos jetë stoli tërheqës shikimi, të jetë i trashë e të
mos jetë i tejdukshëm, të jetë i gjërë e jo i ngushtë për trup, të mos
jetë i ngjajshëm me rrobat e meshkujve, e as me rrobat e pabesimtareve,
të mos jetë i modernizuar. Ndërsa, mantili yt siç e sheh edhe vet, nuk
paron me shumicën e tyre parimeve fetare. Është përplot me laxhuher e
dekorime, është i ngushtë e gjithashtu i tejdukshem. Madje, i gjason
rrobave të pabesimtarëve. Ty të shihen duart dhe krahet.
I thashë:

-Mjaft... mjaft! Mjafton me kaq. Ju gjithmon bazoheni në mendimet
ekstreme. Ka plot dijetarë, të cilët e kan lejuar të vishen mantile të
tilla.
Tha:
-Problemi,
oj motër, nuk qëndron se ç’thotë filani apo filani. Realiteti nuk
njihet me përsona. Nga çdokush mirret dhe refuzohet përveç nga
Pejgamberi [salallahu alejhi ve sel-lem] që nuk guxohet të refuzohet
diç nga ai.
Pejgamberi [salallahu alejhi ve sel-lem] ka thënë:

“Dy lloje njerëzve janë nga banorët e zjarrit që ende nuk i kam parë:
njerëz që kanë kamxhikë që dukën si bishtat e lopëve e me to i rrehin
njerëzit, dhe gra të mbuluara por të zbuluara, tërheqëse dhe
provokative, nuk do të hyjnë në xhennet e as do ta shijojnë aromën e
tij edhe pse aroma e tij ndihet nga një distancë e largët” [trasmeton
Muslimi]
Dijetarët kanë thënë se ajo
që vesh mantile të llojit që e ke të veshur llogaritet prej grupit të
dytë, që përmendet në këtë hadith.

Gjithashtu Pejgamberi [salallahu alejhi ve sel-lem] ka thënë: “Cilado
femër që parfumoset dhe pastaj del për në Xhami nuk i pranohet namazi
derisa të pastrohet.” [Trasmeton ibën Maxheh]

Ky parfumi yt i këndshëm me tërhoqi mua drejt teje e si qëndron puna me
djelmoshat dhe burrat?! Oj motër, hixhabi-mbulesa është mbrojte e
nderit, pastërti, mbranë nga sytë e vjedhësve të nderit, që lakmojnë
atë që nuk u është lejuar. Oj motër... (dhe këtu ia ndrëpreva fjalët):
-Mjaft... mjaft! Përfundoi çdo gjë. Do të kërkoj sqarim për këtë çështje në të ardhmen. Pastaj u largova nga ajo.
Nuk u ndikova shumë nga ky takim.

Një ditë tjetër, isha e ulur në një kafiteri me kolegët e mia. Siç e
kishim zakon, të zgjërohemi në bisedat tona e të qeshnim me zë të
lartë. Dhe më tepër se kjo, kishim dhe një kasetofon, që e morëm për të
dëgjuar këngë shurdhuese që tek ne ishin këngët me të dashura. Kësaj
here me gjasë se zëri i kasetofonit ishte shumë i lartë.
Në
këto çaste, po vjen drejt nesh një vajzë, na përshendeti me selam dhe
kërkoi nga ne që t’ia ulim zërin kasetofonit që të kishte mundesi të
fliste me ne, dhe ashtu vepruam.
Ishte
një vajzë shumë e bukur, rrobat e saja tregonin një hijeshi dhe krenari
edhe pse ajo ishte e mbuluar tërësisht. Por, rrobat që kishte përmbanin
një kombinim të mirë ngjyrash dhe i rrinin në trup ashtu siç i takon
një muslimaneje.
Pritja çastin të flasë kjo vajzë, e cila më mahniti shumë me bukurin dhe veshjen e saj.

Dhe ia filloi... U bë e dyta që po na qorton që po dëgjojmë këngë. Na
këshilloi që më mirë të dëgjojmë Kur’an dhe kaseta të dobishme islame.
U
habita nga kjo vajzë fantastike dhe gjithashtu bashkohorë të na flasë
për kësi çështjeve. Por, kësaj here vendosa që të kam në konsideratë me
tepër dhe të kërkoj njohuri më tepër për mësime fetare “të moçme”.
I thashë asaj:
-Ndonjëherë, edhe ne dëgjojmë Kur’an, por kjo s’do të thotë që ne mos të kënaqemi edhe me ndonjë pikë muzikore.
Tha:

-Këtu ka shumë pengesa, Kur’ani dhe muzika nuk ka mundesi të bashkohen
në një zemër. Madje, poqese ndonjëra triumfon në zemër nuk ka vend për
tjetrën!
I thashë:
-Ky
është mendimi yt përsonal, dhe nuk është e udhës që mendimet e tua t’ua
imponosh të tjerëve. Ne, e dojmë Kur’anin dhe gjithashtu e dojmë
muzikën.
Tha:
-Që t’ua
vërtetoj atë që thashë dua të me tregojë cilado nga ju: Kur është hera
e fundit që ke kërkuar ndonjë valë të radios që lëshon lexime nga
Kur’ani Fisnik për të dëgjuar Kur’an?

Mbetme të hutuara, asnjëra nga ne nuk e çeli gojën. Mbeti vetëm të
ngritnim zërin e kokfortësis dhe mashtrimit mes nesh. Njëra nga ne i
tha:
-Nuk ka mbetur për ty që të na llogaritësh veprat
tona. Ne nuk jemi në fakultet fetar, e të na drejtohesh me kësi
këshillave.
Tha:
-Se
mos vallë mësimet e Islamit janë vetëm për studentët e fakulteteve të
sheriatit islam? Dhe të tjerët le të veprojnë çtë dojnë?
I thashë:

-Jo...jo. Ajo nuk pat këtë për qëllim. Por, deshi të thotë se muzika
nuk është haram. Pra, nuk ka ndonjë argument që ndalon muzikën.
Tha:
-Gjithsesi ka, madje argumente të shumta. Prej tyre fjala e All-llahut [subhanehu ve tea’a]: “Po
ka nga njerëzit që blenë tregime boshe e me qëllim që t’i largojnë
njerëzit prej rrugës se All-llahut pa pasur kurrfarë fakti dhe për t’i
marrë ato (ajetet e) All-llahut si tallje. Për ta me siguri është
përgaditur dënim i turpshëm.” [Llukman, 6]
Ibën Mes’udi ka thënë se fjala e All-llahut: “tregime boshe” (Lehvel-hadithi) ka për qëllim muzikën.

Gjithashtu Pejgamberi [sal-lallahu alejhi ve sel-lem] ka thënë: “Do të
vijë një kohë për ummetin tim, ku do bëjnë hallall amoralitetin,
mendafshin, verën dhe muzikën.” [trasmeton El-Buhari] Fjale El-meazif
në hadith është kënga dhe muzika.
Kur e panë kolegët e mia se nuk ia dilnin dot, foli njëra prej tyre:
-Lërëni bisedën me këto fetaret! Pastaj iu drejtua asaj dhe i tha:
-Na ke ndërperë beseden, e shoh se këshillat dua kan përfunduar. Na ler tashi dhe vazho punët tua!
Tha:

-Me falni që ua ndërpreva bisedën! Por edhe diçka, mos harroni se kjo
që bëni ju është në kundërshtim edhe me rregullat e fakultetit tuaj!
Pastaj kërkoi ndjesë dhe u largua.

Nuk desha të ballafaqohesha me këtë vajzë në këtë formë të dialogut të
fuqishëm që me argumentët e saja e qiti në shesh dobësinë tonë. Pata
dëshirë që gjatë dialogut ta bindi me qëndrimin tim se muzika nuk është
haram. Por, si kam mundesi këtë kur ajo argumentohet me ajete kur’anore
dhe hadithe që flasin për ndalimin e muzikës?!

Pasi që vajza shkoi, zgjati dorën njëra nga shoqët e mia për t’ia
ngritur përseri zërin e muzikës ashtu siç ishte dhe përseri zbërthyen
të qeshurat.
Pas disa ditëve, me
takoi kjo vajzë në fakultet. Erdhi tek unë dhe më përshendeti. Deshi të
kërkojë ndjesë por ia prita unë e para dhe i kërkova falje për atë që
ndodhi me shoqët e mia. Mes bisedës kuptova se ajo mëson në të njejtin
drejtim që jam edhe unë, u habita nga kjo dhe i thashë:
-Unë të kam llogaritur se ti mëson në ndonjë nga univerzitetët fetare.
Më tha:
-Përse?
I thashë:
-Nga interesi yt i madh për mesimet fetare. A nuk te pëngon kjo nga mesimet në fakultet?
Tha:

-Assesi! Unë e programoj kohën. Jeta ime fetare ma shtoi shumë kujdesin
ndaj kohës dhe rëndësinë e saj. Ngaqë ra fjala, unë di të flas mirë
gjuhën angleze dhe informatikë. Këto dy janë çështjet më të rëndësishme
në degët tona. E ndonjëherë ua spjegoj disa mësime studenteve. Edhe ti,
po të kesh nevojë diçka unë jam e gatshme të të ndihmoj.

Nga këtu, e shikoja atë me habi dhe para syve të mi shikoja një vajzë
me vlerë të madhe. Kurse vetja mu bë shumë e vogël. Ajo spjegon mesime
në gjuhën angleze dhe informatik kurse ne humbim kohën duke qeshur e
duke dëgjuar muzikë. A mos vallë ky është civilizimi, të cilin e
ëndërrova?!
Për një çast ndjeva se
kjo vajzë po shpreh interesim për mua përsonalisht, sikur dëshiron të
lidh shoqëri me mua. Por, si të lidh shoqëri me te e ajo gjithmonë flet
për hallallin dhe haramin e kjo ma kujton kohën kur unë isha nxënëse e
shkollës fillore apo e gjimnazit. Po ç’me duhet kjo punë mua. Këta
ekstremistë, nuk e dinë se koha ka ndryshuar dhe njeriu patjetër duhet
t’i përshtatët kohës në të cilën jeton...

Mjaftë më këto përralla të vjetra: civilizim... qytetrim... përparim...
Ky civilizimi që bëjmë ne nuk është tjetër vetëm duke veshur pantalone
te ngushta, bluze të hapura, këpucë meshkujsh dhe duke lyrë fytyrën
sikur fytyrat e akrobateve. Kurse ajo spjegon në gjuhën angleze dhe
informatikë. Vërtetë, ajo është më qytetare se unë e gjithashtu edhe
besimtare e mirë që në hollësi i njeh mesimet e fesë. I ka bashkuar dy
të mirat.
Ç’është kjo që them?! A mos
u ndikova nga kjo vajzë deri në këtë gradë?! Ku shkuan mendimet e mia
të mëparshme, qëndrimet e mia përsonale dhe civilizimi, i cili pandalur
e kërkoja?
Jo...jo. Duhet që të largohem nga kjo vajzë të mos ma turbullojë jetën.