Dashnori dhe kryqi

Gati sa nuk u çmend nga gëzimi, desh
t’fluturojë nga lumturia e madhe kur dëgjoi lajmin se kërkesa e tij për
studime jasht vendit apo saktësisht në Francë ishte pranuar. Për një
çast ndjeu se ai tashmë do ta mbretrojë tërë botën dhe do të bëhët i
pari i fjalës së kuvendit mes njerëzve. Sa më tepër që u afronte koha e
udhëtimit aq më tepër ndjente afërsin në dyert e etapës së re, ku do ti
hapën atij hapësira të gjëra, me të cilat do të ngritet mbi kolegët dhe
shokët e tij.



Por, vetëm diçka e brengoste atë
dhe ia prishte rehatin: Si mund t’a lë Meken?! Me vite të gjata zemra
aty mu preh… lozësha nëpër luginat e saja… pijsha nga uji i saj i
dashur-nga Zemzemi i ëmbël… Mekën, aty ku mora koc e mish… po nënën,
nënën time të shtrenjtë, kush do të kujdesët për të kur mos të jem unë?
Vëllezërit e mi patjetër e duan, por jo aq sa e dua unë… kush do ta
çojë atë deri në Harem-Qabe që të falët çdo ditë siç e kishte zakon?
Pyetje të shumta… pa përgjigje!

Erdh koha e udhëtimit, i pregadit valixhet, mori në dorë biletat, u
përshendet me nënën, ia puthi ballin dhe duart e saja, përshëndeti dhe
vëllezërit e motrat e tija dhe nga faqa po i rridhnin lotët. Ia dha
lamtumirën dhe Mekës dhe Xhamisë së Shenjtë-Qabës… udhëtoi por mërzia
ia coptpoi zemrën...
* * *

Mbërriu në Francë, në këtë qytet që nuk ishte ndonjëherë më parë në të.
Mbeti i shtangur kur pa femrat e zbuluara, të cilat mbushnin rrugët pa
kurrfarë turpi. Këtu ndjeu virtytin e ulët të gruas tek ata dhe
nënçimin që posedojnë këto femra dhe ndjeu mungesën e madhe për tokën e
tij të pastër dhe me besim të lartë, tokën e nderit dhe krenarisë.

Filloi të vijojë mësimin por ja një befasi tjetër, me të në bankat e
shkollës ulën vajza adoleshnte me trup gjysëm të zbuluara e gjysmën
tjetër ua lejuan shikimit të tjerëve. Ai, kur hynte në binën e mësimit
ulte shiqimin poshtë këmbëve nga turpi që kishte. Por, dikur njerëzit
thoshin: “Nevojat e shumta ta humbin kontrollin.”… Pasi që kaloi një
kohë, ai tashmë po e gjen vetën të shikojë në këto pamje të ndyra.
Madje, duke drejtuar shikimin e syve të tij drejtë tyre. Zemra e tij
tashme iu ndez, sa që filloi ta preokupojë çështja se si të arrijë deri
tek ajo që ia fikë zjarrin e epsheve të tija… por kjo nuk u bë shumë
vonë
* * *
E
përvetësoi gjuhën francezë për një kohë të shkurtë. Ajo që më së shumti
e bëri ta mësoi këtë gjuhë ishte dialogu me to. Kaluan disa muaj të
rëndë për të, pak nga pak dhe ai ra në robërinë e njërës nga to që i
kishte sytë e kaltër. Ia mbizotëroi ndjenjat e tija saqë e bëri t’i
shkojë pas. E dashuroi atë vajzë aq sa nuk mendonte diç tjetër dhe nuk
e preokuptonte asgjë tjetër përveç saj. Deri që pasoi një natë, ku do
ta zhduk dhe pikën e fundit të imanit pas kësaj vajze...

…gati se i iku mendja… u shkreh në vaj sa desh i plasi zemra... brenda
dhomës po i figurohët Mekeja, Qabeja, qytetët e tija të bukura! Iu
shëmtua vetja dhe iu bë e pa vlerë saqë deshi t’ia falë një thikë! Por
jo, dreqja nuk e la. Edhe pse ai i rrëfente se ai është musliman, dhe
kjo vepër është e ndaluar nga Islami dhe ai tashmë është i penduar për
atë që bëri. Ajo me dhelpëri e fundosi në një natë ende më të shëmtuar.
E mori atë në banesën e saj dhe e njoftojë me motrat e saja që ishin
ende më të bukura se ajo, kurse para tyre dëgjonin dhe shikonin
prindërit e saj! Por, ata janë njerëz që në fjalorin e tyre nuk
ekziston fjala ”nderë“ dhe as që nuk njihet fare tek ata. Tashmë, atë
nuk e nxiste vetëm një dashuri, por atij iu gërshetuan rrugët, iu
shumuan shansët, që e rrëmbyen për në grackë dhe i rrëshqiti këmba në
humnerën më të madhe. Patjetër, sepse nuk kërkoi ndihmë nga All-llahu
dhe All-llahu nuk e mbrojti nga kurtha e tyre, kështu që ra në to sepse
ishte injorant.
Një ditë, këmbngulën vajzat dhe iu lutën
atij që të shkojë të shohë adhurimin e tyre me to në kishë në ditën e
dielë, të shohë se si rrëfehën mëkatarët para priftit dhe pastaj të
dëgjojë mëkatfaljen-meshën, të cilën prifti e shpërndan falas! Shkoi me
to si të ishte nën presionin e magjisë...u ndal tek dera e kishës i
hutuar, i pa vendosur...por ja një isharet nga njëra prej tyre që të
bëjë ashtu siç bënin ato! Dhe ai po i vështron se si ato po lëviznin
dorën ne gjokësin e tyre në formë të kryqit. Nuk zgjati shumë dhe ky po
ngreh dorën dhe po kryqëzohët pastaj hyri. Pau ne kishë atë që
injoranti e kupton se është e kotë. Por, falë i qofshim All-llahut që i
përmbysë zemërat. E mashtroi atë absurditeti i priftit dhe premtimi i
tij për mëkatfalje. Kjo kështu sepse e humbi ëmbëlsinë e imanit, ashtu
siç thotë Pejgamberi [salAll-llahu alejhi ve sel-lem]: ”Kur robi bën
prostitucion nga ai del imani dhe i qëndron mbi kokën e tij si hije, e
kur të heqë dorë nga kjo kthehët tek ai.” [hadith sahih, transmeton Ebu
Davudi, Hakimi nga Ebu Hurejra, gjindët në sahihul-xhami’ 1/586].

I shkreti, i besoi këtyre bestytnive dhe puna përfundoi: ...erdhi njëra
nga ato me ecje dhelprake, në dorë mbante një kuti kristali të çmuar e
të dekuruar me ar, apo ashtu iu duk atij dhe iu buzëqesh me buzëqeshje
të luanit të tërbuar, nga e cila buzqeshje tërhoqi vërejtjen poeti në
rreshta:
Nëse e sheh luanin dhëmbët i ka zhveshur
Mos mendo se luani të është buzëqeshur

Por, ai nuk kuptoi gjësendi! Madje, ia dha një puthje të ç’nderëshme
dhe ia ofroi këtë dhuratë të çmueshme, që nuk ishte gjë tjetër veç se
një kryq nga ari i kulluar. Pa folur ansnë fjalë, iu afrua dhe me duart
e saj ia vari kryqin në qafë që u shrinte deri në gjoksin e tij. Punë
kjo që filloi me epsh të ndytë dhe përfundoi duke lëshuar fenë (me
kufër), All-llahu na dhashtë shpëtim dhe mbrojtje!
* * *

Përjetoi disa vite të mërzitshme. Edhe biseda e tij në telefon me
familjen humbi edukatën, ngrohtësinë, rrespektin, që kishte dikur me
familjen e vet.
U afrua koha e përfundimit të mësimit dhe koha për
t’u kthyer... për t’u kthyer në Meke. Ah, ç’fatëkeqësi e madhe... a
ndodhë që doli nga ai qytet musliman e po kthehet i krishter?! Ishte...

Zbriti në aeroportin e Xhides, i veshur me model të robave që familja
nuk ishte mësuar ta shohin ashtu, me zemër të zezë, të depresionuar, të
hutuar; nuk e njeh mirësinë e as e dallon të shumtuarën.

E përqafoi nënën me shumë ftohtësi të çuditshme dhe pse asaj i rridhnin
lotët, edhe pse vëllezërit dhe motrat e tij ishin shumë të gëzuar. Por
tashmë, ata ishin një një kodër e ky në një tjetër. Pasiqë u kthye
ishte shumë i mërzitur, me depresion. Ndonjëherë fliste me shoqet e
tija në telefon, apo dilte i vetmuar me veturën e tij në vende që mos
ta dij askush se ku është. Familja e tij filloi ta vërejë se ai nuk po
shkonte asnjëherë në Qabe gjatë ditëve pasiqë u kthye. Iu ra në sy se
ai as që nuk falej. I folën me butësi, por ai iu vërsul në fytyrat e
tyre duke iu thënë: Çdo kush është i lirë në veprat e tija, namazi nuk
shkon me imponim.
Kurse nënës së tij i rridhnin lotët
për të dhe u vetmonte në dhomën e saj për t’u falur dhe lutur për të
që All-llahu ta udhëzoje dhe qante saqë denesja e saj u dëgjonte pas
derës.
Një ditë, motra e tij që ishte për pak vite më e
vogël se ai dhe që e donte shumë, hyri në dhomën e tij dhe e gjeti të
shtrirë në shpindë, me sy të mbyllur duke dëgjuar këngë të huaja
shurdhuese. I shkuan sytë në zinxhirin e artë të varur në gjoks. Deshi
të lozë pak me të... befas ia zu dorën e saj dhe e largoi nga vetja.
Ajo u tmerrua kur pa në fund të zinxhirit një kryq të krishterëve...
bërtiti dhe u shkreh në lotë, me vrap u largua dhe u mbyllë në dhomë.
Ai iu afrua asaj dhe fillojç t’i flas me kërcënim, poqëse ajo do t’i
tregonte dikujt për këtë ai do t’ia bënte kështu e ashtu...
U bë në shtëpi sikur të ishte kafshë e tërbuar, të gjithë largohenin nga ai.
* * *

Një ditë, nëna e tij hyri në dhomë dhe i tha: Çohu dhe më dërgo dikund
me veturën tënde! Ai nuk e kishte zakon t’ia kthente fjalën ansnjëherë.
Kur hipen në veturë i tha asaj: Ku jemi nisur? Në Xhaminë e Shenjtë -
në Qabe për të falur namazin e jacisë – ia priti. Iu shtangën duartë në
timonin e veturës... mori t’i kërkojë ndjesë duke u arsyetuar se nuk
kishte kohë kurse pështyma e tij iu tha në fyt. Por, ajo këmbëguli që
patjetër ta dërgonte.
Pa zgjatur u nisën me te dhe ai
sikur po ecte mbi gaca dhe kur arritën atje i tha asaj me fjalë të
prerë: Shko falu e unë të pres këtu! Nëna e tij e ngratë e luste duke e
përkëdhelur dhe lotët e rridhnin në faqe: O biri im, eja dhe ti me mua
dhe bëri dua All-llahut, ndodhë që All-llahu të udhëzon e të kthehesh
në fenë tënde. O biri im, e gjitha kjo përfundon për disa minuta e me
to ti fiton shumë sevepe. Por, më kotë, vazdonte me inatë të çuditshëm
të qëndronte. Zbriti nëna duke qarë e ai mbeti në veturë, i mbylli
xhamat e dyerve dhe në kasetofon futi një kasetë me këngë franceze, ia
uli pak zërin dhe mbështeti kokën pas duke dëgjuar.
Ai
tregon: Në këtë çast me befasoi një zë gjigand, i cili çante qiellin e
Mekes dhe dridhte malet e saja... ai ishte Ezani i ëmbël, i bukur:
All-llahu Ekber... All-llahu Ekber... Esh-hedu en la ilahe
ilAll-llah... Më hyri një frikë, në çast e fika kasetofonin dhe i
hutuar po dëgjoi thirrjen – Ezanin. Eh... hera e fundit që e dëgjova
ishte para disa viteve të gjata.

Për Zotin, pa dashje më rrodhën disa lotë në faqe dhe më shkuan duartë
në gjoks, e shtrëngova kryqin e shëmtuar, e hoqa nga qafa dhe e këputa
zinxhirin me inatë dhe fori. Më mbuloi një valë lotësh saqë tërhoqi
vëmendjen e çdo kujt që kalonte afër meje e që shkonte në Xhaminë e
Shenjtë. Zbrita nga vetura dhe u drejtova me vrap për në banjo. Hoqa
rrobat dhe u pastrova. Pastaj hyra në Qabe pasiqë mungoja nga ajo dhe
nga Islami pës shtatë vite. Kur e pashë Qabën rashë në gjunjë nga pamja
mallëngjyese... turma të mëdha njerëzish që ishin mbledhur në Qabe... u
lidha në namaz aq sa arrita me imamin. Gjat namazit i shqetësova ata që
ishin përreth meje duke qarë.
Pas namazit, një djalosh
erdhi të më përkujtonte e të më qetësonte se All-llahu i falë të gjitha
gabimet dhe e falë atë që pendohet. E falënderova dhe me zë të
ndërprerë bëra dua për të. Dola nga Xhamia e duke ecur këmbët nuk më
mbajshin. Arrita tek vetura, aty gjeta nënën time të dashur duke më
pritur e në dorë kishte në sexhade. Iu hodha ndër këmbë duke e puthur e
duke e qarë... dhe ajo qante dhe ma lëmonte kokën me dorën e saj të
butë. I ngriti duartë kah qielli dhe tha: O Zot, Ty të takon
falënderimi, të qofsha fal o Zot! O All-llah, nuk ma ktheve duanë dhe
shpresën time... të qofsha falë, falënderuar qofsh!
Ia
çela derën dhe e futa mbrenda në veturë dhe u nisëm për në shtëpi. Nuk
munda të flas nga lotët, përveç dëgjosha nënën duke më thënë: O biri
im, për Zotin, nuk erdha në Xhami për tjetër përveç se të bëj dua për
ty. Për Zotin, nuk të harrova ty nga duaja ime as në netët e errëta.
Kërkosha nga All-llahu duke pas shpresë të madhe në Të. E unë, nëna yte
nuk pushova së faluri që All-llahu të të jap sukses e të mëshirojë.

E shikova dhe mora t’ia flas por më ngushtuan lotët. E ndala veturën në
skaj të rrugës, i vendosa duartë në fytyrën time dhe me të madhe ia
nisa të qajë, derisa ndjeva se unë po nxjerr nga gjoksi çdo brengë,
ngushtim dhe kufër, kurse nëna gjithnjë më qetësonte dhe më jepte
shpresë.
Pasiqë u kthyem në shtëpi
fillova të djegë e të coptoj çdo gjë që kisha nga librat, kasetat,
dhuratat, fotografitë e femrave të pandershme dhe çdo gjë që m’i
kujtonte ato ditë të zeza. Isha gjithnjë në luftë duke qortuar vetën
duke i thënë: Si re në dakord që bësh amoralitet? Si iu nënshtrove
vajzave të pandershme të krishtera? Si hyre në kishë? Si ia lejove
vetës ta gënjesh All-llahun e të varësh kryqin, e All-llahu thotë: “... nuk e kryqëzuan por iu duk atyre”. Si...? Pyetje të shumta që më shqetësuan.
Sikur All-llahu të mos ma bëntë të mundur që të më shoqërojë dikush e
të më udhëzojë në punë të mira. Ai ishte një mësues me autoritet të
madh prej djelmoshave të sinqrtë. Nuk mu nda ditë e natë derisa
përfundova së mësuari për një kohë të shkurtë tre pjesë (xhuza) nga
Kur’ani Fisnik. Më së shumti që më tërhoqi tek ai ishte morali dhe
edukata e tij. All-llahu i dhashtë çdo të mirë!
O
All-llah, më prano mua se u ktheva tek Ti! Ti o Zoti im, në librin Tënd
thua: “Thuaj atyre që nuk besuan: nëse largohen nga mosbesimi iu falët
atyre ajo që ka kaluar.” Andaj, unë O Zot u largova nga kufri, më fal
mua nga ajo që bëra më parë!
Ti o Zot thua: “Thuaj: “O
robërit e Mi, të cilët e keni ngarkuar me shumë gabime veten tuaj, mos
e humbni shpresën ndaj mëshirës së All-llahut, se vërtetë, All-llahu i
fal të gjitha mëkatet, Ai është që shumë falë dhe është Mëshirues!” Unë
o Zot, e ngarkova me mëkate të shumta vetën e këto nuk m’i fal askush
tjetër përveç Teje, andaj, më fal mua me faljen Tënde të madhe dhe më
mëshiro sepse Ti je që shumë falë dhe Mëshirues.
* * *

Dhe pas kësaj, dua të them se All-llahu e le të lirë për një kohë robin
e vet por asnjëherë nuk hjek dorë nga ai. Ndodhë që njeriu të largohet
nga Zoti i vet aq larg që nuk ka shpresë t’i kthehët ndonjëherë. Por,
All-llahu megjithatë është i Madhërishëm, i Urtë, Mëkatfalës, pranon
pendimin por edhe dënon ashpër, është i plotfuqishëm, nuk ka të
adhururar më të drejtë pos Tij dhe përfundimi është tek Ai.

Andaj, sa i këndshëm është kthimi tek All-llahu, sa i ëmbël është
pendimi i sinqertë dhe sa i Butë është All-llahu [subhanehu ve tea’la].
Mu për këtë i drejtohem thirrësve Islam që sa më tepër të preokupohen
me smundjet e njërëzve. Të mundohen që t’i nxjerrin ata nga errësira e
në dritë me leje të All-llahut. T’i thërrasin ata me urtësi, me
këshilla të bukura, me durim. Asnjëherë mos t’i dëbojmë ata, mos t’i
fyejmë e t’ua humbim udhëzimin. All-llahu [subhanehu ve tea’la] është
Ai që i rrotullon zemërat si të dojë.
Ashut siç është
cekur në hadithin që trasmetohet nga Abdullah bin Amër bin El-Asë se ai
ka dëgjuar Pejgamberin [salAll-llahu alejhi ve sel-lem] duke thënë:
“Vëretë, të gjitha zëmrat e bijve të Ademit janë mes dy gishtave prej
gishtave të Mëshiruesit sikur të ishin një zemër, iu ndron gjëndjen si
të ketë dëshirë.” Dhe prej lutjeve të Pejgamberit [salAll-llahu alejhi
ve sel-lem] ishte: “O All-llah, ti që iu ndryshon gjëndjen zemrave, na
i drejto zemrat tona për në adhurimin Tënd!” [trasmeton Muslimi]
Musa Muhamed hexhad Ez-Zehrani
Përktheu:
Ankebut.com
11 Muharrem 1426 - 20 shkurt 2005