Elhamdulilah që All-llahu më ka nderuar

Tregon Ebu Ibrahimi dhe thotë:

"Isha një ditë duke udhëtuar nëpër shkretëtirë dhe papritmas humba
rrugën për ku isha nisur. U ndala tek një tendë e vjetër, shikova
mbrenda saj dhe pashë aty një njeri, ishte i ulur në tokë.
Sapo iu afrova me qetësi pashë se ky njeri ishte i paralizuar, i kishte të dy duart e këputura.


Ç'është më e çuditëshmja se ai ishte edhe i verbër dhe ishte i vetmuar, nuk kishte askënd që të kujdesej për të.

Dëgjova prej tij disa fjalë, që shpesh i përseriste: Falënderimi i
takon vetëm All-llahut, që me ka nderuar me një nderë të madhe mbi
shumë krijesa të Tija.
Duke e përseritur
këtë disa herë, ma tërhoqi vëmendjen dhe më shtyri të interesohem për
te. Dy duart e këputura dhe dy sytë e tij të verbër dhe nuk posedonte
kurrfarë fuqie për kujdesjen e vetës. Shikova përreth tij dhe kerkoja
se mos po shoh dikë prej të afërmëve të tij që kujdeset për te, mirëpo,
për fat të keq, nuk pashë askend. Vazhdova t'i afrohem deri sa ndjeu
levizjet i mija dhe filloi të pyeste:
- Kush është? Kush është?

- I thashë: Esselamu alejkum! Jam një njeri që kam humbur rrugën dhe u
ndala tek tenda jote. Po ti kush je? Pse jeton i vetmuar në këtë vend?
– Fillova unë me pytje: Ku e ke familjën apo të afërmit?
- M'u përgjigj: Unë jam një plak i sëmuar, që me kanë lënë njerëzit dhe me kanë vdekur shumica prej të afërmëve.

- I thashë: Dëgjova nga ju disa fjalë, që me çuditën: Falënderimi i
takon vetëm All-llahut, që me ka nderuar me një nderë të madh mbi shumë
krijesa tjera të Tija, me trego se çka të ka nderuar All-llahu ty kurse
unë të shohe të verbër me dy duart e këputura, i varfer dhe askend
perreth teje që interesohet për ty?!
- Më tha: Të tregoj, por me një kusht! Kam një nevojë të ma kryesh.
- I thashë: Me gjithë dëshirë inshallah, vetëm me trego!

- Më tha: Po e sheh se jam sprovuar me sprova dhe fatkeqësi të
ndryshme, mirëpo, prap Falënderimi i takon vetëm All-llahut, që me ka
nderuar me një nderë të madh mbi shumë krijesa të tjera. A nuk me ka
dhënë All-llahu mendjen, që të logjikoj me te?!
I thashë: Po, si jo!
- Ma ktheu: Sa e sa njerëzve u mungon kjo begati, janë budalla, të çmendur, që nuk posedojnë mendje?!
- Shumë ka. - ja ktheva.
- Pastaj tha: Falënderimi i takon vetëm All-llahut, që me ka zgjedhur mbi shumë krijesa të tjera dhe me ka nderuar.

- Vazhdoi përseri: A nuk me ka dhënë All-llahu të dëgjuarit, me të
cilin dëgjoj ezanin për namaz, dëgjoj me te fjalët dhe atë që kam
përreth?!
- I thashë: Po, si jo!

- Ma ktheu: Sa prej njerëzëve janë të shurdhët dhe nuk mund të
dëgjojnë?! Falënderimi i takon vetëm All-llahut, që me ka nderuar mbi
shumë krijesa.
A nuk më ka dhënë
All-llahu gjuhën, me të cilën e përmendi Atë dhe mirrem vesh me
njerëzit?! Sa e sa njerëz memece ka sot që nuk flasin?!
I thashë: Po, vërtetë shumë ka.
- Tha: Falënderimi i takon vetëm All-llahut, që me ka nderuar dhe me ka zgjedhur mbi shumë krijesa të Tija.

A nuk me ka udhëzuar All-llahu në Islam dhe adhuroj vetëm All-llahun
Një, të Vetmin, që nuk meriton të adhurohet askush përveç Tij?! Unë tek
Ai llogaris shpërblimin duke bërë durim në sprovat e Tija.

Sa ka prej njerzëve, që janë adhurues të idhujve dhe kryqëve dhe janë
të kënaqur me mosbesimin e tyre?! Ata kanë humbur në këtë botë dhe në
botën tjetër. Falënderimi i takon vetëm All-llahut, që më ka nderuar
mbi shumë krijesa të Tija. Kështu vazhdoi plaku duke i numëruar
begatitë e All-llahut, kurse mua me shtohej çudia prej imanit të tij të
fort dhe bindjes së tij të madhe, që plaku edhe në gjendjen e tij të
mjerueshme ishte i kënaqur me ato begati që ia kishte dhënë All-llahu.

Thashë me vete: Sa prej të sëmurëve janë, që ndoshta nuk janë goditur
as sa një e katërta e kësaj që është goditur ky plak, apo ndoshta janë
sprovuar vetëm me humbje të shikimit apo të dëgjimit, apo kanë ndonjë
sëmundje të lehte e që mund të llogariten të shendoshë në krahasim më
atë që e ka goditur këtë plak. Saqë i dëgjon duke u ankuar dhe duke
qajtur me zë të lartë, duke renkuar nga semundja. E atyre vetëm iu
shtohet dobësia dhe iu pakësohet bindja në shpërblimin e All-llahut.
U thellova në mendime të thella derisa m'i ndërpreu mendimet fjala e plakut duke më thënë:
- A ta them kërkesen time që pata? A ma kryen atë?
- I thashë: Po, inshallah! Cila është kërkesa yte?
E uli kokën dhe lotët i rrodhën nga sytë e tij të verbër. Pastaj ngriti koken e tha:

- Nuk me ka mbetur askush prej familjes perveç një djalit
katërmbedhjetëvjeçar. Ai është që me ushqen, me veshën, me shtrinë për
të fjetur dhe me ngrite për çdo nëvojë. Mirëpo, ka dalë që dje të me
kërkojë ushqim dhe nuk është kthyer më dhe nuk e di a është gjallë dhe
kthehet apo është i vdekur dhe është harruar. Unë, sikurse po e sheh,
jam plak i lodhur, i verbër, ku ta kërkoj unë i shkreti?!
E pyeta për pamjen e tij dhe cilësitë e tija në mënyrë që ta njoh nëse e takoj.

Dola që ta kërkoj djalin, po ku ta kërkoj kurse rruga për mua ishte e
panjohur dhe nuk dija nga ta kërkoja, unë vetë kisha humbur rrugën.

Vazhdova rrugën duke ecur nëpër shkretëtirë, kërkoja andej këtej ndonjë
njeri të pyes për djalin, por s'ka gjë. Rastësisht e ktheva kokën dhe
pashë andej tëndes së plakut një kodër të vogël, ku ishin mbledhur disa
sorra, ishin mbledhur rreth diçkaje. Thashë me vete: Këto nuk
mblidhen përveç se rreth ndonjë ngrodhësire ose ushqimi. U ngrita në
koder dhe u afrova tek këto shpezë. Kur arrita afër tyre filluan të
shpërndahen dhe në vendin ku ishin mbledhur sorrat çka të shoh?! Një
djale i ri i vdekur, trupi i tij i këputur sikur ta kishte sulmuar
ndonjë ujk dhe ka ngrenë një pjesë të tij dhe ka lënë pjesën tjetër për
shpezë.
Nuk me brengosi djali aq shumë sa
me erdhi keq dhe u pikëllova për plakun. Zbrita nga kodra duke ecur ne
drejtim të tendës duke qenë në mes pikëllimit dhe hutise. Duke menduar
se a të shkoj dhe ta lë plakun në vetmi apo të kthehem tek ai dhe ta
lajmëroj për djalin. U drejtova kah tënda dhe po dëgjoj plakun duke
bërë tesbihë dhe duke përmendur All-llahun. Isha i hutuar çka t'i them,
si t'ia filloj...? Me erdhi në mendje ngjarja e të dërguarit të
All-llahut, Ejubit alejhi selam.
Hyra
tek plaku dhe e gjeta ashtu si e kisha lënë. I dhashë selam. I mjeri,
ishte mërzitur shumë për djalin. Sa më ndjeu më pyeti: ku është djali?
I thashë: Përgjigju ti njëhere! Cili prej ju të dyve është me i dashur tek All-llahu, ti apo Ejubi, alejhi selam?
Tha: Ejubi, alejhi selam është me i dashur tek All-llahu.
I thashë: Cili është sprovuar më shumë, ti apo Ejubi, alejhi selam?
Tha: Padyshim, Ejubi, alejhi selam.
Atëherë i tashë: Llogarite djalin tënd tek All-llahu se të ka vdekur...!

E gjeta atë të vdekur tek kodra, iu kishin versulur ujqërit mbi trupin
e tij. Rënkoi plaku i mjerë, pastaj rënkoj përseri duke marrë frymë
thellë dhe duke përseritur fjalën: LA ILAHE IL-LALL-LLAH...

Mora ta qetësojë duke ia kujtuar durimin, mirëpo atij iu shtuan
vuajtjet dhe rënkimet derisa dhe nisa t'ia përkujtoj shehadetin (LA
ILAHE IL-LALL-LLAH) dhe vdiq në duart e mia.

E mbulova me jorganin që e kishte përfundi dhe dola të kerkoje ndonjë
njeri që të më ndihmojë t'ia pregadis xhenazën. Pas pak pashë tre vetë
të hipur mbi kafshet e tyre. Dukeshin të ishin udhetarë.
I thirra dhe m'u përgjigjen. Kur u afruan u thashë:

- Këtu është një njëri musliman i vdekur dhe nuk ka askë që interesohet
dhe mirret me të, a keni mundësi që të më ndihmoni për ta larë, ta
mbështjellim në qefin dhe ta varrosim? Ata pranuan.

Hyrën në tendë që ta shohin plakun e vdekur dhe ta bartnin për ta
varrosur. Sapo zbuluan fytyrën e tij bertitën: Ebu kulabe... Ebu
kulabe...! Pastaj e mora veshë se Ebu kulabe kishte qenë një prej
dijetarëve të njohur, qe e kishte humbë pleqëria dhe sëmundjet e shumta
pozitën e tij dhe e kishin lenë njerëzit pas dore. Iu kishin mbledhur
shumë sprova dhe fatëkeqësi deri sa ishte vetmuar prej njerzëve në një
tendë të vjetër në hapësiren e shkretëtirës.
Ia pregatitëm xhenazën dhe e varrosëm.
Udhëtova bashkë me këta tre veta dhe më ndihmuan që ta gjejë rrugën për në qytet.

Në këtë natë e pashë ne ëndërr Ebu Kulaben me pamjen me të bukur,
kishte të veshur rroba të bardha dhe ishte plotësuar pamja e tij, pa të
meta trupore. E pashë duke ecur në një vend të gjelbëruar.
E pyeta: O Ebu Kulabe, çka të ka bërë ty të jesh në këtë vend kaq të bukur dhe i shëndoshë fizikisht?
U përgjigjë: Posa më ka futur All-llahu në xhenet dëgjova një zë duke me thënë fjalën e All-llahut:
سَلاَمٌ عَلَيْكُم بِمَا صَبَرْتُمْ فَنِعْمَ عُقْبَى الدَّارِ
"(u thonë) selamun alejkum, me durimin tuaj gjetët shpëtimin, sa përfundim i lavdishëm është ky vend." [Err-rrad, 24]


Marrë nga libri: Sijer Alamu En-Nubela
Imam Dhehebiu
Përktheu dhe pershtati:
Fatmir Zogaj
25 Maj 2007