A jemi shejtan të heshtur

Derisa me mijëra mysliman mbyten anembanë botës,
dhe me dhjetëra mija burgosen dhe torturohen për
shkak se bëjnë thirje për në rrugën
e Allahut dhe urdhërojnë në të mirë
dhe ndalojnë nga e keqja, shumica e muslimanëve
qëndrojnë shumë të heshtur dhe nuk merakosen
për asgjë tjetër përveç se për
gjerat materiale të kësaj jete. Zemrat e tyre janë
mbushur me dashurin e kësaj bote dhe me të harruarit
e botës tjetër.
Allahu thotë në Kuran: "Është
e sigurtë se njerëzit më lakmues për
të jetuar, ti ke për të gjetur ata, bile
edhe më lakmues se idhujtarët. Ndonjëri prej
tyre dëshiron të jetojë njëmijë
vjet, por edhe sikur të jetojë, ajo (jeta e gjatë)
nuk do ta shpëtoj atë prej dënimit. All-llahu
sheh çka veprojnë ata." (El Bekareh, 2:96)
Sot shumë musliman janë të lidhur aq shumë
me jetën e tyre sa që dëshira e tyre është
që të jetojnë në mesin e familjeve,
shtëpive, parave dhe bizneseve të tyre. Ata kanë
harruar se çështjet e botës së ardhshme
duhet të vijnë para çështjeve të
kësaj jete dhe se ne duhet të përpiqemi që
ti pasojmë urdhrat e Allahut, e jo vetëm ato të
cilat ne i gjejmë si të lehta dhe të përshtatshme
për ti pasuar. Disa musliman sot pohojnë se është
më mirë të bëhen namaze ekstra (nafile)
dhe agjërim ekstra (nafile) se sa të urdhërohet
në të mirë dhe të ndalohet nga e keqja
apo të mbrohen muslimanët e dobët. Njerëz
të atillë derisa do ti akuzojnë ata muslimanë
të cilët përpiqen që ti përmbushin
këto obligime.
Kjo është se çka për të thënë
për njerëz të atillë Ibn el-Kajimi:
"Shejtani shumicën e njerëzve i ka devijuar
duke ua zbukuruar atyre kryerjen e disa veprave nafile prej
adhurimit siç janë namazet nafile dhe agjërimet
nafile ndërsa që ti lënë anash veprat
tjera obliguese prej adhurimit siç janë urdhërimi
në të mirë dhe çrrënjosjen e
se keqes, deri në atë masë sa që as
që e bëjnë nijet që ta bëjnë
atë kurdo që të kenë mundësi. Dijetarët
njerëzit e këtillë i konsiderojnë të
jenë në fundin e peshores së fesë. Se
esenca e fesë sonë është që ta
zbatojmë atë për të cilën na ka
urdhëruar Allahu. Ai i cili nuk i kryen obligimet e
tij në të vërtet është më
i keq se sa ai që bënë mëkate. Secili
që posedon pak dituri për shpalljen e Allahut,
për udhëzimin e Pejgamberit (salallahu alejhi
ve selem) dhe për jetën e shokëve të
tij do të sjell përfundimin se atyre që i
bëhet me shenjë se janë njerëzit më
të devotshëm në realitet ata janë më
së paku që kanë devotshmëri. Në
të vërtet, çfarë devotshmërie
është ajo në atë person që i sheh
shenjtërit e Allahut duke u shkelur, feja e tij duke
u ndaluar, Suneti i Pejgamberit të tij duke u shmangur,
dhe prapë qëndron me zemër të qetë
dhe me gojë të mbyllur. Personi i atillë
është sikurse një shejtan i heshtur! Në
të njëjtën mënyrë sikurse ai i
cili flet të pavërtetën i cili është
shejtan që flet. A nuk është kjo fatkeqësi
për islamin për shkak të atyre që kurdoherë
që e kanë të siguruar jetën dhe ushqimin
e tyre, nuk do të bëhen merak se çka i
ndodh fesë? Më i miri prej tyre do të ofroj
një fytyrë të pikëlluar. Por nëse
vihen në duel për njërën prej gjërave
për të cilën zemra e tyre është
e lidhur sikurse parat e tyre, ata nuk do ta humbasin asnjë
përpjekje për ti kthyer ato. Këta njerëz,
përveç se e meritojnë hidhërimin e
Allahut, por atyre ju bien edhe belat më të mëdha
pa e ditur ata: Ata kanë një zemër të
vdekur. Në të vërtet sa më shumë
që është e gjallë zemra e një personi,
aq më i fuqishëm është hidhërimi
i tij për hir të Allahut dhe më i plotësuar
do të jetë ndihma e tij ndaj Islamit dhe muslimanëve."
[E'alaam el-Muvaki'in, vëllimi 2, faqe 176]