Rëndësia e njohjes së Akides --1--

Falënderimi i takon All-llahut [subhanehu ve teala], i Cili na mundësoi ta kuptojmë akiden (besimin) e vërtet.


Ndërsa salavate dhe selame dërgojmë për Pejgamberin [sal-lallahu alejhi
ve sel-lem], familjen e tij të pastër, shokët e tij besnik dhe mbi
gjithë ata që e pasojnë rrugën e tij me dinjitet deri në Ditën e
Gjykimit.



S’ka dyshim se të folurit dhe të shkruarit për
akidën (besimin) e vërtet dhe të sqaruarit e bazave dhe thelbeve të
saja është prej çështjeve më të rëndësishme dhe primare në fe. Ngase
ekzistenca e Islamit gjindet tek përmirësimi i besimit të drejtë. Me
përmirësimin e akides përmirësohet njeriu në tërësi. Me korrigjimin dhe
restaurimin e akides korrigjohet e gjithë shoqëria dhe jep fryte të
bujshme dhe efekte pozitive. Gjithashtu dhe me dobësimin dhe prishjen e
akidës prishet njerëzimi dhe Islami.

Nëse
bëjmë një pasqyrim dhe studim të shkurtë në gjendjen e njerëzve do të
vërejmë se shumë prej tyre kanë gabime dhe mangësi në akide, qofshin
këto gabime dhe mangësi në të folurin e tyre apo në veprat e tyre.


I gjithë ky defekt është si rezultat i moskushtuarit rëndësi dhe kujdes
mësimit të akides (besimit) në mënyrë të mirëfilltë dhe veprat që e
prishin dhe ndikojnë negativisht në besimin e njeriut.


Ndodhë që të takosh një njeri që supozon se është besimtar i
mirëfilltë, ka takvallek dhe se ka njohuri për besimin islam, mirëpo
nuk është çudi të vëreshë se ai vepron punë që bien ndeshë dhe në
kontradikta me parimet që ai thërret apo ua mëson të tjerëve.


Ka shumë prej tyre që nuk e përfillim mësimin e akides dhe as që i
japin rëndësi duke menduar se nuk ka nevojë për ta mësuar akiden dhe se
umeti nuk ka nevojë për këtë. Mirëpo, nëse ia parashtron një pyetje të
thjeshtë se cilët janë kushtet dhe negacionet e Shehadetit e gjen
memec ngase nuk din se si të përgjigjet.


Dijetari i Famshëm Muhamed ibën Abdulvehabi thotë: “Dije vëlla i dashur
-Allahu të mëshiroftë- se kërkimi i diturisë është obligim për çdo
musliman ngase me dituri kurohet shpirti prej dyshimeve dhe sëmundjeve
të tjera. Gjëja më e rëndësishme për njeriun në këtë aspekt është ta
mësojë fenë e tij, dhe të vepron më atë çfarë ka mësuar ngase është
prej shkaqeve për t'u futur në xhenet dhe mos njohja e fesë dhe
injoranca në akide (besim) është shkak i futjes së njeriut në zjarr.” 1


Andaj është përgjegjësi dhe detyrë e çdo muslimani, i cili ka frik se
një ditë do të qëndrojë para All-llahut, ta mësojë akiden dhe të ketë
frikë dhe të jetë i ndërgjegjshëm që mos të bie në rrjetën dhe në
kthetrat e shirkut dhe veprave që e kundërshtojnë apo janë në
kontradiktë me teuhidin (besimin).


Dijetari i famshëm Muhamed ibën Abdulvehabi fletë mbi rëndësinë e kësaj
teme dhe thotë: “Dije vëlla i dashur se çështja e akides është prej
çështjeve më të rëndësishme dhe më më peshë. Andaj është detyrë dhe
obligim i çdo muslimani të kujdeset për të, dhe të mos bie në ndonjë
vepër që e prish besimin duke mos e ndjerë. Le ta mësojë Islamin dhe
kufrin (mosbesimin) që në këtë mënyrë i qartësohet e sakta prej
gënjeshtrës, që kështu të jetë largpamës dhe të qëndrojë mbi baza të
sigurta dhe mos të mashtrohet me pasuesit e injorancës dhe dyshimeve,
edhe përse ata janë shumicë në numër por ata nuk kanë peshë dhe as
pozitë tek All-llahu [subhanehu ve teala] dhe i Dërguari i tij." 2


Vëlla i dashur, nëse ndalësh dhe mediton një periudhë të shkurtë do të
vëresh se shumë njerëz kanë gabime dhe lëshime në akide, këto gabime
apo lëshimi mund të vëresh në shprehjet dhe veprat e tyre që direkt
bien ndesh me teuhidin (Besimin) e pastër. Madje vëren tek shumica e
tyre defekte dhe të meta në vetë kuptimin e teuhidit dhe realitetit të
shirkut dhe veprave që e prishin, njollosin dhe cenojnë teuhidin
(Besimin). Ky është një ndër shkaqet kryesore që më bëri të shkruaj mbi
rëndësinë e akides dhe se përse duhet të kujdesemi dhe ta mësojmë
akiden (Besimin).

Nga ana gjuhësore fjala
teuhid do të thotë “njësim”, “unifikim” dhe vjen nga fjala arabe
(uehade), e cila do të thotë të njësosh.


Ndërsa në aspektin fetar tehuid do të thotë “Besimi se All-llahu është
Një, pa partner në dominimin e Tij dhe veprimet e Tij (Rububije); Një,
i pangjashëm me asgjë dhe Një i pangjashëm në cilësitë e Tij (Esmaa ue
Sifaat); Një, pa rival në Hyjninë e Tij dhe në adhurim (Uluhije).

Teuhidi ndahet në tri pjesë:

1. Teuhidi Rububije

2. Teuhidi Uluhije, el Ibade

3. Teuhidi Esmaa ue Sifaat


Ndarja e teuhidit në tri pjesë nuk është decide dhe as që e ka ndarë i
Dërguari i All-llahut [sal-lallahu alejhi ve sel-lem] dhe as shokët e
tij, por ndarjen e teuhidit ndodhi në mënyrë induktive dhe pas
ekzaminimit të citateve të Kur'anit dhe Hadithet e të Dërguarit të
All-llahut [sal-lallahu alejhi ve sel-lem].


Dijetari i famshëm Bekr Ebu Zejd – Allahu e ruajt – thotë: “Ndarja e
teuhidit u bë në mënyrë induktive dhe pas ekzaminimit të ajeteve dhe
haditheve gjithashtu argumenton se kjo ndarje ishte edhe tek dijetarët
e parë si Ibën Mendah, Ibën Xherir et-Tabari dhe shumë të tjerë.”