Esedudin Shirikoh, mësuesi i xhihadit dhe çliruesi i Egjipti

pjesa e parë




Ekzistojnë disa personalitete historike gjatë jetës së këtij ummeti që
kanë patur rol dhe merita të veçanta në librat e hitorisë, emri i tyre
arriti deri te gjithë ata që ishin bashkohës të tyre, ashtu që nuk
dëgjuam për ta pos lëvdatave. Nga ana tjetër, ka pasur personalitete
tjera që kanë jetuar në të njëjtën kohë, ndoshta rendësia dhe ndikimi i
tyre i ka tejkaluar disa personalitete të njohura dhe të përmendura,
mirëpo janë harruar veprat dhe qëndrimet e tyre nga lavdatat e mëdha që
u janë bërë personaliteteve tjera të shquara.


Një prej këtyre personaliteteve, vepra e të
cilit ka lënë gjurmë në historinë islame, është edhe xhaxhai i
Salahudin Ejubit, i njohur si Esedudin Sherikoh, njëkohësisht
profesori, mësuesi, udhëzuesi dhe edukatori i vërtetë i Salahudinit.
Të gjithë njerëzit e njohin Salahudinin, mirëpo pak nga ata e njohin Esedudinin, xhaxhain e tij!

Luani i Kodrës

Është trimi i vetëm i pashoq, kalorësi luan, Esedudin Shirikoh, i biri
i Shadit, biri i Mervanit, e ai i biri Jakubit Kurd, i lindur në
qytezën “Devin” në kufijt e Azerbejxhanit me Xhorxhinë, në vitin 500
Hixhri.
Fjala Shirikoh don të thotë “Luani i Kodrës”, ai dhe
vëllai i tij, Nexhmudin Ejubi, janë rritur në Tekrit në kohën kur
prindi i tyre Shadi ishte nënpunës në kështjellën e Tekritit.

Nexhmudini ishte më i vjetër se Esedudini, atë e karakterizonte
butësia, urtësia dhe mençuria, kurse Esedudini ishte si shigjetë
djegëse, nuk pranote t’i bëhej ndonjë e keqe apo t’i nëpërkëmbej nderi,
dhe kjo e bëri që të shpërngulen nga një vend në tjetrin.

Nga Tekriti në Mosull

Esedudini dhe Nexhmudini i shërbenin emirit Behruz, komandant i
policisë së Bagdatit, që ishte kryeqyteti i shtetit të hilafetit
Abasit. Ai ua la nën mbrojtje kështjellën e Tekritit, ku edhe morrën
lëvdata të mëdha tek njerëzit. Mirëpo në vitin 526 hixhri ndodhi një
ndodhi, ata ndihmuan komandantin e shquar Imadudin Zenkin, i cili
kishte pësuar një disfatë nga disa armiq të tij, duke ia lënë në
shërbim anijet për të kaluar lumin Dixhle për në Mosull, ai me ushtarët
e tij. Kjo vepër e tyre nuk i pëlqeu Behruzit pasi ishte në
mosmarrëveshje me Imadudin Zenkin, ashtu që priti ndonjë rast të
përshtatshëm me të cilin do t’i dënonte këta dy vëllezër.

Ndodhën shumë padrejtësi ndaj Nexhmudinit dhe Esedudinit dhe familjeve
të tyre në kështjellën e Tekritit nga ana e ushtarëve të Behruzit
derisa erdhi rasti që e kërkonte Behruzi. Njëri nga ushtarët e Behruzit
kishte ngacmuar në rrugë një vajzë nga familja e Esedudinit, e ajo u
ankua te xhaxhai i saj, Esedudini. Ai doli dhe iu drejtua me fjalë të
ashpra ushtarit të pamoralshëm, ndërsa ai ia ktheu me nxjerrje të
shpatës, ashtu që ndodhi një përleshje, e cila përfundoi me vdekjen e
ushtarit të pamoralshëm. Për këtë ndodhi Emiri Behruz u hidhërua dhe
urdhëroi që të dëbohen, Nexhmudini dhe Esedudini, me familjet e tyre
nga kështjella e Tekritit. Kjo ndodhi në vitin 532 hixhri, po në të
njëjtën natë që lindi Salahudin Jusuf ibën Ejubi.
Këta dy
vëllezër vendosën që të nisen drejt Emirit të Mosullit, Imadudin Zenki,
dhe të hyjnë në shërbim të tij. Ai i mikpriti dhe iu falënderua atyre
për ndihmën që ia kishin ofruar më herët, pastaj i bashkoi me
komandantët e tij dhe u dha pozita të mira. Nexhmudinin e bëri vali të
Ba’lebekut, kurse Esedudinin e bëri nga udhëheqësit e ushtrisë së tij.

Emiri i Mosullit, Imadudin Zenki, ishte ekspert për vlerësimin e
njerëzve, kishte mundësi të punësimit të njerëzve në atë që e
zotëronin. Ai, Nexhmudinin e shihte si njeri të meçur e të urtë i cili
ka mundësi të udhëheqte si një politikan i mirë, kurse vëllain e tij,
Esedudinin, e shihte si komandant ushtarak që ka potencial të komandojë
me trimërinë e tij në luftra.

Nga Imadudini deri te Nurudini

Vazhdoi Esedudin Shirikoh në shërbimin e Imadudinit, duke e shoqëruar
atë në të gjitha luftrat kundër të krishterëve. Mori pjesë edhe në
çlirimin e Rehas. Imadudini e donte shumë për trimërinë që kishte,
ngase edhe ai ishte trim që nuk i frikësohej vdekjes. Kështu vazhdoi
deri në natën e vrasjes së Imadudinit në vitin 541 Hixhri.

Në këtë ndodhi Esedudini luajti një rol shumë të rëndësishëm, pasi i
mbrojti ushtarët që mos të ndodhë në mes tyre ndonjë përplasje dhe
vrasje që zakonisht ndodhte kur vritet komandanti.
Mandej
mori vulën e Emirit Imadudinit dhe ia dha të birit të tij, Nurudin
Mahmudit, si simbol i zëvendësimit të të atit, dëshmor.

Pastaj mori përsipër sigurimin e Nurudin Mahmudit derisa arriti i
sigurtë shëndoshë në qytetin Haleb. Nurudini nuk ia harroj këtë të mirë
Esedudinit, ashtu që u bë njeriu më i afërt i tij.
Prej asaj
dite Esedudini u bë gjenerali i ushtrisë së Emirit të ri, Nurudin
Mahmudit, i cili ishte emir i Shamit, dhe u bë komandanti më i fuqishëm
dhe më i sinqerti në ushtrinë e Shamit. U bë njeriu që mbështetej tek
ai (Nurudini) në çështjet tejet të vështira, kështu që kishte qëndrime
dhe fitore të njohura.

Luani mësues

Esedudin Shirikoh ishte profesori, mësuesi i vërtetë, zbuluesi i
mprehtë i mundësive dhe dhuntive që kishte djali i vëllait të tij,
Salahudin Jusuf ibën Ejubi. Këtë e kuptoi nga fëmijëria e Salahudinit,
se ky djalë mbledh mes urtësisë dhe mençurisë së babait Nexhmudinit,
trimërisë së xhaxhait, Esedudinit, dhe devotshmërisë së emirit,
Nexhmudin Mahmudit, këto tri cilësi ishin të mjaftushme për ta
përgatitur që të udhëheq ummetin më vonë.
Pasi kuptoi këtë
Esedudini, ai e mori Salahudinin nën kujdesin e tij, ia mësoi atij
luftimin, komandimin e ushtrisë, mënyrën e udhëheqjes së luftës në sulm
dhe mbrojtje. Gjithashtu ia mësoi politikën dhe negociatat derisa
djaloshi arriti pjekurinë, dhe u bë djalë i fuqishëm që e shoqëronte
Esedudinin në çdo vend. Ishte krahu i tij i djathtë. Ai që nuk i njihte
mendonte se Salahudini është i biri i vetëm i afërt me Esedudinin.
Ndoshta prej veprave më të mira që ka lënë Esedudini ishte përkujdesi i
tij për Salahudinin dhe edukimin që ia bëri.