Shpërlarja E Gojës Dhe Hundës Për Agjëruesin

SHPËRLARJA E GOJËS DHE HUNDËS PËR AGJËRUESIN



PYETJA: Ka prej atyre që thonë se shpërlarja e gojës apo hundës gjatë
marrjes së abdestit ndikon në saktësinë e agjërimit të agjëruesit. Sa
mund të jetë e vërtetë kjo fjalë?



PËRGJIGJJA: Shpërlarja e gojës dhe hundës, gjatë marrjes së abdestit
është sunnet nga sunnetet e tij, siç është medh’hebi i tre imamëve Ebu
Hanifes, Malikut, dhe Shafiut, apo është farz nga farzet e tij, siç
është medh’hebi i Imam Ahmedit, i cili i ka konsideruar si pjesë nga
larja e fytyrës të urdhëruara (obliguara). Pa marrë parasysh a janë
(shpërlarja e gojës dhe hundës) prej sunneteve ao farzeve, nuk duhet
lënë ato në abdest gjatë agjërimit, apo mosagjërimit. Atë çka duhet ta
ketë parasysh muslimani në rastin e agjërimit, është që të mos e
teprojë në ato dyja, sikurse e tepron në gjendjen e mosagjërimit.
Pejgamberi s.a.v.s. thotë në hadith: “Kur ta shpërlash hundën shpërlaje
mirë, përveç nëse je duke agjëruar”.

(E kanë nxjerrë Shafiu, Ahmedi, të katërtët dhe Bejhekiu)



Nëse agjëruesi e shpërlan gojën ose e shpërlan hundën duke marrë abdest
dhe uji i depërton në fyt pa pasur qëllim dhe teprim, agjërimi i tij
është i saktë, ashtu sikur që i depërton pluhuri i rrugës, apo duke e
situr miellin, apo hyn ndonjë mizë në fytin e tij. E gjithë kjo
konsiderohet nga gabimet e falura të këtij ummeti, edhe nëse për këtë
nuk janë pajtuar disa imamë. Sikurse shpërlarja e gojës jashtë
abdestit, po ashtu nuk ndikon në saktësinë e agjërimit, derisa uji nuk
dëpërton në brendi.



All-llahu e di më së miri.