Gjeneratat e kaluara

A nuk u ka ardhur atyre lajmi i popujve
të mëparshëm? Lajmi i popullit të Nuhut, Adit, Themudit,
popullit të Ibrahimit, banorëve të Medjenit dhe qyteteve
të përmbysura (populli i Lutit), të cilëve u erdhën
të dërguarit e tyre me argumente të qarta. Kështu
pra, nuk është Allahu Ai, i Cili u bëri atyre padrejtësi,
por ata vetë i bënë padrejtësi vetes së tyre. (Et-Teube:
70)

Mesazhi hyjnor i është komunikuar njerëzimit nëpërmjet
profetëve që në fillimet e krijimit të tij. Reagimet e popujve
kanë qenë të ndryshme. Disa popuj i kanë besuar profetët
dhe e kanë pranuar mesazhin, ndërsa disa të tjerë e kanë
mohuar atë tërësisht. Në disa popuj, një pjesë e vogël e
shoqërisë e ndiqte të dërguarin, ndërsa pjesa tjetër vazhdonte
rrugën e mosbindjes dhe mbante qëndrim armiqësor ndaj profetit
dhe ndjekësve të tij. Të dërguarit, në përgjithësi, akuzoheshin
si "gënjeshtarë, magjistarë, të çmendur dhe mendjemëdhenj".
Madje disa popuj kanë arritur deri atje sa janë munduar
edhe t'i vrasin të dërguarit, të cilët nuk kërkonin në shkëmbim
të mundit të tyre shpërblime materiale apo përfitime personale.

Historia e Shuajbit dhe popullit të Medjenit, tek i cili
ai u dërgua, ilustron mjaft mirë marrëdhëniet ndërmjet profetëve
dhe popujve të tyre. Reagimi dhe përfundimi i popullit të
Shuajbit është shumë interesant:

Në Medjen dërguam vëllain e tyre, Shuajbin.
Ai u tha: "O populli im, adhuroni Allahun, ju nuk keni të
adhuruar tjetër veç Tij! Mos u hani hakun njerëzve kur matni
e peshoni. Unë ju shoh (se rroni) në mirëqenie, por në të
vërtetë kam frikë për ju dënimin e një dite të afërt.

O populli im! Matni e peshoni me drejtësi, mos u hani hakun
njerëzve dhe mos bëni rrëmujë e ligësi në tokë.

Ajo pjesë (e fitimit hallall) që jua ka
lejuar Allahu është më e mirë për ju, nëse jeni besimtarë.
Dijeni se unë nuk jam vënë rojtar mbi ju."

Ata i thanë: "O Shuajb, a mos vallë namazi
yt të mëson që ne të braktisim atë që kanë adhuruar baballarët
tanë dhe të mos bëjmë ç'të duam me pasurinë tonë? Vërtet
që ti je i duruar e i mençur.[ironi]"

Ai u tha: "O populli im, nëse unë kam argumente
të qarta nga Zoti im dhe Ai më ka furnizuar me të mirat
e Tij (si mund t'i përziej ato me fitim të paligjshëm?).
Kur ju kundërshtoj, unë nuk dua të veproj atë që jua ndaloj
juve ta bëni. Unë vetëm dëshiroj të rregulloj me aq sa kam
mundësi, por suksesi im është në dorën e Allahut. Tek Ai
mbështetem dhe Atij i drejtohem i penduar.

O populli im, nuk dua që mospajtimi im me
ju të bëhet shkak që të vuani fatin e popujve të Nuhut,
Hudit apo Salihut. Mos harroni se populli i Lutit nuk është
shumë larg prej jush!

Kërkoni falje nga Zoti juaj dhe kthehuni tek Ai të penduar.
Me të vërtetë që Zoti im është Mëshirëplotë dhe Mirëdashës."

Ata i thanë: "O Shuajb, ne nuk kuptojmë
shumë gjëra nga ato që po na thua dhe, për më tepër, ti
je një njeri i dobët mes nesh. Po të mos ishte për familjen
tënde, ne do të të kishim vrarë me gurë, sepse ti nuk ke
fuqi kundër nesh."

Ai u tha: "O populli im! A mos vallë familja
ime është më e rëndësishme për ju se Allahu, të Cilin nuk
e përfillni fare? Zoti im di gjithçka që veproni ju.

O populli im, punoni sa të mundeni, (ndërsa)
unë po punoj (në rrugën time). Do ta merrni vesh më vonë
se kush është gënjeshtar dhe mbi kë do të bjerë dënimi poshtërues!
Pritni se edhe unë së bashku me ju jam duke pritur."

Kështu, kur erdhi urdhri Ynë, Ne me mëshirën
Tonë e shpëtuam Shuajbin bashkë me besimtarët, ndërsa keqbërësit
i kapi britma e fuqishme dhe ata u shndërruan në kufoma
të ngrira në shtëpitë e tyre, sikur të mos kishin jetuar
kurrë atje! Qoftë i shkatërruar Medjeni, ashtu siç u shkatërrua
Themudi! (Hud: 84 - 95)
Për shkak të planeve djallëzore për të vrarë Shuajbin,
faji i vetëm i të cilit ishte thirrja e popullit në diçka
të mirë, populli i Medjenit u ndëshkua dhe u shkatërrua,
ashtu siç u përshkrua në ajetet e mësipërme. Ky popull nuk
është shembulli i vetëm, përkundrazi, sikurse tha dhe Shuajbi
kur iu drejtua popullit të tij, shumë popuj të lashtë që
kanë jetuar para popullit të Medjenit kanë pasur të njëjtin
fat. Edhe më pas u shfaqën popuj të tjerë, të cilët ndoqën
gjurmët e të parëve dhe merituan ndëshkimin e Allahut.
Në faqet që vijojnë ne do të flasim për disa prej këtyre
popujve të zhdukur. Kurani i përshkruan me hollësi historitë
e tyre, për t'iu drejtuar njerëzve një ftesë të hapur që
të nxjerrin mësime nga përfundimi i tyre i tmerrshëm.
Në lidhje me këtë, Kurani u tërheq vëmendjen njerëzve se,
megjithëse shumica e popujve të zhdukur kishin arritur një
gradë të lartë civilizimi dhe zhvillimi, përsëri nuk mundën
t'i shpëtonin dot ndëshkimit:

Sa shumë breza shkatërruam para tyre! Ata
ishin më të fuqishëm se ata (idhujtarët e Mekes) dhe (kur
erdhi dënimi Ynë) ata vrapuan për t'u fshehur nëpër tokë!
Por, a mund të gjejnë vend për t'u fshehur?! (Kaf: 36)
Në këtë ajet janë përshkruar në mënyrë të veçantë dy karakteristika
të këtyre popujve të zhdukur. E para, ata ishin "të fuqishëm".
Kjo tregon se ata kishin vendosur sisteme të disiplinuara
e të forta ushtarake në territorin ku jetonin. E dyta, këta
popuj kishin themeluar qendra banimi të mëdha që shquheshin
për mjeshtërinë arkitekturale.
Është për t'u vënë në dukje se këto dy karakteristika vihen
re edhe në qytetërimin e sotëm, i cili ka formuar një kulturë
botërore nëpërmjet teknologjisë dhe shkencës moderne dhe
ka ngritur shtete të fuqishme e qytete gjigande, por nga
ana tjetër mohon dhe injoron Zotin, duke harruar se gjithçka
është bërë e mundur prej fuqisë së Tij. Fundi i qytetërimit
të sotëm nuk ka se si të jetë i ndryshëm nga ai i shumë
qytetërimeve të hershme, për sa kohë që do të bazohet mbi
mohimin fetar dhe degjenerimin moral.
Një numër i madh i rasteve të shkatërrimit, disa prej të
cilave janë përmendur në Kuran, janë konfirmuar nga kërkimet
arkeologjike të bëra kohët e fundit. Këto zbulime, që vërtetojnë
në mënyrë të qartë se ngjarjet e përmendura në Kuran kanë
ndodhur me të vërtetë, hedhin dritë mbi nevojën e njerëzve
për të nxjerrë mësime, e cila përmendet kaq shumë në Kuran,
ku thuhet se është e nevojshme për njerëzit që të udhëtojnë
në tokë dhe të shohin përfundimin e popujve më të hershëm.

Ne nuk kemi dërguar profetë para teje,
përveçse burra nga gjiri i banorëve të tokës, të cilët Ne
i frymëzuam me shpalljen hyjnore. Përse nuk udhëtojnë ata
nëpër botë që të shohin si ka qenë fundi i mosbesimtarëve
para tyre? S'ka dyshim se jeta e botës së ardhshme është
më e mirë për ata të cilët e kanë frikë Allahun. A nuk kuptoni
pra?>

(Popujve të shkatërruar u shtyhej
afati) derisa të dërguarit humbnin çdo shpresë për popullin
e tyre dhe mendonin se ishin mohuar plotësisht. Atëherë
tek ata vinte ndihma Jonë dhe Ne shpëtonim kë të dëshironim.
Ndëshkimi Ynë nuk mund të shmanget nga populli i pabindur.


Vërtet, historitë e tyre shërbejnë si mësim për njerëzit
që mendojnë. Ai (Kurani) nuk është përrallë e trilluar,
por pohim dhe përforcim i librave të mëparshëm të Allahut,
shtjellim i hollësishëm i gjithçkaje, udhëzues, përkujtim
dhe mëshirë për një popull besimtar. (Jusuf: 109 - 111)
Me të vërtetë historitë e popujve të mëparshëm shërbejnë
si shembull dhe mësim për ata njerëz që kanë arsye të shëndoshë.
Shkatërrimi i këtyre popujve për shkak të rebelimit dhe
refuzimit të urdhrave të Allahut na tregon se sa i dobët
dhe i pafuqishëm është njeriu. Në faqet që vijojnë ne do
t'i shqyrtojmë këta shembuj sipas radhës kronologjike.