Populli i Sebeit dhe përmbytja e Arimit -2-

Përmbytja e Arimit







Kur ekzaminojmë Kuranin në aspektin e të dhënave historike,
vëmë re një saktësi tepër të madhe. Zbulimet arkeologjike
dhe të dhënat historike pajtohen mjaft mirë me atë që tregohet
në Kuran. Siç përmendet në ajetet kuranore, këta njerëz
të cilët nuk ua vinin veshin këshillave të profetit të tyre
dhe refuzonin besimin e Allahut u ndëshkuan në fund me një
shkatërrim të tmerrshëm. Ky shkatërrim përshkruhet në Kuran
si më poshtë:

Vendbanimi i Sebeit ishte një provë e qartë
për banorët e tij: dy kopshte në të djathtë dhe në të majtë.
"Hani nga begatia e Zotit tuaj dhe falenderoni (për) këtë
vend të mirë dhe (për) një Zot falës të madh.

Por ata u larguan (nga bindja ndaj Allahut), kështu që Ne
çuam kundër tyre sejlul-arim (përmbytjen nga diga e ujit)
dhe i kthyem të dy kopshtet e tyre në toka që prodhonin
fryte të këqija e të hidhura, drunj të thatë dhe pak bar
të egër.

Kështu i ndëshkuam ata, sepse ishin jobesimtarë dhe mosmirënjohës.
Kështu i shpërblejmë gjithmonë mosmirënjohësit. (Sebe'ë:
15 - 17)
Siç theksohet në ajetet e mësipërme, populli i Sebeit jetoi
në një zonë të njohur për pamjen e saj të mahnitshme, për
vreshtat e mëdha dhe për kopshtet plot hijeshi. I vendosur
në rrugët tregtare, Sebei kishte standart shumë të lartë
jetese dhe ishte një nga qytetet më të preferuara të kohës.
Në një vend të tillë ku niveli i jetesës dhe kushtet ishin
kaq pozitive, ajo që duhet të kishte bërë populli sebein
ishte të falenderonte Allahun për të mirat dhe begatitë
që i kishte dhënë. Por ata nuk vepruan kështu. Ata pretenduan
se ai vend u përkiste atyre dhe se ishin ata të cilët i
bënë të mundura gjithë ato kushte të mrekullueshme. Ata
preferuan të silleshin me mendjemadhësi në vend që të ishin
të nënshtruar dhe mirënjohës ndaj Allahut. Për këtë shkak
ata humbën gjithçka. Siç tregohet në ajet, përmbytja e Arimit
shkatërroi gjithçka që ata kishin.
Në Kuran, ndëshkimi i popullit të Sebeit njihet me emrin
"sejlul-arim" që do të thotë "përmbytja e Arimit". Kjo shprehje
e përdorur në Kuran na tregon gjithashtu mënyrën se si ndodhi
shkatërrimi. Fjala "Arim" do të thotë digë ose pengesë.
Shprehja "sejlul-arim" përshkruan një përmbytje që ndodhi
me shembjen e kësaj dige. Duke u bazuar në termat e përdorura
në Kuran për përmbytjen e Arimit, komentuesit e Kuranit
kanë përcaktuar vendin dhe kohën e përmbytjes. Meududi shkruan
në komentin e tij:

Siç përmendet edhe në shprehjen "sejlul-arim",
fjala "Arim" rrjedh nga fjala "arimen" e përdorur në dialektin
arabiko-jugor, e cila do të thotë "digë, pengesë". Në gërmadhat
e zbuluara nga gërmimet e bëra në Jemen u pa se kjo fjalë
është përdorur shpesh me këtë kuptim. Psh, në mbishkrimet
e shkruara me urdhër të sunduesit etiopian të Jemenit, Ebrehesë,
pas restaurimit të murit të madh të Maribit në 542 dhe 543
p.e.s., kjo fjalë është përdorur herë pas here me kuptimin
digë. Pra, shprehja "sejlul-arim" do të thotë "përmbytje,
e cila ndodhi pas shkatërrimit të një dige".

"Dy kopshtet e tyre u shndërruan në dy kopshte
që prodhonin fruta të këqija e të hidhura." (Sebe'ë: 16)







Kjo sepse pas shembjes
së digës i gjithë vendi u përmbyt. Kanalet që u hapën nga
sebeinët bashkë me murin që u ndërtua, duke ngritur barrierra
midis maleve, u shkatërruan, ndërsa sistemi vaditës pushoi
së ekzistuari. Si rezultat, territori, i cili ishte më parë
tokë e begatë u kthye në xhungël. Nuk mbeti asnjë frut përveç
disa pemëve të vogla që prodhonin fruta të ngjashme me qershitë.42
Arkeologu i krishterë
Werner Keller, autori i librit "Libri i Shenjtë kishte të
drejtë", ka pranuar se përmbytja e Arimit ka ndodhur sipas
përshkrimit të Kuranit. Ai ka shkruar gjithashtu se ekzistenca
e një dige të tillë dhe shkatërrimi i tërë vendit nga shembja
e saj vërteton saktësinë e informacionit të dhënë në Kuran
për popullin e "dy kopshteve".43

Pas përmbytjes së Arimit, zona nisi të
kthehej në shkretëtirë dhe me zhdukjen e tokave bujqësore,
sebeinët humbën burimin e tyre më të madh të fitimit. Njerëzit,
të cilët nuk i kishin kushtuar vëmendje thirrjes së Allahut
për të qenë mirënjohës ndaj Tij, u ndëshkuan me këtë fatkeqësi.
Pas shkatërrimit të madh të shkaktuar nga vërshimi, populli
filloi të shpërbëhej; sebeinët nisën t'i braktisnin shtëpitë
e tyre dhe të emigronin në Arabinë Veriore, Mekë dhe Siri.44
Qyteti i Maribit, i cili dikur ishte vendbanimi i sebeinëve,
tani është vetëm një gërmadhë e shkretuar. Pa dyshim, ai
është një paralajmërim për të gjithë ata që përsërisin gabimin
e sebeinëve, të cilët nuk kanë qenë të vetmit që janë ndëshkuar
nga Allahu për të njëjtin shkak. Në suren El-Kehf tregohet
historia e dy njerëzve, njëri prej të cilëve zotëronte dy
kopshte të mëdha, megjithatë ai bëri të njëjtin gabim si
sebeinët dhe i ktheu shpinën Allahut, duke menduar se çdo
gjë e kishte arritur me mundin dhe forcën e vet:

Tregoju atyre shembullin e dy njerëzve, njërit
prej të cilëve Ne i patëm dhënë dy kopshte me vreshta dhe
ia patëm rrethuar me hurma arabe, ndërsa ndërmjet tyre patëm
vendosur fusha të gjelbëruara.

Të dy kopshtet jepnin prodhime të bollshme pa asnjë humbje,
ndërsa midis tyre Ne bëmë të rrjedhë një lumë.

Kështu, ai pati prodhime të bollshme e i tha shokut të tij,
duke u mburrur: "Unë kam më shumë se ti pasuri dhe jam më
i fortë e më i nderuar ndër njerëz."

Pastaj hyri në kopshtin e tij, ndërkohë që (me mosbesimin
e tij) po i bënte dëm vetvetes dhe tha: "Nuk ma merr mendja
që e gjithë kjo do të zhduket ndonjëherë.

Nuk besoj se Dita e Kijametit do të vijë ndonjëherë, por
edhe nëse do të kthehem përsëri te Zoti im (ditën e gjykimit),
sigurisht që do të gjej më tepër begati se kjo që kam tani."

Shoku i tij i tha duke e këshilluar: "Si po e mohon Atë
që të krijoi nga dheu, pastaj nga një pikë uji, pastaj të
bëri njeri të plotë?!

Sa për mua, unë besoj se Ai është Allahu, Zoti im dhe unë
nuk i bëj shok Zotit tim në adhurim.

Do të ishte më mirë për ty të thoje kur hyre në kopshtin
tënd: "Mashall-llah, ç'dëshiron Allahu bëhet". Nëse tani
më sheh mua me më pak pasuri e fëmijë, mundet që Zoti im
të më japë më tepër mirësi se kopshti yt dhe të dërgojë
mbi të një rrufe nga qielli, pastaj të shndërrohet në tokë
djerrë e të zhveshur.

Apo të shterojë ujin e tij dhe ti nuk do të kesh mundësi
ta gjesh përsëri."

Kështu, kopshtet e tij u shkatërruan dhe ai mbeti duke rrahur
shuplakat me keqardhje për çfarë kishte shpenzuar në to,
ndërkohë që ajo (pasuri) u shkatërrua e gjitha që nga rrënjët.
Ai vetëm mundi të thoshte: "Ah, sikur të mos i kisha bërë
shok Zotit tim!"

Ai nuk gjeti asnjë grup njerëzish që t'i vinin në ndihmë
kundër Allahut dhe as nuk ishte në gjendje të mbronte e
të shpëtonte veten.

Atje (ditën e llogarisë) mbrojtja dhe sundimi i takojnë
vetëm Allahut, Zotit të vërtetë. Ai është shpërblyesi më
i mirë dhe vetëm tek Ai është përfundimi i mirë. (El-Kehf:
32 - 44)

Siç kuptohet nga ajetet, gabimi i pronarit
të këtij kopshti nuk ishte mohimi i ekzistencës së Allahut.
Ai nuk e mohonte Allahun, përkundrazi ai mendonte se nëse
do të kthehej te Zoti i tij (Ditën e Gjykimit), sigurisht
që do të gjente më tepër begati se ç'kishte në këtë botë.
Ai krenohej duke thënë se gjendja, në të cilën kishte arritur,
ishte rezultat i përpjekjeve të tij të suksesshme.
Kjo është pika ku duhet të përqendrojmë vëmendjen tonë:
Njeriu asnjëherë nuk duhet të pretendojë se sukseset dhe
arritjet e tij janë rezultat vetëm i punës dhe përpjekjeve
të tij, duke e mohuar tërësisht rolin e Allahu, Krijuesit
të Gjithësisë.
Ky, pra, ishte gabimi i sebeinëve dhe i pronarit të dy
kopshteve. Allahu i dënoi ata me të njëjtin dënim, me qëllim
që ndëshkimi i tyre të shërbejë si mësim për ta dhe për
të gjithë brezat që do të vijnë më pas.



Kurani
na tregon se mbretëresha e Sebeit dhe njerëzit e saj
"adhuronin diellin në vend të Allahut", para se ajo
të ndiqte Sulejmanin. Informacionet e marra nga mbishkrimet
e lashta e vërtetojnë këtë fakt dhe tregojnë se këta
njerëz adhuronin diellin dhe hënën në tempujt e tyre,
një prej të cilëve mund të shihet në foton sipër.