Nëna e shehidëve...--2--

Lufta zhvillohej afër shtëpis sime, shikoja qiellin si po shëndriste si
zjarri. Pamje që nuk do t'a harroj asnjëherë. Ranë një numër i madh i
shehidëve në këtë betejë. Afër shtëpisë dëgjojsha rënkimet e tyre që
nxjerrnin nga dhimjet dhe plagët. Kështu vazhdoi gati katër orë, prej
orës 23:00 e deri 03:00 apo më pak. Ky sulm i amërikanëve deshtoi dhe u
tërhoqën nga lagja. Kur dola tek dera e shtëpisë dëgjova të rënkonte
një nga muxhahidët, i cili ishte i plagosur. Vazhdimisht përmente
Allahun dhe nuk e hiqte nga goja fjalën La ilahe il-lallah, Muhamedun
Resulullah.
Shkova shpejt drejtë tij dhe
e gjeta ende gjallë. E tërhoqa me tërë fuqin që kisha dhe e çova në
shtepi. Ishte i plagosur në gjoks dhe fytyrë. Solla ca ujë për t'ia
larë fytyrën dhe ia lidha plagët që të ndalej gjaku. Mirëpo, ai qante.
Kujtova njëherë se po qanë nga plagët e rënda. Sa herë që më shikonte
qante. I thashë: "O burrë, mbeshtetju Allahut, nuk je plagosur rënde
dhe inshallah më këtë do të pastrohesh nga mëkatët. Mëngjesi është afër
dhe inshallah do të vijnë shokët për të të marrë dhe të mjekuar. Por,
më lë të shkoj të shoh për shokët tuaj, a janë gjallë apo jo!

Ai mori të qajë edhe më tepër sikur nuk donte që unë të largoheja. U
binda se ai donte që unë t'i rrija pranë sepse ai po ndien se po i
afrohej vdekja dhe nuk deshiron të vdesë i vetmuar. Por, i thashë se
shokët e tij kanë nëvojë për ndihmë, do të shkoj dhe kthehem shumë
shpejt.
Dola në rrugë dhe vendosa që t'i
ndihmoja të plagosurit. Aty gjeta një të plagosur të dytë, ishte arab.
E tërhoqa deri në shtpi dhe mora të bëjë atë që ishte e udhës, por u
befasova kur më foli, duke me quajtur teze dhe nëna e Muhibit. Pra, ai
më njihte mua dhe sigurisht që i njihte dy djemt e mi Ahmedin dhe
Muhibin, sepse njerzit me thirrnin Ummu Ahmed (nëna e Ahmedit) dhe ai
sigurisht që e njeh shtepin tonë.
Ishte i
plagosur poshtë kthizës -Allahu e mëshiroftë- zorrët i kishin dalur
përjashta. Më tha se donte vetëm pak lloç nga bahçeja, pak kripë dhe
një fashë. Ia solla ato që deshi dhe dola përseri në rrugë.

Aty gjeta dy kufoma që ishin pak largë shtepisë time. E tërhoqa të
parin me gjithë forcën që kisha dhe e solla në shtëpi. Dhe më shkoi
ndërmend ta çelja një varr dhe ta vendosja aty.

Dhe ashtu bëra, çela një gropë afër 70 cm thellë dhe 2 m gjatë
përafërsisht dhe e varrosa. Me erdhi vështirë që dheu të binte në
fytyrën e tij - Allahu e mëshiroftë! Por, e bëra nijet që t'ia la dheut
amanet që ta ruajt deri sa të vijnë familja e tij apo shokët e tij ta
marrin kufomen e tij e ta varrosin sipas dispizitës islame.

Pasiqë e varrosa të parin u lodha shumë, sepse ishte e rënde për mua të
tëreq dy kufoma në distance të dhjetra metrave. Por, u mbeshteta
Allahut dhe thashë me vete, dhashtë Zoti që t'mi ruaj djemt e mi nga
vdekja nga mirësia e kësaj që po bëj.

Dola përseri në rrugë dhe e gjeta një tjetër shehid, kishte trup të
madh, i gjatë. Fillova ta tërheq nga këmbet e tija ngadalë sepse isha
lodhur shumë dhe për disa minuta e çova në bahçe të shtëpisë. Në këtë
moment më kapi një lloj dyshimi së ky shehidi më duket së është përson
i njohur. Këmisha e tij ishte e çarë pas shpindës se tij kështu sikur
që nga era që mbante mu dukte se e njihja. Ishte natë e errët, gati se
nuk shihja shuplakën e dorës. Shkova në shtëpi dhe mora një fener edhe
pse ishte rrezik që të ndizej çdo dritë në shëpi, sepse avjonet mund të
bombardonin në çdo çast.
E ndeza fenerin dhe iu afrova afër fytyrës së shehidit, që ishte e mbuluar me gjak.

Mbeta e shtangur në vend me gojë të hapur dhe gati m'u paralizua krejt
trupi për një moment kur e pashë se shehidi ishte djali im i mesem,
Muhibi.
...këtu e nderpreu nëna e shehidave bisedën dhe u shkreh në lot dhe thonte:

-"Vallahi o Muhib, ma keni thyer shpindën, ti me gjithë vëllezërit e
tu, me latë vetëm dhe shkuat!" Pastaj tha: " Inna lilahi ve inna ilejhi
raxhiunë - të Allahut jemi dhe tek Ai do të kthehemi", Allahut i
mbeshtetëm, e ai me mjafton.
Kam vendosur që mos të qajë më për ta, por kjo është hera e tretë që po qajë për ta...
Vazhdoi bisedën e saj dhe tha:

-"Ia çova kokën dhe e vendosa në gjoksin tim dhe qaja mbi te. Fola me
te më shumë se gjysmë ore ashtu sikur të ishte i gjallë. E kujtoja sa
mirë u sillte me mua... e kujtoja kur ishte i vogël levizte në prehnin
tim. Ia lëmojsha flokët e tija të buta me gishtat e mi ashtu siç bëja
gjithmonë dhe i thosha atij: "O Muhib, unë jam nëna yte... fli o drita
e syve të mi, fli dhe rehatoju nga kjo dunja, ke shpëtuar o biri im
vallahi. Nuk m'u bë ta hiqja nga prehni im. E varrosa tek ulliri, që ai
e donte dhe lexonte mësimet e tija kur ishte i vogël. Ia çela gropën e
thellë sepse vendosa që vorri i tij të jetë në shtëpinë e tij.

Deri në sabah ndeja aty tek varri i Muhibit duke e ruajtur djalin tim
shehidin duke qarë, ndjejsha sikur se dikush don t'ma merr. Në sabah,
dëgjova zërin e muxhahidëve që po vinin nga rruga, dola tek ta dhe i
njihsha të gjithë sepse ishin shokët e Ahmedit dhe Omerit dhe ata më
njohën.
I pyeta dhe u thashë: "Më
tregoni ku i kam djemt Ahmedin dhe Omerin?" I ulën kokat poshtë dhe më
thanë: "Oj nanë, ke llogarin tek Allahu se Ahmedi dhe Omeri kanë vdekur
mbremë në lagjën Nizal dhe i varrosem tek shtepija e Halil El-Fejadid.

Nuk e di pse nuk qava në atë moment! Ka mundësi ngaqë isha këputur duke
qarë për Muhibin apo nga trishtimi i madh që më goditi. Vetëm një gjë u
thashë: "A kanë vdekur duke luftuar apo duke u zmbrapsur?" Më tha njëri
nga ata: "Për Zotin, kanë vdekur duke luftuar dhe kanë japur mundin e
tyre para se të vdesin." E falënderova Allahun dhe u thashtë që të
vijnë në shtëpi e t'i marrin të plagosurit.

Hynë në shtepi dhe e gjetën njërin nga ata të vdekur kurse i dyti ende
ishte gjallë. Të gjallin e morën kurse atë që vdiq e varrosën në bahçe
të shtëpisë. U habitën si pata mundësi t'i çelja dy varre për një orë.

U tregova atyre se ai varri tek ulliri është i birit tim Muhibit dhe i
dyti është i një shehidit që nuk e njoh, që nuk ishte i vorrosur mirë.
Kërkova nga njëri prej tyre që ta nxjerrte përseri dhe ta thellojë më
shumë varrin që mos të kishte ndonjë pasojë kufoma.

Pastaj kërkuan nga unë që të shkoja me ta jashta feluxhës. Por, nuk
pranova. Më foli njëri prej tyre, që nuk ishte irakjan: "Oj nënë, ti i
ke humbur të tre djemt, kurse ne gjithashtu jemi bijtë e tu inshallah.
Kurse Ahmedin, Muhibin dhe Omerin llogariti shehidë në xhennet tek
Allahu.
U larguan para syve të mi duke
shpejtuar e unë hyra në shtepi për të falur namazin e duhasë. Pas kësaj
u zhvilluan edhe tri lufta të rënda gjatë tre netëve. Gjatë tyre netëve
i tërhoqa gjithashtu katër shehida dhe i varrosa në bahçe të shtepisë.
Tashmë në bahçe u bënë shtatë varre të shtatë shehidëve. Bahçëja dhe
shtepija u mbush me aromë të miskut që nuk e kisha nuhatur ndonjëherë
mëparë. Kjo disi më bënte të lumtur dhe me jepte durim.

Fjeta katër netë mbi dhe afër varrit të Muhibit duke nuhatur aromën e
miskut. Fjeta me te si nëna që e shtërngon birin e vet kur ai të ketë
fjetur. Mbeta kështu e vetme me shehida deri me datën 13 janar 2005
deri kur hyri Gjysmëhëna e Kuqe pasi që ia lejoi okupatori të hyjë dhe
më detyruan patjetër të dilja me ta në kampet në Saklavi.

E më vonë, mora vesh se Muhibin dhe shokët e tij i kishin nxjerrur disa
vullnetarë nga Feluxhëja pasiqë përfundoi lufta dhe i varrosën tek
varrezat e reja të shehidëve.
Ky ishte
tregimi im. E thashë edhe për kundra dhimbjeve dhe vështirësive që
kisha. Kurse tash do të dëshiroja të kisha edhe tre djem të tjerë dhe
të vdesin në rrugë të Allahut.
Edhe pse jam shumë e përmalluar për ta, nëna e tyre krenohet që është nëna e shehidëve.
Nëna e shehidëve e përfundoi besedën e saj me një varg poezie popullore, që e shkruam.

Ajo tha: këtë varg ia kushtoj dijetarëve të muslimanëve, të cilët
vendosin çallmët në kokat e tyre, ua dhuroj atyre këto dy vargje dhe u
them atyre:
" Vallë, çdo të thoni Ditën kur të do të qëdroni në këmbë (Ditën e Gjykimit)
para Atij, i cili hakmerret dhe është i Ashpër?"

www.islammemo.cc

Përktheu:Ankebut.com