Pendimi i një mësuesi në duart e një nxënësi të vogël

Një ditë prej ditësh, djaloshi i cili nuk kishte kaluar moshën shtatë
vjeçare u kthye nga shkolla duke qarë. Kur e pa nëna e tij e pyeti për
shkakun e të qajturit? Ai i tregoi se njëri prej mësuesve të tij e
kishte rrahur dhe e kishte fyer. Zemra e nënës nuk e përballoi dot këtë
që i kishte ndodhur birit të saj.


Të nesërmen, thirri në shkollë dhe e pyeti
mësuesin për shkakun e rrahjes së birit të saj të vogël dhe se çfarë
kishte bërë ai. Ai i tha: Ai shumë lozë në klasë, flet shumë e poashtu
lëviz tepër, ai refuzoi nënshtrimin ndaj urdhërave dhe u tregua i
pasjellshëm.
Nëna heshti dhe nuk dha asnjë përgjigje. Kur
djali u kthye nga shkolla, ajo i tregoi çfarë i kishte thënë mësuesi.
Djali tha: Po, kështu ka ndodhur.
Shenjat e habisë u shfaqen në fytyrën e nënës dhe i tha djalit e hidhëruar: E pse e bërë këtë?!

Përgjigja ishte e çuditshme, djali tha: Ngase mësuesi nuk është
praktikues i fesë, thith duhanin e unë e kam këshilluar disa herë e ai
nuk më dëgjoi!! Unë nuk dita se si ta shpreh ndryshe hidhërimin dhe
urrejtjen time për veprën e tij përveç të tregohem i paedukuar në orën
e tij.
Kur dëgjoi nëna këto fjalë, shenjat e habisë dhe
hidhërimit u larguan nga fytyra e saj, e sidomos duke ditur se ai
është fëmijë i vogël në zemrën e tij bartë të gjitha kuptimet e
pafajësisë. Mirëpo, ajo prapë se prapë donte ta vërtetonte këtë gjë. E
thirri mësuesin dhe i tregoi për fjalët e djalit të saj. Atë e kapi
njëfarë tronditje e i tha asaj: Pasha Allahun, atë që e ka thënë ai
është e vërtetë, e unë prej këtij momenti pendohem nga çdo gjë që e
hidhëron Allahun e Lartësuar, merita për këtë së pari i takon Allahut e
pastaj ty dhe birit tënd të vogël. Përktheu:
Abedin Haxhiaj
16 Shkurt 2007