SOFRA E SYFYRIT

nga **..:: Tuuba7.com ::..** Tue Oct 09, 2007 12:52 pm

SOFRA E SYFYRIT

Agim AVDIU

Atë natë Aburrahmani nuk vuri gjumë në sy deri në
syfyr. Shumë mendime, shumë trazime iu sollën në kokë.Ashtu duke
qëndruar, afër koftorit I cili bubullontenga zjarri fort I ndezur,
papritmas iu kujtua t'I dërgojë një falënderim Zotit për të gjitha të
mirat që ia kishte dhënë.- O Zot, o Allahu im, falënderimet të qofshin
Ty, ti je Mëshirues, Ty të falënderoj për të gjitha të mirat që mi ke
dhuruar. Pas kësaj lutje Abdurrahmani duke thënë besmelen, tentoi të
flejë. Por, iu kujtua lutjaqë sapo e kish përfunduar..Ty të falënderoj
për të gjitha të mirat që mi ke dhuruar. Kjo frazë e fundit i
përsëritej.- Eh Zot, sa shumë të mira që mI ke dhënë e që dikush nuk i
ka. Menjëhere filloi ti fiksohet në kokë fjala e fundit që dikush nuk i
ka!Ngriti kokën nga jastëku derisa bubullima dhe drita e zjarrit që
dilnin nga koftori e përkujtuan: - Ndoshta dikush sonte as zjarr nuk ka
ndezur, ndoshta dikush sonte ka rënë për të fjetur, me dert sepse nuk
ka meçfarë ta shtrojë sofrën e syfyrit ?!

Kështu duke u menduar e kujtuar, i mbushur
përbrenda me një mërzi që e kishte kapluar, vonë vërejti se nëpër faqet
e tij lëshohen lotë të nxehtë, lotë që dalin jashtë e që kroin e tyre e
kishin në zemrën e Abdurrahmanit, emri i të cilit tregonte se vërtetë
ai ishte rob I Mëshiruesit. Ashtu qëndroi deri në cingërrimën e sahatit
të kurdisur për syfyr. U zgjua, u vesh dhe derisa po bëhej gati për të
ngrënë syfyr, i puthi dy çupat e tij të vogla që ishin duke fjetur
ëmbël. Por, prapëseprapë nga koka e tij ende nuk ishte larguar brenga
për njerëzit që agjërojnë pa syfyr për shkak se nuk kanë me çka ta
gëzojnë syfyrin. Pasiqë buka ishte gati, u ul dhe filloi të hajë por
kafshata e parë i lidhet në fyt dhe nuk mundet ta përpijë. Mezi arriti
ta çojë kafshatën e parë ndërsa sytë e tij ishin ngulitur në një qoshe
të sofrës.- Abdurrahman, çfar ke? E pyeti e shoqja.- Asgjë, asgjë! U
përgjigj Abdurrahmani. Pas një heshtje të shkurtër, foli edhe njëherë:
- Grua, a ke menduar ndonjëherë për sofrën e syfyrit? - Si mendon?- e
pyeti Eminja.- A ke pyetur veten se sofra jonë përplot me të
mira,ndërsa sofra e dikujt asgjë nuk ka, apo vetëm bukë të thatë?!!Duke
I thënë fjalët e fundit, iu drodh buza dhe lotët filluan ti dalin,
thuaja se shpërtheu ujë nga sytë e tij. U ngrit nga sofra, piu pak ujë
dhe veshi rrobet e trasha për të dalë jashtë. Gruaja menjëherë doli pas
tij dhe e pyeti: - Ku po shkon?!- Do të kthehem menjëherë.

Abdurrahmani tashmë ishte nisur drejt një vendi
të caktuar. Ai ishte nisur te dyqani më I afërt, ndërsa dyqanet gjatë
Ramazanit punonin deri në përfundim të syfyrit. Ishte nisur me një
qëllim të vetëm. Kishte vendosur që t?I blente syfyrin dikujt. Po kujt
se?!!- Selamu alejkum.- Alejkum selam Abdurrahman, urdhëro.He, ke
mbetur pa bukë për syfyr a?- Jo, ngrëna syfyr, por dua të blej diçka
Bajram. Të lutem më shërbe më shpejtë se nuk kam kohë.- Po, menjëherë,
urdhëroni çfar po doni?Pasiqë bleu gjërat e duhura, Abdurrahmani në atë
natë të ftohtë me borë ishte nisur drejt një shtëpie gatitë rrëzuar, e
cila gjendej në skaj të qytetit. PullaziI shtëpisë I shtrembëruar,
ndërsa nga lagështia shiheshin tullat e kuqërremta pasiqë I kishte rënë
pjesa e lyer e mureve nga jashtë. Trokiti në derën kryesore, e cila me
të hyrë të çonte në një oborr të vogël. Nga plasat e derës vërejti se
në shtëpi nuk ishte e ndezur asnjë dritë. Por, pas një kohë të shkurtë
dëgjohet një zë I çirrur I një plaku:- Kush është?- A je këtu o xha
Brahim?- Po, po bujrum, urdhëroni- u përgjigj xha Brahimi,një I moshuar
që I kishte arritur të tetëdhejtat, vite këto që vëreheshin në ballin e
tij plot rrudha dhe mjekrrën e bardhë. Me të parë se kush po e thërret,
xha Brahimi lëshoi zë:- Oooo Abdurrahman, ti je a?!! ? Eja, eja me
shpejt se mërdhimë.Abdurrahmani hyri Brenda në shtëpinë e tij, e cila
ishte e vogël por e kishte pronarin me zemër të madhe.- Xha Brahim, po
pse dritat I ke të fikura, a nuk është koha e syfyrit?-pyeti
Abdurrahmani. Xha Brahimi lëshoi një ofshamë të shkurtër dhe pastaj
heshti.- Ah, Abdurrahman, me ta thënë të drejtën, isha duke fjetur e as
që kisha ndërmend të zgjohem. - Pse?-pyeti Abdurrahmani. - Po, si të
them?..pasoi heshtja?.- nuk kisha se me çka të bëj syfyr u përgjigj xha
Brahimi. Abdurrahmani ndjeu një barrë shumë të rëndë në shpirtin e tij
pas këtyre fjalëve, dhe shkurt u thellua në mendime:?. Unë sa syfyre I
kam ngrënë me begati ndërsa ky plaku I shkretë ku ta dij se sa ditë I
ka agjëruar pa syfyr?-I thoshte vetes. Nga sytë e tij filluan t?I dalin
lotët pandalë dhe me zë të mekur I shtriu duart përplot me të mirat që
I kishte blerë.Kur e pa xha Brahimi se çfar kishte bërë Abdurrahmani
tha:- Allahu nuk e humb këtë popull derisa ka njerëz si ti?. Por loti e
tradhëtoi.

Abdurrahmani bashkë me xha Brahimin hëngrën syfyr
dhe pas një ore u kthye në shtëpi. Të nesërmen pasiqë kishte përfunduar
punën pak më herët për shkak të namazit të xhumasë, me të arritur afër
xhamisë takoi Islamin dhe merr vesh se xha Brahimi, plaku me të cilin
kishte ngrënë syfyrin , kishte vdekur po atë mëngjes. Abdurrahmani me
dy ndjenja ia fail namazin e xhenazes; ndjenja e parë e dhimbjes për
xha Brahimin, ndërsa ndjenja e dytë, ndjenja e kënaqësisë shpirtërore
se arriti që t?I bëjë një të mirë xha Brahimit, duke mos e ditur askush
përveç Allahut

islamgjakova.net