Nëna e shehidëve...--1--

Qaja fshehurazi, assesi të mos më shohin, që të mos ligështohen. Sepse
isha e sigurtë se do të luftonin në këtë betejë. Ma thoni ju, nëna po e
paramendon se djemt e saj të gjithë do ti vritën, vallë, sa ka mundesi
të mbahet? Por, unë lutja Allahun...



Nëna e shehidëve

dhe netët e rënda të Feluxhës
E diel, 7 sheval 1427, 29 tetor 2006

Islammemo: Së fundi, një grup gazetarësh të Islammemo-s ia arritën ta
takojnë haxhije "Z. M.", apo siç e quanin "Nëna e shehidëve", që
ngjarjen e saj dhe atë që ajo bëri në betejën e dytë të Feluxhës
dëshiron ta dijë i vogli para të madhit.

Pas një kërkimi të vazhdueshëm, afër dy muajsh, nuk kemi lënë plak apo
kryeprijes pa e pyetur për Nënën e shehidëve. Gjithnjë merrnim
përgjigje se ajo është fshehur apo ka vdekur apo ka shkuar tek e bija e
saj në një fshat afër Feluxhës.
Nëna e
shehidëve, 62 vjeçare, nëna e tre djemve: Ahmedit, Muhibit dhe Omerit,
që të gjithë ranë shehidë në betejen e dytë të Feluxhës.

Tash, ajo jeton e vetme, në një shtëpi të vogël në Feluxhe. Edhe pse e
shtyrë në moshë, ajo bukën e gojës e fiton me djersën e ballit, duke
ndrequr fshesa, të cilat do t'ua shesë banorëve te lagjës, në kompensim
të një çmimi shumë të vogël, që me te të sigurojë ushqimin e ditës.
Sepse ajo i refuzon të gjitha ndihmat që i kanë ofruar asaj tregtarët
dhe bamirësit nga Feluxhëja.
Në Feluxhe
ajo tashmë është bërë e njohur se asaj i pranohet duaja. Për këtë, për
çdo ditë shkojnë tek Nëna e shehidëve njerëz të shumtë, për të kërkuar
nga ajo lutje. Posaçërisht, gratë që dojnë të lindin, apo ata që dojnë
të udhëtojnë, apo të sëmurit, madje dhe luftëtarët. Shkojnë tek ajo
para çdo sulmi apo operacioni e kërkojnë nga ajo që të bëjë dua për ta,
që Allahu t'u japë sukses dhe t'i ruaj ata.

Kemi hyrë në shtepinë e saj të vogël dhe e gjetme atë duke ndrequr
fshesa në bahçen e shtepisë, që ishte e rrethuar me gjethe jeshil të
pallmave dhe pesë pula që i mbante në një hapsirë të shtepisë së saj të
vogël.
Hyrëm në shtpi...
-Es-selamu alejkum oj loke!
-Ve alejkumus-selamu ve rahmetullahi ve berekatuhu! Urdhëroni bijtë e mi, hyni mbrenda!

Hyrëm mbrenda dhe u ulem në një shtroje leshi dhe ajo la ç'pat në duar
dhe erdhi tek ne, pasi që pa kamerën dhe një fletore të vogël që e
kishim me vete.
-Urdhëroni bijt e mi, ç'farë mund t'ju ndihmoj?

-Oj loke, ne jemi të "Islammemo"-s, deshirojmë nga ti të na flasësh pak
për ngjarjën tënde në Feluxhe, gjatë betejës së saj të dytë, nëse nuk
ka ndonjë pengesë!
Këtu, Nëna e shehidave shfaqi një habitje dhe tha: "Islammemo"?! Ku bie kjo? Nuk kam dëgjuar për këtë në televizor!

-Oj nënë, kjo është një faqe në internet, që preokupohet për çështjet e
muslimanëve në Irak dhe vendeve tjerë të muslimanëve.

Buzqeshi Nëna e shehidëve dhe tha: "O bijt e mi, nuk po marr vesh se
për çka po flisni. Por megjithatë, urdhëroni pyetni e unë inshallah do
t'u përgjigjem.
-Duam që t'na flasësh për
Nënën e shehidëve në betejën e dytë të Feluxhës. Në këtë çast, gazetari
i ekipit të Islammemo luan butonin e kamerës padashje, jo që të
inçizojë Nënën e shehidëve.
Mirëpo, ajo
tha: Për Zotin o biri im, unë nuk i dua këto inçizime, sepse janë
haram. Unë vërtetë jam nëna e juaj, grua e mbuluar. Por, edhe pse jam e
shtyrë në moshë, megjithatë unë mbetëm një grua, dhe nuk me lejohet mua
diçka që Allahu e ka ndaluar për gra. E sa i përket tregimit tim, them
se ka dhjetra gra të ngjajshme si unë në këtë qytet. Përveç se unë u
sprovova diç më tepër, ku në këtë betej lashë të tre djemt e mi, që i
llogaris tek Allahu shehidë.
Dhe fillon Nëna e shehidëve të na rrefejë tregimin e saj:

-Unë jam një plakë feluxhnjane, që jam e bindur se Allahu është Hakk-I
vërtetë, e me ka sprovuar Allahu dhe ende vazhdon të më sprovojë. Kam
shpresë prej Tij që t'ma mundësoj t'i kaloj këto sprova sepse vallahi
jam lodhur shumë.
Me vdiq burri para
dhjet vitëve, ishte njeri i mirë - Allahu e mëshiroftë! Allahu më
furnizoi me tre djem e një vajzë. Ata janë: Ahmedi, Muhibi, Omeri dhe
Huludja. Më i madhi ishte Ahmedi, që i kishte 35 vite, pastaj Huludja,
pastaj Muhibi dhe më i vogli i tyre Omeri.

Jam përkujdesur shumë unë dhe babai i tyre që t'i edukojmë mirë, t'i
ruajm ata e të mbikqyrim. Babai i tyre - Allahu e bëftë banues të
xhennetit! - i mësonte, i udhëzonte derisa u bënë të gjithë me
fakultete. U përkushtuan xhamis që të vegjël e deri në vdekje dhe u
bashkuan muxhahidëve në Feluxhe pas okupimit.

Kjo sa i përket familjes sime. Kurse për Feluxhën dhe fillimin e saj,
është ngjarje e gjatë. Por do t'i bie shkurt sepse unë sot agjëroj dhe
kam shumë punë në shtepi dhe ka njerëz që kanë bërë pagesën për t'u
ndrequr atyre fshesat.
Një javë para
betejes së dytë të feluxhës isha duke ndejur e duke pirë çaj kah orët e
pasditës me Ahmedin, Muhibin dhe Omerin, djemt e mi -Allahu i
mëshiroftë-, në shtepinë tonë të vjetër në lagjën e shehidëve. Gjatë
gjith ndejes u mundonin që të më bindnin të shkoja në shtepinë e motrës
së tyre, që ishte në një fshat jashtë Feluxhës, sepse kishin frikë se
mos po me ndodhë gjë gjatë betejes. Amerikanët, Shi'at dhe Kurdët u
mblidhëshin si karkalecat rreth katër dyerve të Feluxhës.

Megjithëse benin shumë që t'me bindnin - Allahu i mëshiroftë, por, unë
gjithnjë refuzoja që të dal. Posaçërish, Omeri, më i vogli i fëmijëve
me thonte: "O nëna ime, dil nga Feluxhëja e na le neve të luftojmë
rehat, t'i kemi zemrat e qeta nga ana jote. Dil se do ta shohësh kur ta
bi makinen e të fus mbrenda e të qes me zor", bënte shaka me mua. Siç
ishte vet i buzëqeshur e donin të gjithë shokët e tij. Gjithashtu me
thoshte: "Oj nënë, kjo trimëria jote, u takon burrave, nuk është për
gra."
Megjithë këmbënguljen e të treve,
unë e refuzova kërkesën e tyre dhe u thashë atyre: "Do të rri këtu e
t'u gatuaj gjellë juve dhe shokëve të tuaj e t'u mjekoj plagët. Nuk dal
dot nga Feluxhëja deri sa të jeni edhe ju këtu." Vallahi, nuk me bente
zemra ta lë Feluxhën.
Kur e panë
vendosshmerin time, më lanë të bëj ashtu siç desha, -Allahu i
mëshiroftë! Ishte qëndrimi i fundit i imi dhe i atyre që të rrijmë në
Feluxhe deri në fund të betejes, ose fitorën ose shehidllekun. Por,
Elhamdulilah djemt e mi morën shehidllekun.

Ahmedi, Muhibi dhe Omeri ishin në garda të ndryshme. Bisedonin mes vete
se si të bëjnë një plan që të kontaktojnë gjatë betejes. E dëgjoja këtë
bisedë të tyre me deshirë të zjarrtë dhe njëkohësisht m'u parafytyronte
figura e tyre kur ishin të vegjel. Kur babai i tyre ishte gjallë, si i
bartte dhe luante me ta dhe si u rriten... kur shkuan në shkolla... kur
filluan te rritën e në fytyrë t'u del mjekra e musteqet... Saqë me
kujtohej secili prej tyre kur hodhën hapat e para në jetë... e kujtoja
ditën e gëzimit tim kur filluan të ecin... e kur filluan t'u dalin
dhëmbët, dhe kur futsha gishtat në gojë që t'ma kafshonin e unë
qeshësha... dhe kur shkuan për herë të parë në shkollë me disa çanta të
vogëla...
Qaja fshehurazi, assesi të mos
më shohin, që të mos ligështohen. Sepse isha e sigurtë se do të
luftonin në këtë betejë. Ma thoni ju, nëna po e paramendon se djemt e
saj të gjithë do t'i vritën, vallë, sa ka mundesi të mbahet? Por, unë
lutja Allahun që edhe mua t'ma merrte shpirtin e mos ta shijoj vuajtjet
dhe mjerimin për ta.
Dhe këtu qau nëna e
shehidëve me lot të zjarrtë por pa zë dhe ç'është e vërteta se edhe ne
te gjithë qamë me të. Papritmas, u çua duke thënë: "Me falni sa ta shoh
çorbën se e kam lënë në zjarr e po me digjet!"

Por, ajo nuk shkoi në kuzhinë. Ne e degjonim të qajturën e saj nga
dhoma e pritjes. E qajtur jo si e grave tjera që kanë halle. Por, me
lutje e dua që pëshpëriste kjo plakë.

Tha: "O Zoti i mbretërve dhe reisave, që njerzit shkojnë tek ata dhe
ata nuk i kthejnë pa iu përgjigjur kërkesave të tyre, madje edhe nëse
janë të gjykuar me ekzekutim. Po Ti je Mbreti i mbretërve, që tash
qëndroj para derës Tënde dhe kërkoj nga Ti që t'ma marrësh shpirtin
sepse jam përmalluar shumë për djemt dhe burrin tim dhe nuk me ka
mbetur në këtë dunja askush. O Zoti im, mos me kthe të gjorë, vejushë
që i kanë vdekur dhe djemt e saj. O Zot, ti ke shumë fuqi, mos me kthe
pa shprese!"
Pas disa minutave u kthye
tek ne nëna e shehidëve. Sytë i kishte të skuqur nga lotët dhe kur
erdhi ecte duke u mbajtur për një shkop, që nuk e kishte më parë kur e
pamë. U dukte se trupi i saj i dobët ishte molisur pas atyre lotëve.

Tha me butësi: "Gazin qe e kemi në kuzhin na mbarohet për një ditë.
Sigurisht që shitësit na bëjnë hile dhe madje na shesin shumë shtrejtë,
-Allahu i faltë!
Ajo nuk e dinte e gjora se ne e dëgjuam duke qarë dhe fjalët që i tha duke bërë dua.
Pastaj, vazhdoj beseden e saj me ne:

-Me datën 7 nëntor 2004, u ashpërsuan bombardimet. Donin që ta digjnin
krejtë Feluxhën kah pjesa e veriut, e gjithashtu gjuanin bomba të
shëndritshme. Ishte ora 11 e natës, isha vetëm në shtëpi dhe po filloj
të lexoj diç nga Kur'ani që dija përmendesh. I thashë të gjitha suret e
shkurtëra që i dija, pastaj fillova t'i bëj lutje Allahut që së pari të
na ndihmojë e gjithashtu t'mi ruajë bijtë e mi. Atë natë nuk fjeta deri
në sabah. Isha e shtrirë në tapet, kur parasyve po me paraqitet Omeri
që me erdhi tek koka dhe po me thotë: "He moj nanë, pse nuk ke fjetë
deri tash?! Ne jemi të gjithë mirë. Tash sa isha edhe tek Ahmedi dhe
Muhibi dhe ata janë shumë mirë. Ata duan ushqim dhe çaj që mjafton për
14 muxhahid;. He, si thua ti, nuk don sevap?!

Vallahi, u gëzova pamasë dhe shpejtova për në kuzhin dhe u përgadita
atyre ushqim, që mjaftonte për 30-të veta dhe çaj dhe buk të nxehtë, që
e gatova shpejt e shpejt.
Iku duke u
nxituar dhe dola që t'i ndihmoj për ta bartuar ushqimin deri tek
vetura. Aty më tha: "Nëno, sot edhe dreka është për ty, vëllau im
Muhibi solidarizoi për muxhahidët arab që t'u sjellë drekën."
Fala namazin e sabahut dhe luta Zotin që t'i ruaj të gjithë.

Në këtë kohë, nuk pushonin të shtënat në Feluxhe nga avjonet amerikane
dhe tanket, që nga secila e shtënë e tij, m'u dridhte shtëpia mbi kokën
time saqë kisha frikë se po bie. Por, gjithsesi isha e mbeshtetur në
Allahun, bëja lutje, lexoja Kur'an. Ua përgadita drekën atyre, erdh
Muhibi dhe ma puthi dorën siç e kishte zakon. Mori ushqimin dhe u
largua. Mbeta duke e përcjellur me sy deri që më humbi nga shikimi.
Ishte i gjatë, i bëshëm në trup -Allahu e mëshiroftë!

Një ditë më pas, kam pjekur më shumë se 200 paçe buke deri sa mu lodhën
duart dhe kam gatuar dy kusi me oriz dhe çorbë. Kur ja, po më vijnë të
tre djemt, i putha dhe u mora erë sikur atëherë të vegjël dhe nuk kisha
të ngopur duke i shikuar sikur se po e dija se nuk do t'i shoh më pas
sotit. Vallahi, nuk kam për ta harruan përqafimin e tyre deri sa të
rroj. Mos me qortoni, se prej që u vdiq i ati i tyre, unë nuk kisha
askënd në këtë botë pos tyre. Për Zotin, secilin e dija nga era e mirë
që mbante.
Pas një ore, dolën të gjithë. Më puthën në kokë dhe duar dhe më thanë: "Nënë, pash Zotin bën dua për ne!"
U thashë: " Po pse po me betoheni në Zotin, unë bëj dua për juve ditë e natë."
Më thanë:"Mirë, por jo vetëm për ne. Bë dua për krejtë Feluxhën!"
Dolën dhe nuk i pashë më kurrë.

Në Feluxhe vazhdoi lufta me netë të tëra, ishte tmerr. Nuk dëgjoja
tjetër pos zëra të lartë "Allahu Ekber...Allahu Ekber...", lutje që
bënin nëpër xhamija, të shtënat e muxhahidëve dhe bombardimet e
okupuesve.
Për çdo ditë dilja tek dera
dhe rrija me orë e orë të tëra duke shikuar rrugën me shpresë se po më
vijnë djemt e mi. Secilin njeri që shihja duke erdhur drejtë meje iu
vërsulësha dhe i pyesja: "Të keqën nëna, a mos e ke parë gjëkundi
Ahmedin apo Muhibin apo Omerin, djemt e mi?"
... dhe këtu i shpëtuan lotët përseri nënës së muxhahidëve.

Disa më thonin se ai nuk i njihte ata. Disa të tjerë se nuk i kishte
parë. E njëri më tha:" Oj nënë, Ahmedi dhe Omeri janë në lagjën
Republika kurse Muhibi është në lagjën En-nizal dhe të gjithë i ke
shëndosh e mirë."
Ishte me vonese dhe
shpejtonte, iu vërsula pas por mu morën këmbet dhe u përmbysa mbi tokë.
Nga hundët me rrodhi pak gjak, por u çova dhe po bëjë çmos që t'më
tregonte diç më tepër. U ndal dhe po më thotë:" Oj nëna ime, të thashë
se ata janë mirë shumë elhamdulilah dhe nuk kanë asnjë gjë. Por, mos më
vono se kam një punë me urgjencë. Nëse i shoh përseri, u përcjelli
selam nga ti." Ma dha një mindil dhe më tha: "Fshije gjakun nënë dhe
shko tash!"
Mbeta në këtë gjëndje deri me
datën 12 dhjetor. Mirëpo, para kësaj date vendosa që të trimërohem dhe
t'i mbeshtetëm Allahut dhe të veproj diçka për muxhahidët.

Fillova përseri të gatuaj ushqim e të shperndaj ujë për ta. Gjithashtu
mora të bëjë fasha nga perdët e shtepisë, nga mbulojet dhe
mbeshtjellësat e jastekëve, për t'i mjekuar muxhahidët e plagosur në
betejë. Mjekova më shumë se 20 muxhahida dhe Elhamdulilah, secilin që
mjekoja u kthente përseri për të luftuar.

Para se tu flasë për datën 12 dhjetor, me datën 9 dhjetor, që këto data
më kanë mbetur në kujtesë shumë mirë se këto ishin ditët e ndarjes me
bijtë e mi, Jehudët në këtë ditë zbrazën në Feluxhe një masë të madhe
të lëndës kimike e sidomos në qëndër të qytetit. Nga kjo, ranë shumë
shehidë, saqë kjo lëndë dogji pemë e kafshë, që kjo gjë ndihmoi
okupatorin të arrijë në mes të qytetit. Pastaj, vendosën mina mes
rreshtave të muxhahidëve nga një dorë e panjohur, deri më tash nuk kemi
dije, përveç se sigurisht nga punëtorët e okupatorit.

Vazhdoi luftë e ashpër mes muxhahidëve dhe okupatorit. Dëgjoja se po
bijnë me dhjetra shehidë. Unë, gjithnjë i bëja dua Allahut që t'me
rehatojë edhe një herë t'i shoh djemt e mi.

Kështu deri me 12 dhjetor 2004, ishte e diel, ora 23:00, u bë një luftë
shumë e fuqishme mes muxhahidëve dhe amerikanëve, që vinin nga jashta
Feluxhës dhe morën të pushtonin lagjën Shuheda.