Emrat e bukur të Zotit - Et- Tevvab

Et-Tevvab (Pranues i pendimit)
Thotë Zoti në Kuran:


“Ai që pranon pendimin nga robërit e Tij” (Shura 25)


“Falës i gjynahut dhe pranues i pendimit” (Gafir 3)


“A nuk e dinë që Zoti e pranon pendimin e robërve të Tij” (Teube 104)


Njeriu mund të mos e pranojë kërkimin falje dhe pendimin tënd. Kurse Zoti është e pamundur që të të kthejë mbrapsht.


Hë o vëlla dhe o motër, a pranon të pendohesh tani, apo je shumë i
lidhur me gjynahet? Përse e ke kaq të vështirë të ndahesh nga gjynahet?



Kërkesa për pendim në ajetet e Kuranit nuk u adresohet vetëm
gjynahqarëve, atyre që kanë shkëputur çdo lidhje me Zotin, atyre që
hezitojnë… ajo u drejtohet të gjithë njerëzve, të mirë dhe të këqinj,
me besim të dobët dhe me besim të fortë. Thotë Zoti në Kuran rreth
kësaj:”dhe pendohuni tek Zoti juaj o besimtarë, me shpresë që të
shpëtoni” (Nur 31)


Po vëlla. Pendimi është për ata që bëjnë gjynahe të mëdha. Është për
ata që kanë kryer imoralitet, fenomen i cili është përhapur në mënyrë
të frikshme kohët e fundit. Thotë Zoti në Kuran, duke përshkruar robët
e Tij:”…dhe ata nuk kryejnë imoralitet. Kush e vepron atë do të gjejë
ndëshkim të rëndë. Atij do i dyfishohet ndëshkimi Ditën e Kijametit dhe
do të jetojë i përbuzur. Përveç atyre që pendohen” (Furkan 69-70)


Nëse ti o vëlla dhe o motër keni kryer imoralitet, kthehuni tek
Pranuesi i pendimit dhe pendohuni për atë që keni vepruar. Ai që ka
tradhëtuar gruan dhe ajo që ka tradhëtuar burrin e saj, ditën e
Kijametit, secilit prej tyre do i ngrihet një flamur. Në këtë flamur,
do jetë shkruar:”Kjo është tradhëtia e filanit”


Pendimi është dhe për ata që kanë keqtrajtuar prindërit e tyre. Një
pikë loti e nënës, mund të jetë më e rëndë sesa gjithë gjynahet e një
viti. Një hidhërim dhe zemërim i nënës dhe babait, mund të jetë më e
rëndë se male me gjynahe.


Pendimi është dhe për ata që japin dhe marrin ryshfete. Si dhënësi dhe marrësi i ryshfeteve, janë në zjarr.


Pendimi është për ata që konsumojnë alkolin. Thotë profeti a.s:”Zoti i
ka mallkuar ata që e pijnë alkolin, ata që e shesin, ata që ua servirin
të tjerëve…”


Pendimi është dhe për ata që merren me produksionin e programeve
shthurrëse për të rinjtë. Thotë Zoti në Kuran:”me të vërtetë që ata që
duan që imoraliteti të përhapet mes besimtarëve, kanë një ndëshkim të
rëndë në këtë botë dhe në tjetrën.” (Nur 19)


Pendimi është dhe për ata që nuk falen. Në xhehnem, është një vend që
quhet Sekar. Zoti e përshkruan atë me fjalët:“E ku e di ti se çfarë
është “sekar”. Ai nuk lë gjë pa e djegur” (Muddethir 27)


Ata që do të ndëshkohen në këtë vend, do u dhimbsen dhe melekëve, të
cilët do i pyesin:“Çfarë ju solli juve në “Sekar” (çfarë keni bërë)?
Ata thonë nuk kemi qenë prej atyre që faleshin.” (Muddethir 42 – 43)
Pra shkaku i parë që i bëri të hynin në “sekar” është se ato nuk ishin
falur.


“dhe nuk i ndihmonim të varfërit” A nuk ke nevojë për pendim, ti o pasanik që nuk ndihmon nevojtarët?


Namazi i mëngjesit të cilin e humbet çdo ditë, ka nevojë për pendim. Ai
që sillet keq me gruan, e rreh dhe e poshtëron ka nevojë për pendim.


Ata policë që keqtrajtojnë njerëzit, kanë nevojë për pendim. Njerëzit
që do të kenë ndëshkim më të madh në Ditën e Kijametit, janë ata që
kanë torturuar njerëzit e tjerë në këtë botë.


Ata që grabisin pasuritë e njerëzve – fenomen shumë i përhapur sot –
kanë nevojë të pendohen. Ata që grabisin pasuritë e jetimëve, kanë
nevojë për pendim. “Ata që marrin pasuritë e jetimëve pa të drejtë,
kanë futur zjarrin në barkun e tyre dhe do shijojnë xhehnemin.” (Nisa
10)


Nëse thua se nuk vepron gjynahe të mëdha, për pendim kanë nevojë dhe gjynahet e vogla. Vallë sa fjalë


haram dëgjojmë çdo ditë? Sa herë në ditë e përgojojmë njëri-tjetrin? Sa
shikime haram shohim çdo ditë? Ata njerëz që jetojnë larg çdo lidhjeje
me Zotin, a nuk kanë nevojë të pendohen për këtë? Një që është i
shkujdesur e ka më të vështirë të pendohet, sesa një gjynahqar. Një
gjynahqar do të mërzitet nga gjynahet dhe në fund kërkon faljen dhe
mëshirën e Zotit. Kurse dikujt që është i shkujdesur, shejtani i thotë:
Ti je shumë njeri i mirë. Ti nuk bën gjynahe dhe ke moral dhe edukatë
të mirë.” Me këtë, shejtani e mban larg çdo lidhjeje me Zotin.


Për pendim, kanë nevojë dhe ata njerëz që edhe pse e shohin gjendjen e
muslimanëve të dobët, nuk kontribojnë me ç’të munden për ta rregulluar
këtë gjendje. çfarë ke ofruar për zgjidhjen e problemeve të muslimanëve
o vëlla?


A nuk është e nevojshme të pendohemi dhe për vitet që kemi kaluar larg
Zotit? A nuk kemi nevojë të pendohemi për të mirat që na jep Zoti dhe
nuk e falenderojmë për ta?


Sufjan Theurij thotë:“U ula një ditë duke numëruar gjynahet e mia dhe
pashë që ishin njëzet e një mijë gjynahe. Atëherë i thashë vetes: “O
Sufjan, si do të dalësh para Zotit me 21 mijë gjynahe? Ai do të të
pyesë gjynah për gjynahu. O Sufjan, këto janë ato që mban ti mend, po
ato që i ke harruar dhe që Zoti i ka shënuar? Pendohu o Sufjan para se
të dalësh para Zotit!”


Kur këtë histori ia tregova një të riu, më tha:”Të njëjtën gjë kam bërë
dhe unë. Vajta në bregdet dhe për dy orë u ula duke numëruar gjynahet
dhe pendohesha për secilin prej tyre. Në fund u çova dhe e ndjeja veten
më të lirë.”


Pendimin Zoti e kërkon dhe nga politeistët dhe idhujtarët. Këtë e përmend në suren Teube, ku thotë:”


“Ata nuk respektojnë asnjë besimtar as farefisninë as marrëveshjen; si të tillë ata janë përdhunues.


Po, nëse ata pendohen, e falin namazin dhe e japin zeqatin, atëherë i keni vëllezë në fe.” (Teube


Më pas flet për ata njerëz që bashkë me veprat e mira, veprojnë
dhe vepra të këqia. “dhe prej atyre që veprat e mira i kanë përzier me
të këqiat, Zoti mund t’ua pranojë pendimin” (Teube 152)


Në suren teube, pendimi përmendet 17 herë. Edhe vetë profetin Muhamed
a.s, Zoti e përmend mes atyre që ua pranon pendimin. “Zoti ia pranoi
pendimin profetit, muhaxhirve dhe ensarve” (Teube 117)


Tani le të përmendim ajetet dhe hadithet e profetit a.s që flasin rreth
pendimit. Le të shohim shpresën e madhe që jep Zoti, për ata që
pendohen.


Thotë Zoti në Kuran:” “Thuaj: O robët e Mi, që e keni ngarkuar veten me
shumë gjynahe, mos e humbni shpresën nga mëshira e Allahut, Ai i fal të
gjitha gjynahet pasi është Falës dhe Mëshirues.” (Zumer 53)


Ky ajet është shumë shpresëdhënës dhe shërben si fashoja dhe ilaçi për
shërimin e plagës. Ky ajet na thotë se sado që të kesh gjynahe, sado
larg Zotit të jetosh, sado i mbytur në gjynahe qofsh, sido që të kesh
humbur...nëse i drejtohesh Zotit dhe i thua: Pendohem tek Ty o Zot, Ai
të pranon dhe të fal.


Shpresëdhënës për këtë, janë vetë fjalët “O robët e Mi”, megjithëse
mund tu drejtohej me fjalët “o kriminelë dhe gjynahqarë”.
Shpresëdhënëse janë dhe fjalët “që e keni ngarkuar veten me shumë
gjynahe”. Ai nuk i përmend gjynahet që kanë bërë, nuk e përmend
imoralitetin, vjedhjen, ryshfetet... dhe këtë e bën me qëllim që të mos
prekë ndjenjat e askujt.


Ajeti tjetër që pason atë të mësipërmin, është:”


“Dhe kthehuni te Zoti juaj dhe përuljuni Atij para se t’u vijë dënimi,
se pastaj nuk do të ketë kush t’ju ndihmojë. Dhe përmbajuni asaj më të
mirës që u është shpallur nga Zoti juaj, para se t’ju vijë dënimi befas
e ju të mos dini. (Zumer 54-55)


Më pas, Zoti përmend momente nga Dita e Kijametit:”


“Dhe të mos thotë ndokush: “O i mjeri unë që kam lënë mangu respektimin
ndaj All-llahut dhe që kam qenë prej atyre që talleshin!” Ose të mos
thotë: “Ah, sikur të më kishte udhëzuar All-llahu (në rrugë të drejtë)
e të kisha qenë prej atyre që janë të ruajtur!” Apo, kur ta shohë
dënimin të thotë: “Sikur të isha kthyer edhe një herë e të isha bërë
prej atyre bamirësve!” Jo, ty të patën ardhur argumentet e Mia, e ti i
përgënjeshtrove ato, u bëre kryeneç dhe ishe prej atyre që nuk besuan.
E ata që bënë gënjeshtër ndaj All-llahut, do t’i shohësh në ditën e
kijametit, fytyrat e tyre të nxira. A nuk është në xhehennem vendi i
arrogantëve?” (Zumer 56-60)


Nëse njeriu pendohet, jo që pendimi i pranohet nga ana e Zotit, por ai
bëhet dhe i dashur i Tij. “me të vërtetë që Zoti i don penduesit”
(Bekare 222) “All-llahu dëshiron t’ju pranojë pendimin, e ata që
ndjekin dëshirat e epsheve, dëshirojnë që ju të shmangeni në tërësi
(nga rruga e drejtë).” (Nisa 27) “Zoti dëshiron t’jua lehtësojë, pasi
njeriu është i krijuar i dobët” (Nisa 28) “dhe kush nuk pendohet,
padyshim që ata janë të padrejtë” (Huxhurat 11)


Ai që nuk pendohet, i ka bërë padrejtësi vetes së tij.


Vetë profeti Muhamed a.s pendohej dhe i kërkonte Zotit falje. Në një
hadith, ai thotë:“O njerëz, i kërkoni falje Zotit dhe pendohuni, pasi
unë i kërkoj falje dhe pendohem 100 herë në ditë.”


Tregojnë shokët e profetit a.s:”Ne e dëgjonim profetin a.s të kërkojë
falje, mbi shtatëdhjetë herë, kur ulej të bisedonte me ne” Teksa fliste
me shokët e tij, profeti a.s heshtte për disa çaste, ku thoshte:”Të
kërkoj falje o


Zot dhe pendohem tek Ti”


Po ti o vëlla dhe o motër, sa herë pendohesh në ditë? Kur është hera e fundit që je penduar?


Thotë profeti Muhamed a.s:”Zoti ka krijuar një derë nga ana e
perëndimit, që ditën që krijoi qiejt dhe tokën dhe që vazhdon të jetë e
hapur. Gjerësinë e kësaj dere, një kalorës nuk e përshkon dot për
pesëqind vite. Ajo derë është dera e pendimit.”


“çdo njeri që vepron një gjynah, shkon dhe merr abdes dhe fal dy
rekate, ulet dhe i kërkon Zotit falje, Zoti do ia falë atë gjynah”


“Askush nuk e pëlqen kërkimin falje, aq sa e pëlqen Zoti” E veçanta
është se sa më shumë t’u kërkosh falje njerëzve për gabimet, ata e
refuzojnë dhe të kritikojnë. Kurse Zotit i pëlqen diçka e tillë, i
pëlqen kur dikush nga ne i ngre duart dhe i lutet Zotit ta falë për
gjynahet që vepron.


“Allahu pret ditën që të pendohet gjynahqari i natës dhe pren natën që
të pendohet gjynahqari i ditës.” Çdo natë dhe çdo ditë të pret Zoti ty
o vëlla dhe o motër që të pendoheni.


Çdo kompani dhe institucion, ka rregullat dhe normat e tij. Nëse dikush
vepron diçka në kundërshtim me normat dhe rregulloren, fillimisht i
tërhiqet vërejtja, paralajmërohet me largim nga puna dhe nëse vazhdon,
dëbohet nga puna. Kurse Zoti nuk ka dëbim. Nuk ka gjë që të mban larg
mëshirës së Zotit, pasi një nga cilësitë dhe emrat e Zotit është emri
Ettevvab (Pranues i pendimit).


Në një hadith tjetër thotë: “ O biri i Ademit, përderisa më lutesh dhe
shpreson tek Unë, do ti fal gjithçka që ke bërë pa problem. O biri
Ademit, nëse gjynahet e tua arrijnë deri në kulimin e qiellit, dhe ti
më kërkon falje Unë do të ti fal. O biri i Ademit, nëse gjynahet e tua
do të jenë sa vetë toka, do të sjell sa vetë toka mëshirë, nëse nuk më
ke vënë shok. Unë jam mirënjohës për vepra të pakta, fal shumë gjynahe,
mëshira Ime ia kalon zemërimit, urtësia Ime ia kalon ndëshkimit dhe Unë
u mëshiroj më shumë se ç’mëshiron nëna foshnjen e saj”


“Zbret Zoti i Madhëruar në 1/3 e fundit të natës dhe thotë: A ka ndonjë
që pendohet dhe Unë t’ia pranoj pendimin? A ka ndonjë që kërkon falje
dhe Unë ta fal? A ka ndonjë që kërkon diçka, dhe Unë t’ia jap? Dhe kjo
ndodh çdo natë.”


Në një rrëfenjë, Zoti i tha Daudit (a.s):O Daud, sikur ta dinin ata që
më kanë kthyer shpinën, mallin që kam për ta dhe dashurinë, do të
shkriheshin nga malli që do të ndjenin për Mua. O Daud, kjo është
dashuria dhe malli që kam për ata që më kanë kthyer shpinën, po për ata
që më duan?!


Thotë Zoti në një tjetër hadith kudsij: Unë, xhindët dhe njerëzit jemi
në hall të madh. I krijoj, kurse ata adhurojnë dikë tjetër, i furnizoj,
kurse ata falenderojnë dikë tjetër. Të mirat e Mia zbresin tek robët e
Mi, kurse të këqiat e tyre ngjiten tek Unë. Miqësohem me ta me mëshirën
Time, megjithëse nuk kam nevojë për ta, kurse ata bëhen të urryer tek
Unë me gjynahet që bëjnë, megjithëse janë në kulmin e nevojës për Mua.
Ata që më kujtojnë janë njerëzit më të afërt me Mua, prandaj kush
dëshiron të jetë i afërt me Mua, le të me kujtojë. Atyre që bëjnë
gjynahe, nuk ua këpus shpresat nga mëshira Ime. Nëse pendohen Unë jam i
dashuri i tyre, nëse refuzojnë, Unë jam doktori i tyre. I sprovoj më
fatkeqësi, që ti pastroj nga të metat. Kush më vjen i penduar, e pres
nga larg dhe kush më kthen shpinën i thërras nga afër, duke i thënë: Ku
po shkon, a ke zot tjetër veçMeje?! E mira tek Unë konsiderohet sa
dhjetë të tilla dhe i shtoj më shumë. Kurse e keqja tek Unë është vetëm
një dhe i fal. Betohem në krenarinë dhe madhështinë Time, nëse do më
kërkonin tua fal, do ua falja të gjitha.”


Nëse nuk e ke kuptuar siçduhet çështjen e pendimit dhe dëshirën e Zotit që ne të pendohemi, le të përmendim një shembull:


Një nënë e zemëruar me djalin e saj, e nxjerr atë jashtë shtëpisë.
Djali e pranon diçka të tillë me gëzim, pasi i jepte rastin të luajë me
shokët deri në orët e vona të natës. Kur errësira mbuloi gjithçka dhe
të gjithë shokët u nisën për në shtëpitë e tyre, djali i dëbuar nga
shtëpia, i frikësuar u nis drejt shtëpisë. Kur arriti tek dera e
shtëpisë, i erdhi zor të trokasë dhe u shtri të flejë tek pragu i
derës. Nëse nëna do e hapë derën dhe do shohë djalin e saj të shtrirë
duke fjetur, padyshim që do e marrë në krahë dhe do e shtrëngojë fort,
do e fusë brenda, do e përkëdhelë dhe do i thotë:”O biri im. Unë nuk
doja të vuash, por doja të të edukoja. Tani vendin e ke në shtëpi.”
Thotë profeti a.s:”Zoti është më i dashur dhe më i mëshirshëm me ju, se
ç’është nëna e dashur për djalin e saj.”


Qëllimi ynë me këtë temë, është që ti o vëlla dhe o motër të pendohesh,
t’u thuash “mjaft” gjynaheve dhe të fillosh një faqe të re. Bëje nijet
diçka të tillë në këto çaste o vëlla dhe o motër dhe thuaj
menjëherë:”Pendohem o Zot dhe nuk do të veproj siç kam vepruar deri
tani”


Thotë profeti a.s, duke përshkruar gëzimin e Zotit, kur një nga robët e
tij pendohet:”“Zoti gëzohet me pendimin e besimtarit më shumë
seçgëzohet një njeri, i cili është në shkretëtirë me devenë e tij e
cila mban ushqimin dhe ujin. Teksa shtrihet të flerë, deveja i largohet
dhe kur zgjohet nuk e gjen. Pasi e kërkon dhe nuk e gjen, kthehet i
lodhur dhe i etur tek vendi ku fjeti dhe shtrihet duke pritur që të
vdesë. Vendos kokën në krahun e tij dhe e zë gjumi. Kur zgjohet shikon
devenë e tij, me ushqimin dhe ujin sipër. Nga gëzimi thërriti: O Zot,
ti je robi im dhe unë jam zoti yt. Zoti gëzohet me pendimin e
besimtarit, më shumë se ç’u gëzua ky me gjetjen e devesë.”

A e din o vella dhe o motër, se Zoti gëzohet më shumë me pendimin tënd,
seç gëzohesh ti? Kur dikush pendohet, ai ëshë me zemër të thyer dhe i
vjen zor nga ato që ka vepruar. Nuk ka gjë më të dashur tek Zoti, sesa
kjo ndjenjë në zemrën e penduesit. Kjo vjen për shkak se njeriu në këto
çaste të tilla, ka arritur kulmin e adhurimit dhe përkushtimit ndaj
Zotit të tij.





Në çastet kur ti o vëlla dhe o motër pendoheni, kaloni në njerëzit më të dashur dhe të afërt të Zotit.





Kur shejtani u nxorr nga xheneti dhe u mallkua për shkak se refuzoi t’i
përulej Ademit a.s, i tha Zotit:”Betohem në krenarinë dhe madhështinë
Tënde se do i devijoj të gjithë, përderisa janë gjallë” Kurse Zoti iu
përgjigj:”Betohem në krenarinë dhe madhështinë Time se do i fal
përderisa më kërkojnë falje”





Pyetja që lind është: Përse Zoti i ka kushtuar kaq rëndësi pendimit?





Kur Zoti e krijoi njeriun, e krijoi për të vendosur rregullin në tokë.
E bëri atë përgjegjës të tokës. Nëse nuk do të ekzistonte pendimi dhe
pranimi i pendimit, ata që vjedhin, vrasin... edhe nëse bëhen pishmanë,
do të vazhdojnë në të njëjtën rrugë përsëri. Kjo do të çonte në
shkatërrimin e jetës në tokë. Sa mirë do të ishte nëse presidenti,
kryeministri, ministrat, pronarët dhe menaxherët e kompanive... të
mblidhnin vartësit e tyre dhe t’u mësonin pendimin. Sa mirë do të ishte
që çdo ditë, javë apo muaj, ta shpallnin për tu penduar nga një ves,
apo fenomen negativ të përhapur. Ideja e pendimit është që të
rregullohet shoqëria ku jetojmë. Pendimi është vlerë që të përtërin
shpresën dhe optimizmin. Gjynahet dhe punët e këqia, ta shtojnë
plogështinë dhe pesimizmin.





Trajnuesit mbi artin e administrimit, këshillojnë që për një
administrim të mirë, duhet që të njohësh pikat e fuqisë dhe të
dobësisë. Pas kësaj, të duhet që të shtosh pikat e forcës dhe të
dobësosh ato të dobësisë. Pendimi kryen të njëjtin funksion. Gjynahet
janë pikat e tua të dobëta dhe pendimi i dobëson këto pika të dobëta
dhe të shton pikat e fuqisë. Pendimi shton dhe forcon lidhjet e tua me
Zotin. Teksa pendohesh, ti e bën për shkak se je i bindur se Zoti e
pranon pendimin dhe të shpërblen për këtë. E bën pasi je i bindur se Ai
është falës, mëshirues...





Një pyetje tjetër interesante është: Nëse Zoti është dashamirës,
mëshirues dhe falës, përse nuk na mbron që në fillim nga gjynahet?
Përse na lejon të bëjmë gjynahe, pastaj kërkon të pendohemi? Zoti që na
krijoi, e njeh mirë natyrën tonë. Nëse ne nuk do të bënim gjynahe, do
na pëlqente vetja dhe do të tregoheshim arrogantë. Diçka e tillë i
ndodhi shejtanit dhe e çoi në mohim. Nëse Zoti do të të mbronte nga
gjynahet, e keqja do të të vinte nga diçka tjetër, nga pëlqimi i vetes
dhe mendjemadhësia, e cila u bë shkak për mallkimin e shejtanit.





Pasi Ademi a.s u nxorr nga xheneti, filloi të qajë. Zoti filloi ta ngushëllojë me këto fjalë, të cilat i rrëfen Ibnul Kajjim:”





“O Adem. Unë të sprovova me gjynah për shkak se dëshiroja që ta shohësh
dashurinë dhe bujarinë Time. O Adem, nëse nuk do të bënit gjynahe, Unë
do ju zhdukja juve, do të sillja një popull që bënin gjynahe, kërkonin
falje dhe Unë i falja. O Adem, më parë hyje tek ne si mbretërit tek
mbretërit, kurse tani do të vish tek Unë si robi tek mbreti dhe kjo
është më e dashur për Mua. O Adem, nëse do të mbroja ty dhe pasardhësit
e tu nga gjynahet, kujt do ia tregoj mëshirën Time? Kujt t’ia tregoj
faljen Time? Kujt t’ia pranoj pendimin, në një kohë që Unë jam Falës
dhe Mëshirues? O Adem, mos u mërzit që të thashë: “dil nga xheneti”,
pasi nuk e kam krijuar xhenetin veçse për ty. Zbrit në shtëpinë pranë,
(tokë) mbill farën tënde atje dhe kur të të marrë malli për Mua dhe
dëshiron të kthehesh, do të të pranoj, do të të hap derën e xhenetit
Tim, do të të kthej në vendin tënd dhe do të jetosh pranë Meje. O Adem,
një gjynah me të cilin tregon nënshtrim dhe përulje ndaj Meje, është më
i dashur tek Unë se një punë e mirë me të cilën mburresh para Meje. O
Adem, rënkimi i gjynahqarve, është më i dashur tek Ne se adhurimet e
atyre që e bëjnë për syfaqësi”





Shpesh herë emri Ettevvab, shoqërohet me emrin Er-rahim (mëshirues).
Secili prej nesh, kërkon që Zoti ta gjykojë me mëshirën dhe jo
drejtësinë e Tij. Nëse do na gjykonte me drejtësinë e Tij, do na linte
të veprojmë si të duam gjatë jetës dhe në botën tjetër, do na kërkonte
llogari për gjithçka dhe përfundimi ynë do të ishte zjarri. Kurse nëse
na gjykon me mëshirën e Tij, Ai na udhëzon drejt pendimit. Udhëzimi
drejt pendimit mund të jetë në forma të ndryshme, herë me një shenjë,
herë të tjera me fatkeqësi. Ka njerëz që i kuptojnë shpejt mesazhet e
Zotit që ia dërgon për tu penduar dhe pendohen. Ka të tjerë që nuk
kuptojnë veçse me mesazhe paksa të rënda. Kështu i çon një fatkeqësi, e
cila e sjell në vete dhe pendohet. Fatkeqësia që i ndodhi, është kulmi
i mëshirës së Zotit, pasi ajo është shkak i fitimit të xhenetit dhe
shpëtimit nga zjarri i xhehnemit. Për këtë, emri “Pranues i pendimit”
shoqërohet gjithmonë me emrin “Mëshirues”.





Le të marrim një shembull, për ta konkretizuar më mirë. Një baba, i jep
djalit të tij një shumë prej pesë mijë stërlinash angleze dhe e dërgon
të mësojë në Angli. Pasi e përcjell të birin, babai nuk interesohet më
për mbarëvajtjen e tij në mësime. I biri, pasi morri paratë dhe arriti
në Angli, filloi të bredhë, nuk mësonte, argëtohej... mbeti në mësime
dhe u detyrua të kthehej në shtëpi. Me tu takuar me babanë, i thotë: E
drejta është se pas kësaj ti nuk merriton të arsimohesh. Dil jashtë!”
Djali ka të drejtë t’i thotë:”O baba. Po si ka mundësi që nuk u
interesove aspak për mua?! Si ka mundësi që më braktise?!”





Nëse babai do të kishte qenë i mëshirshëm dhe i dhembshëm me të birin,
fillimisht do të interesohej me telefon, do e këshillonte dhe herë të
tjera kritikonte.





Forma të tilla përdor dhe Zoti për të të bërë ty o vëlla dhe o motër të
pendohesh. Ata që janë të ndjeshëm, i kuptojnë menjëherë mesazhet e
Zotit, sado të vogla qofshin ato.





Është më mirë që të pendohesh me dëshirën tënde, sesa kur të të vijnë mesazhet dhe fatkeqësitë.





Një doktor, tregon:”Unë kam një paciente të moshuar e cila vuan nga
sheqeri. Një herë pasi e vizitova, meqë ishte vonë, urdhëroi djalin e
saj të më shoqërojë me makinë. Gjatë rrugës me djalin e pacientes,
pashë që ai jo vetëm që nuk ishte fetar, por ai filloi dhe të tallej me
fenë. Thoshte që unë do të jem mirë në zjarr pasi do të jem më ngrohtë
etj…Doktorit nuk i erdhën mirë këto fjalë dhe me edukatë i tha:”Të
lutem, unë do të zbres këtu” dhe zbriti. Pas një periudhe të gjatë
kohe, pasi ky doktor kishte udhëtuar në disa vende për specializim, u
kthye në vendin e tij përsëri. Me ta marrë vesh pacientia e tij e
moshuar, e kërkoi përsëri që ta vizitojë. Doktori vajti, e vizitoi dhe
kur deshi të dalë, e moshuara i tha:”Djali im do të të shoqërojë”.
Doktori me edukatë i tha që nuk është nevoja, pasi e dinte se çfarë do
të dëgjonte prej tij. Por pacientja nguli këmbë dhe i tha:”Prit se ai
po fal namazin e jacisë në xhami dhe kthehet menjëherë”. Kur dëgjoi
këtë doktori mbeti i shtangur. Priti derisa u kthye dhe kur e pa, pa
një njeri komplet ndryshe. Tani dhe fytyra sikur i ndriçonte. Atëherë
pranoi që ta shoqërojë. Gjatë rrugës e pyeti se çfarë kishte ndodhur,
që shihte gjithë ato ndryshime. Djaloshi iu përgjigj:”Ty të kujtohet se
si kam qenë. Në atë kohë punoja në një kompani turistike. Në fillim
kompania, merrej me shoqërimin e turistëve vendas në shtete të ndryshme
të Europës. Më pas duke parë që numri i njerëzve që duan të vizitojnë
Meken, rritej, kompania ndryshoi drejtim dhe filloi të merrej me
dërgimin e peligrinëve për në Meke. Kështu dhe unë tani duhej të
udhëtoja për në Meke. Teksa fluturonim në avion, i shihja të gjithë
njerëzit të veshur me ihramet e bardhë dhe habitesha me vete se çfarë
po bëjnë këta kështu dhe i shihja me përbuzje.





Vajtëm në Meke dhe të gjithë njerëzit u drejtuan drejt Qabesë për të
kryer ritet. Unë as nuk e kisha ndërmend të bashkohem me ta dhe isha me
rrobat e zakonshme të miat. Teksa pashë që të gjithë u drejtuan nga
Qabeja i thashë vetes: Përse të mos shkoj dhe unë të shoh se çfarë
bëhet atje? Kur arrita atje, pashë që ishte dita që laheshin muret e
Qabes. Njerëzit ishin grumbulluar dhe nuk lejoheshin të hynin veçse një
numër i pakët. Teksa po prisja, papritur shoh dikë që më kapi për dore
dhe më tha:”Eja të hysh me mua brenda Qabesë”. Më pas dëgjova se ai
ishte një nga dijetarët e qytetit. Hyra brenda me të dhe e pashë veten
brenda Qabesë, ku shumica e njerëzve nuk munden të hyjnë. Në ato çaste,
Zoti e bëri të dashur për zemrën time besimin dhe fillova të qaj me të
madhe. Brenda mureve thërrisja:”Jam penduar o Zot, jam penduar o Zot!
Kur dola nga Qabeja, isha njeri tjetër tashmë.





Një tjetër nga ata që i kuptojnë menjëherë mesazhet e Zotit,
tregon:”Pasi kisha vepruar një nga gjynahet që zemëron Zotin, po
udhëtoja me makinë. Gjatë rrugës, ula xhamin e makinës, për të thithur
ajër të freskët. Në atë çast, një zog që fluturonte vjen dhe përplaset
në fytyrën time. Ndalova, pastrova fytyrën dhe fillova të qaj duke
thënë:”E kuptova mesazhin Tënd o Zot dhe pendohem për ato që kam
vepruar.”





Një dijetar musliman Ratib Nabulsi, tregon mbi një nga ata që i
kuptojnë me vështirësi mesazhet e Zotit. Ai është një nga profesorët më
të mëdhenj në Liban. Ai ishte ateist dhe e mbronte ateizmin me
fanatizëm. Me mendimet e tij, ai i bënte studentët e tij të dyshonin në
gjithçka që besonin. Kjo gjendje vazhdoi për vite të tëra. Nëse Zoti do
e kishte gjykuar me drejtësinë e Tij, ky njeri do të hynte në zjarr.
Por Mëshiruesi e tërheq robin e Tij me dëshirë ose me forcë. Ky
profesor kishte një vajzë shumë të bukur. Një ditë, papritur vajza
sëmuret dhe temperatura nuk i zbriste nën dyzet gradë. Të gjithë
doktorët dhe spitalet që e vizituan, shprehnin habinë e tyre rreth
këtij rasti me të cilin nuk ishin përballur më parë. Temperatura e
vajzës nuk zbriste nën 40 gradë dhe nuk i bënte dobi asnjë ilaç. Po të
vazhdonte kjo gjendje, vajza mund dhe të vdiste.





Në këtë kohë, ky baba ateist filloi të tronditej rëndë nga sëmundja e vajzës. Ngaqë nuk ishte i





ndërgjegjshëm mbi atë që vepronte, ndonjëherë e merrte vajzën në fakultet me vete.





E shoqja e tij, tregon:”Një ditë hyra në dhomën e tij dhe e pashë me
kokë në sexhde duke thënë:”Unë e di që më dëgjon, prandaj ose merrma
vajzën përgjithmonë, ose ma shëro dhe ose më vdis mua!” dhe qante me
dënesë.” Që nga ajo ditë filloi të falej dhe të lutej. Me studentët
filloi të korrigjojë gjithë mendimet ateiste të mëparshme dhe pohonte
që Zoti ekziston. Gjëja e bukur është se vajza e tij në fund u shërua.





Është mirë që Zotit t’i shkosh me dëshirën tënde dhe pa të detyruar.





Thotë Zoti në Kuran:”Më pas, Ai i fali, me qëllim që të pendohen”
(Teube 118) Këtu shohim që Zoti i fali, me qëllim që të pendohen. Në
ajetin e parë, Zoti të ndihmoi të pendohesh. Kurse në ajetin e dytë ta
pranon pendimin.

Ademi a.s kur hëngri nga pema e ndaluar, filloi të vrapojë në xhenet,
ngaqë nuk dinte çfarë të bëjë. Ai dëshironte që Zoti ta falë, por nuk
dinte çfarë duhej të bënte për këtë. Ishte vetë Zoti Ai që ia mësoi
pendimin dhe ia pranoi atë. “dhe Ademi pranoi nga Zoti disa fjalë dhe
Ai ia pranoi pendimin. Me të vërtetë që Ai është Pranues i pendimit,
Mëshirues” (Bekare 37)





Fjalët që Zoti ia mësoi Ademit a.s ishin:”O Zot, ne i bëmë padrejtësi
vetes tonë dhe nëse nuk na fal dhe mëshiron, do të jemi të humbur”
(Araf 23)





Me ti thënë Ademi a.s fjalët e mësipërme, Zoti ia pranoi pendimin dhe e fali.





Pendimi ka tre kushte që të pranohet tek Zoti. Këto tre kushte janë të tilla që në një çast të vetëm mund t’i plotësosh:





Të pendohesh dhe të bëhesh pishman për ato që ke bërë. Pendimi
shoqërohet me thyerje të zemrës, lotim të syrit, kërkim falje prej
Zotit…





1- Të largohesh nga ato gjynahe që bëje më parë.





2- Të jesh i vendosur që nuk do i veprosh më. Nuk ke përse t’i kthehesh më atij gjynahu o vëlla dhe o





motër. Nuk ke përse humbet jetën tjetër për këtë botë. Kjo botë në
krahasim me jetën tjetër, është njëlloj si një flluskë sapuni në
krahasim me një gur diamanti nga më të shtrenjtit. Kjo botë vlen sa
disa qindarka, kurse jeta tjetër është një çek, mbi të cilin është
shkruar shuma:”Ata do të kenë çfarë të dëshirojnë, kurse Ne do u japim
dhe shtesë” (Kaf 35)





Si ka mundësi që Zoti të pret të pendohesh, kurse ti vazhdon të refuzosh?!





Në kohën e Musait (a.s), ndodh një thatësirë e madhe që nuk ishte parë
më parë. Të mbjellat u thanë, bagëtia filloi të ngordhë, dhe njerëzit
filloi ti kërcënojë uria dhe etja.





Populli i Musait u mblodh një ditë dhe vajtën tek Musai dhe i thanë: “O
Musa, lute Zotin që të lëshojë shi nga qielli, pasi mund të vdesim.”
Atëherë Musai i mblodhi popullin, - rreth 70 mijë çifutë - dhe filloi
të lutej, kurse populli thonin Amin, pas çdo lutje. Megjithatë shiu nuk
po binte.





Atëherë Musai u drejtua nga qielli dhe tha: “O Zot, përse nuk po na lëshon shi, megjithëse u lutëm?”





Zoti i thotë: “O Musa, nuk do të bie shi, pasi në mesin tuaj është një
burrë i cili ka dyzet vite që bën gjynahe pa iu skuqur fytyra një herë
prej Meje. Nuk do të bjerë shi deri sa ai të dalë nga mesi juaj. Vetëm
kur të dalë do të bjerë shiu.” Atëherë Musai i mblodhi të gjithë
njerëzit dhe u tha:” Nuk do të bjerë shi deri sa të largohet prej nesh
ai që ka dyzet vite që bën gjynahe.”





Personi që kish 40 vjet që bënte gjynahe, shikon njëherë majtas dhe
djathtas se mos del dikush tjetër, por kur pa që nuk lëvizi kush, e
kuptoi që për të flitej. Në ato çaste të vështira për të, fillon të
thotë me vete: “O Zot, ka dyzet vite që nuk të bindem dhe kam vazhduar
me gjynahe dhe Ti më ke mbuluar dhe nuk e kanë marrë vesh njerëzit. O
Zot, po të dal tani do të dal i poshtëruar dhe nëse nuk dal do të
vdesim nga etja. O Zot, unë në këto momente pendohem për ato që kam
vepruar, prandaj më fal dhe mi mbulo të metat.” Në atë çast filloi të
bjerë shiu.





Musai i habitur e pyeti Zotin: “O Zot, si ka mundësi që ra shiu, megjithëse nuk doli kush?”





“O Musa – ia ktheu Zoti, - robi im që veproi gjynahe për dyzet vite, u
pendua me sinqeritet në ato çaste dhe Unë ia pranova pendimin, prandaj
filloi të bjerë shiu.”





Musai (a.s) iu lut: “O Zot, të lutem ma trego, kush është ai njeri!”





Por Zoti ia ktheu: “O Musa, ka dyzet vite që bën gjynahe dhe Unë ia kam
mbuluar, kurse tani që u pendua dhe i la gjynahet, unë ta zbuloj dhe ta
poshtëroj para njerëzve?!”





Tre kushteve të mësipërme për pranimin e pendimit, u shtohet dhe një i
katërt, nëse gjynahu që ke vepruar, ka të bëjë me të drejtat e
njerëzve. Nëse është kështu, duhet që t’ua kthesh njerëzve të drejtën e
mohuar.





Vallë cila është dita më e bukur në jetën tënde? Mos është dita kur u martove, apo dita kur u bërë baba?





Dita më e bukur në jetën tënde, nuk mund të jetë veçse dita në të cilën Zoti ta pranon pendimin dhe të fal.





Në betejën e Tebukut, Kab ibn Malik mungoi pa arsye. Për këtë profeti
a.s e ndëshkoi duke urdhëruar të gjithë muslimanët që të mos i flasin.
Kur Zoti ia pranoi pendimin, gjë të cilën e shpalli dhe në Kuran, të
gjithë njerëzit dilnin rrugës dhe e thërrisnin:”O Kab, ta pranoi Zoti
pendimin...” Të gjithë njerëzit e takonin rrugës dhe e uronin.





Kur hyra në xhami, Talha ibnu Ubejdulla u çua dhe më përqafoi. Ishte i
vetmi nga muhaxhirët që më përqafoi dhe nuk ia harroj këtë. Kur më pa
profeti (a.s), duke ma bërë me shenjë më tha:”Afrohu” dhe fytyra i
ndriste si hëna. Kur u afrova pranë tij më tha:”Ulu!” dhe unë u ula.
Profeti (a.s) më pas më tha:”Gëzohu o Kab me ditën më te bukur që kur
të ka lindur nëna. Zoti ta pranoi pendimin.”





Pendohu o vëlla nga të gjitha gjynahet që ke bërë. Sa herë që të pendohesh, Zoti të fal dhe ta pranon pendimin.





Në një hadith profeti (a.s) thotë: “ Një njeri bëri një gjynah dhe tha:
O Zot, unë bëra një gjynah, prandaj ma fal mua atë. Zoti i thotë: E
kuptoi robi Im që ka një Zot i cili i fal gjynahet dhe ndëshkon për ta,
ia kam falur robit Tim. Më pas bëri një gjynah tjetër dhe tha: O Zot,
unë bëra një gjynah, prandaj më fal. Zoti i thotë përsëri: E kuptoi
robi Im që ka një Zot i cili i fal gjynahet dhe ndëshkon për ta, ia kam
falur robit Tim. Më pas bëri një gjynah tjetër dhe tha: O Zot, unë bëra
një gjynah, prandaj më fal. Zoti përseri tha: E kuptoi robi Im që ka
një Zot i cili i fal gjynahet dhe ndëshkon për ta, ia kam falur robit
Tim, le të veprojë ç’të dojë robi Im përderisa më kërkon falje”





Ndodh shpesh që kur një njeri vepron gjynah pas gjynahu, i vjen zor të
pendohet. Për këtë, Zoti të këshillon që të veprosh punë të mira. Nëse
të vjen zor të pendohesh ngaqë sa herë pendohesh u kthehesh përsëri
gjynaheve, atëherë vepro një punë të mirë, pas çdo gjynahu. “me të
vërtetë që punët e mira, i fshijnë ato të këqiat” (Hud 114)





Këto që permendëm dhe që i lexove, janë provë për ty ose kundër teje Ditën e Kijametit o vëlla dhe o motër.





( TV- Ikra )