Pendimi i një mëkatari në duart e djalit të tij memec

Kjo ngjarje është prej ngjarjeve me të çuditshme, po të mos e kishte
shkruar vetë personi i ngjarjes s'do besoja se kjo mund të ndodhte.
Personi i ngjarjes i cili është nga Medineja rrëfen:

Jam një njëri në moshën tridhjetë e shtatë vjeçar, i martuar dhe kam
fëmijë. Kam bërë të gjitha gjynahet e mëdha të cilat i ka ndaluar
Allahu. Namazin nuk e kryeja me xhemat, vetëm në ndonjë rast dhe këtë
vetëm sa për t'u paraqitur para të tjerëve. Shkaku ishte se unë
shoqëroja njerëzit e këqinjë dhe të degjeneruar, shejtanin e kisha të
pandashëm shumicën e kohës.


Kam një djalë shtatë vjeçar, i cili quhej
Mervan, ishte shurdhë-memec. Mirëpo, ai kishte thithur imanin nga gjiri
i nënës së tij besimtare.
Një natë, unë dhe djali im Mervani
ishim në shtëpi. Unë planifikoja se çfarë do bënim unë dhe shokët e mi
dhe ku do të shkonim?!
Ishte koha pas namazit të akshamit
kur biri im Mervani me flet mua (sinjale të kuptuara mes meje dhe atij)
dhe me bën shenjë: pse baba nuk falesh?! Pastaj ngriti dorën kah qielli
dhe me kërcenohet se Allahu me sheh mua. Ai me kishte parë mua
nganjëherë kur unë bëja ndonjë gjunah, andaj u çudita prej "fjalëve" të
tij.
Djali im filloi të qajë para meje. E afrova afër meje
por ai iku nga unë. Pas pak shkoi tek kroi dhe mori abdes, nuk dinte
mirë të merrte abdes, mirëpo, ai kishte mësuar prej nënës së tij, e
cila aq shumë më këshillonte por kot, ajo dinte Kur`anin përmendësh.

Pastaj djali erdhi tek unë dhe me dha shenjë që të prisja pak... kur
ja, ai po falte namaz para syve të mi. Pasi përfundoi namazin u ngrit,
solli një Kur`an, e vendoi para meje dhe e hapi menjëherë pa e
shfletuar dhe e vendosi gishtin e tij tek ajeti i sures Merjem: "O babai im, unë kam frikë se do të godet ndonjë dënim prej të Gjithmëshirshmit e do të jesh shok i djallit!"
(Merjem:45), e pastaj filloi të qajë, edhe unë qajta gjatë e ai i
fshinte lotet nga sytë e mi dhe ma puthi kokën dhe duartë dhe përmes
shenjave që kuptojmë njëri-tjetrin më "tha": Falu o Babai im, para se
të vendosesh nën dhe e të jesh peng i dënimit.
Për Zotin,
gjendesha në një trishtim dhe frikë që s`e di askush përveç Allahut. U
ngrita menjëherë dhe ndeza të gjitha dritat e shtëpisë. Djali im
Mervani më ndiqte nga dhoma në dhomë, më shikonte me habi dhe me "tha":
lëri dritat e hajde të shkojmë në xhaminë e madhe (ka për qëllim xhamin
e Pejgamberit [salallahu alejhi ve sel-lem] ). Unë i thashë: shkojmë në
xhaminë që është afër shtëpisë sonë, mirëpo ai ishte këmbëngulës vetëm
në xhamin e Pejgamberit [salallahu alejhi ve sel-lem].
E
çova atje, unë ndihesha i frikësuar ndërsa shikimet e tij nuk mu ndanin
për asnjë çast. U futëm në Rrevda (pjesë e xhamisë) e cila ishte e
mbushur me njerëz. U bë ikameti i namazit të jacisë e imami filloi të
lexoj nga Fjalët e Allahut të Lartëmadhëruar: "O ju të cilët
besuat, mos shkoni gjurmëve të djallit, pse kush ndjek gjurmët e
djallit ai urdhëron për të shëmtuara e të irituara, e sikur të mos
ishte mirësia e All-llahut ndaj jush dhe mëshira e Tij, askush prej
jush nuk do të pastrohej kurrë (prej mëkatesh), por All-llahu e pastron
atë që do Ai. All-llahu dëgjon e di" (en-Nur:21).

Nuk mundja ta përballoja vetën nga të qajturit, edhe Mervani qante afër
meje duke me parë mua. Gjatë namazit, Mervani nxorri nga xhepi im një
mindil dhe mi fshiu lotët. Pas përfundimit të namazit unë vazhdova të
qajë e ai mi fshinte lotët. Qëndrova në xhami plotë një orë derisa
djali im Mervani më "tha": mjaftë o Babai im, mos u frikëso, u bë merak
për mua nga të qajturit e shumtë.
U kthyem në shtëpi. Kjo ishte nata më e madhe tek unë ngase në këtë natë linda përsëri.

Erdhi gruaja dhe fëmijët e mi, filluan të qajnë duke mos ditur asgjë
çfarë ka ndodhur. Mervani u "tha": babai im është falur në xhamin e
Pejgmaberit [salallahu alejhi ve sel-lem]. Gruaja ime u gëzua shumë me
këtë lajm, ngase ai është fryt i edukimit të saj të mirë. I tregova
asaj për atë që ngjau mes meje dhe Mervanit, dhe i thashë asaj: të
betohem në Allahun, a ti e mësove atë që ta hap Kur`anin tek ai ajet?
Ajo u betua tre herë në Allahun se nuk ka vepruar diç të tillë.
Atëherë, ajo më tha: falënderoje Allahun për këtë udhëzim. Kjo ishte
nata më e mirë për mua.
Mua tani – duke iu falenderuar
Allahut- nuk më humb namazi me xhemat në xhami. Kam braktisur të gjithë
shokët e këqinjë, kam provuar shijën e imanit, sikur të më kishe parë
do ta kuptoje këtë nga fytyra ime.
Tani jetoj në lumturi,
dashuri dhe mirëkuptim me gruan dhe fëmijët e mi e sidomos me djalin
tim Mervanin shurdhë-memecin, të cilin e dua shumë, e si jo kurse
udhëzimi im ishte në duartë e tij.
Vëllau juaj: Ebu Mervan – Medine
Përktheu:
Abedin Haxhiaj
13 janar 2007